Irký olmayan sözcüklerden fal tuttum ve bahtsýz bir sözcüðe peçe geçirdim az sonra saklanacaðým içime ve saçýmýn perçemine konan yýldýzý umut diye çekeceðim içime.

Ýkbalimdeki bilinmez ve ihbarýmdaki defolu yüreðim ve ikna kabiliyetimi yitirdiðim aslýnda binlerce yitimin ardýndan eksik bir ritim ile yüreðimi titrettiðim.

Kapýþan sözcükler ve duygularým bense evrenden bir mimoza bahçesi dilemiþtim günler önce ve gecelerin iksirinde ve teftiþinde kanaat notumu sýfýr verdi bana evren.

Kanaat ettiðim her þey herkes her duygu.

Kararan gözlerimin önünden geçen binlerce resim ve fotoðraf.

Ay yýldýzlý aþkýma þerh düþtüðüm vatan aþkým ve Rabbimle olan münazaram ve iþte kilitli yüreðimi sürgüne gönderdim bir kere daha.

Küflenen bir hece misali bir de kardýðým heceler adeta bozguna uðrayan yüreðime misilleme yapan insanlar elbet gerisin geri kaçtýðým ve hayallerimden danteller ördüðüm dünümü de gömdüm ya bir kere daha…

Huzurundayým evrenin ve hazýr ol da.

Aþkýn na’þýna rahmet okuduðum ve kuytularda saklandýðým yine de sobelendiðim ve sözcüklerin þatafatlý varlýðýna isyaným ne de olsa çürük bir düþ gibi kovuðunda kalýyor her þey hayallerimin ve ben artýk hayal kuramýyorum öyle ki gördüðüm rüyalarda tam gaz ilerlerken güne uyandýðýmda sadece hayal meyal aklýmda kalan üç beþ sahne elbet geceyi bekliyorum yeniden ta ki kalemimi elime alýp da…

Kanaat notunu veren yine benim kendim elbet kendimi k/andýrdýðým kadar da kanýyorum kendime ve habis sýrlardan hasret dolu þiirler dökülüyor kalemimden ve neye/kime hasret duyduðumu dahi bilmeden geçiyor ömür…

Nazenin bir fýsýltý kulaðýmý gýdýklayan oysaki gülecek gücüm dahi yok.

Fýrsat biliyorum kendi kulaðýma fýsýldýyorum bu sefer ne dediðimi ben anlamýyorum ve ansýzýn unutuyorum da kendimi.

Bir hükümse verilen mezhebi ne?

Bir mevsimse içimi deþen neye denk düþtüðümse bir gizem.

Renklerin en alasýndan yüreklerin de en cilalýsýndan ve huþu içinde titreyen iç sesime emir veriyorum ama artýk iç sesim emir erim olmaktan yaka silkmiþken bense yan çizip dýþ sese kulak kabartýyorum ve iþte kýyamet kopuyor.

Hibe ettiðim çok duygu var haiz olduðumdan öte tahayyül ettiðim.

Anlatacaðým çok þey var anlatmaktan çekindiðim…

Çekiþmeli iç dünyam ile rest çekiyorum dünyaya belki de tam tersi.

Ýmla hatasý olmayý diliyorum zaman zaman bazen imha etmek tüm duygularý ama benden geriye hiçbir þey kalmýyor ne zamanki duygularýmý tehir etsem ve cüzzamlý biri gibi kendimden kaçýyorum ne zamanki hayallerimi soluk ýþýkta derine gömsem.

Hummalý bir çalýþma içimde eksik olmayan bazen geceye sarkan bazen gün yüzü görmediðim gündüzde saklý bir gece iþçisi nasýl da uyumsuzum hayata ve güneþe yine de hep diliyorum güneþin benim için doðacaðýný.

Nankör insanoðlu.

Hatmettiðim onca kitap.

Refüze edildiðim iklimler bana sunulan eriþmesi zor makamlar.

Kukumav kuþu gibi düþündüðüm ve bir parmak bal çalýp da aðzýma zýtlaþtýðým yine kendim ve evren.

Duyulmazým bazen.

Bazen görünmez.

Ýlahi Aþka koþtuðum kadar gerçeðim ve huzurun tek adresi ve sektiðim yürekten yüreðe sonunda varacaðým en tepe nokta.

Nazým da niyazým da sonlanmýyor ve nokta koyamýyorum bu karmaþaya ve bir bir soluyor çiçekler.

Gönlün lahzasý.

Umudun frekansý.

Çözemediðim dili insanlarýn ve anlatmaya da yeltenmiyorum artýk içimden geçenleri ve gece de oldu mu depreþen iç sesimi temize geçiyorum binlerce defa aldýðým temiz kâðýdým adliyeden ve sayýsýz iþe girip çýktýðým ve istifa dilekçem ile uçuþa geçtiðim sanýrým hatta eminim ki; ben artýk baðýmsýz olmayý sinemde saklarken biliyorum da kural dýþý varlýðýmla bu dünyaya ait olmadýðýmý.

Her anlamda tuþ olduðum.

Nakavt da olmuþken yüreðim.

Kurþun misali aðýrlaþan yüküm ve gözlerden uzak yaþamayý seçmiþ olsam bile bunun yüzde yüz mümkün olmadýðý ve her halükarda uçuþan etekleri hüzün elbisemin yakasýna konan kelebek ile ettiðim hasbýhal ve öykündüðüm kadar kuþlara öldüremediðim iç sesim ve hayatýn yükü ile örtüþen sözcüklerim ve gizemim elbet bir sekme gibi basit bir yazýdan öte basite indirgeyemediðim hayatým oysaki her þey nasýl da açýk ve net ve iþte kapatýyorum az evvel açtýðým o köþeli parantezi ve ben de kaybolup gidiyorum zaman gibi hayaller gibi sadece tutuklusu olduðum iç âlemimde bir yanýp sönüyorum lanetli bir sokak lambasý gibi.

Geceyi delen gözlerim gündüze veryansýn ettiðim ve iþte þarj ettiðim yüreðimle ve aydýnlýðýmla tutumsuzca ýþýk saçýyorum evrene oysaki içimdeki karartý gitmek bilmiyor.

Hüzünle içselleþtiðim ve çaresizce yaþaran gözlerim elbet inancýn ikamesinde yaþýyor ve direniyorum adýna da yaþamak denirse.

Bir af yasasýnýn çýkmasýný bekliyorum usulca ve Tanrý beni af etmiþ olsa bile kendimi af etmediðim kadar içimdeki hengâme de sonlanmak bilmiyor.

Her halükarda af dilediðim sonrasý ve iþte hayatýmda ilk kez sýnýfta kaldým kendime verdiðim kanaat notunda saklý baðlanmýþ basiretimle.