Hayallerdi tekbir getiren ve sessizliðin mucidi ve de müridi.

Suskun yýldýzlar; suskun mehtap…

Rüzgâr ise hararetli güneþ mahcup ve çok kýrýlgan az sonra kapatacak o kara bulut güneþin simasýný.

Ýçimde ip atlayan sözcükler var ve çocukluðum gitmiyor zihnimden: hani çok mutlu bir çocuk olduðum.

Müptelasýyým madem sevginin ezelden ekstrem sevebilmenin de güncesini tutuyorum.

Duygular devingen.

Düþünceler doðurgan.

Ve devasa bir susku yüreðimi mimleyen.

Kayýtsýz þartsýz teslimiyetim Rabbime ve tebessümler ektiðim zeminden ayaklarým havalanýp uçmaya yelken açýyorum.

Biliyor musun: benim hiç uçurtmam olmadý çocukken daha doðrusu annemin kâðýttan yaptýðý uçurtmalarým vardý benim ve de bir oda dolusu oyuncaðým lakin sokaða çýkmam yasaktý ve tüm arkadaþlarýmý okulda edindim ben.

Güneþ yakýcý bu gün.

Günyüzü görmenin meali elbet sevgiyle diktiðim yamalarým ki yer açýyorum yeni yaralara ve daðlandýkça daha da çoðalacak cümlelerim.

Mutlu muyum ya da huzurlu?

Þüphesiz deðilim.

Þüphesiz içimdeki sevgi iklimini de kimseye kaptýrmýyorum ama yüreðim de hayallerim de defalarca kap kaça uðradý.

Mutlu olsam yazar mýydým sahi?

Yazdýðým için mutlu muyum peki?

Ne fark eder ki bu saatten sonra yeter ki O bilsin beni ve biliyor da.

Kararan gözlerim: bir avuç þeker atýyorum aðzýma.

Rengi solan çiçeklerim aslýnda tek çiçek benim aralýksýz ayakta dikilen ve tüm karanlýða tüm dikenlere kafa tutan.

Kafamýz uyuþmuyor iþte birbirimizle yine de kalpten kalbe köprüler kuruyorum: elimde deðil asla elimde deðil ve yeltendiðim ne ise devamýný getiriyor evren gel gör ki araya insanlar giriyor üstelik tanýmam etmem hiç birini sonra köprüler imha ediliyor ve sil baþtan.

Ýhbar etmeliyim duygularýmý: önce Allah’a sonra size, gönül dostlarým…

Bakar mýsýnýz týnýsýna cümlenin hele ki Allah dostu da oldu mu gönül dostlarým.

Gönülsüz hiçbir þey yapýlmýyor gerçi yaþamaya çok gönüllü deðilim ama bana bahþedilmiþ bu ömrü layýðýyla yaþamak adýna da çabalýyorum.

Sönen coþkum ansýzýn.

Ýçimdeki yangýn büyüyor bir anda:

Kimi su döküyor söndürüyor; kimi benzin döküp beni ateþiyle cezalandýrdýðýný sanýyor aslýnda caným yandýðý için müteþekkirim onlara yoksa bu denli hýzlý yol alýp koþar mýydým Rabbime?

Duvaðý yýrtýk ölü çocuk gelinin. Bu da yetmezmiþ gibi; çocuklar bir bir hatta üçer beþer ölüyor dünya denen devasa coðrafyada:

Kimi bombalara maruz kalýyor kimi açlýktan kimi bakýmsýzlýktan ölüyor kimi de anne babasýnýn ihmal ettiði.

Çocuk bakmayý beceremeyen kimse ardý ardýna çocuk dünya getiriyor ama vazifesini de tam anlamýyla ifa etmiyor çünkü çocuklar sevgiye ve korunmaya ve ilgiye muhtaç.

Sözcüklerimden kan sýzýyor.

Suretimde saklý içimden okuduðum sureler.

Ýnancým tam ve git gide büyüyor da.

Acým da hüznüm de büyümeye devam ediyor.

Renkler sönüyor ýþýklarla beraber.

Iþýyan gözlerim ve özlem yüklüyüm ama neyin özlemi bilmiyorum zaten yaþamanýn da bir anlamý yok böylesine kirletilmiþ bir dünyada yine de insanlar pürü pak olduklarýný söyleyip gözümün içine baka baka ihanet ediyorlar fýtratlarýna.

Kim doðru kim yanlýþ sahi?

Fark etmiyor benim için çünkü herkesi olduðu gibi görüp kabul ediyorum hem de kabul görmediðim bir dünyada.

Hýzlý bir reverans ve komplimanlar yaðdýrýyorum hayata ve sözcüklere ve sessizliðimi severek ve yazarak bozuyorum tam teþekküllü duygulardan yola çýkýp da tebessüm ehli bir mucize sayesinde kaldýðým yerden de devam ediyorum elbet sadece O’nun rýzasý ve varlýðý sayesinde…