Tahliye etmeliyim düþlerimi içimin izdihamýnda mevcut ne var ne yok acele ile kovmalýyým.

Gece beni teskin eden gün yüzlü bir hoþluk içimdeki boþluðu dolduran.

Yýldýzlar kadar pýrýltýlý bir dünyaya olan inancým zuhur eden ve gökten zembille inen ilham perim.

Anlatmak istediðim çok þey var ama beni dinleyecek insan sayýsý çok az ve iþte kalemimle düþüyorum yola ve eteklerimdeki taþlarý kuyuya atýyorum sonra ben atlýyorum kuyuya ve boþa kürek çektiðimi bilsem de beni ve o taþlarý çýkarmasý için birilerini bekliyorum.

Yoksa beni bekleyen birileri mi var ya da bir þey?

Sevmiyorum ‘’þey’’ sözcüðünü kullanmayý illa ki herkesin ve her nesnenin bir t/adý olmalý.

Hiçliðime muhalif varlýðýmsa umurumda deðil ve hiçliðin kýblesinde aþka rücu ediyorum inanca rükû aslýnda rica ediyorum da kâinattan çünkü bana tanýnan vakit dolmadan yapacak çok iþim var.

Bir renk mi?

Ya da bir manivela?

Bir isyan mý yoksa?

Elbet akabinde tövbe ettiðim.

Yüreðin radarý, hayatýn kantarý en çok da içimdeki hangar ve izdiham.

Sözcükler peltek.

Söylemler fýsýltý dâhilinde.

En yüksek ses ise: sessizliðin nüksettiði ve mizacýný anlamadýðým insanlar yine de bað kurduðum hele ki yaþamak bir sýnav iken her insan ne çok soruya tekabül ediyor bir o kadar cevabýnýn da olmadýðý.

Neye denk düþtüðümü hali hazýrda kestiremiyorum.

Varlýðýmla tokalaþan hiçliðe ise toz kondurmuyorum.

Muðlak olan þeyler var düþünce bazýnda ve hayatta eþleþtiði çok da mümkün deðilken.

Hayatýn radarý illa ki duygular, düþünceler ise sistematik bir gösterge en çok da duygularýn hýz kesmediði hatta mantýðýnýn önüne geçip seyrinde iken hayatýn kuþ bakýþý bazen bir kuþa öykünüp kanat açtýðým.

Ýleri-geri tuþu yok da hayatýn gerçi ara sýra donduruyorum kendimi ve yaþadýklarýmý ama…

Ýzahý yok iþte.

Ýfa ettiklerimse yürekten gelen ve ben vazifelerimi severek yerine getirmiþken kendimi bildim bileli bildiklerimden yola çýkýp sýk sýk da yolda kalýyorum.

Yoldan çýkmamak adýna tüm uðraþým yolunda gitmese de hayat çoðu zaman illa ki yolunu g/özlüyorum umudun.

Bir renk ya da bir donaným.

Huzura dair bir arayýþ sevk eden yarýnlara genelde dünü de kovamazken zihnimden ve arþý alaya çýkýyor iç sesim öyle ki dýþ sesi duymazdan gelip sadece önüme b/akýyorum bir sözcük iken elimden tutan akabinde yüzlerce cümlenin döküldüðü içimden gelen ne ise arka çýktýðým ve arkama dahi bakmadan uzaklaþtýðým en çok da kendimden…

Bulup buluþturduðum ne varsa yine kendime yakýn bir istikamette atladýðým o yük treni çünkü yükümle yükümlülüðümle duygularýn ve hayatýn nabzýný tutuyorum bazen kendi nabzýmý alamasam da yaþamanýn verdiði her duygu ile özgürlüðümü ilan ediyorum elbet sadece severken ve yazarken…

Sevgi ile kalýn.