Sessizliðin cinas kafiyesi idi sözcükler.

Söke söke hakkýmý alamadýðým hayat teknesi.

Uðruna savaþtýðým hayallerimden arakladýðým gerçekler ve önünü alamadýðým bir coþku bir de atýlan nutuklar.

Kýraðý çalan geceye teslim oldum.

Kývancýmdý sevmek ve itibar ettiðim gök kubbe:

Meali aþktý hayatýn ve düþlerimin kovuðunda kalan gerçekler asla da ört bas etmediðim duygularým ta ki yazmaya baþlayana dek.

Muhtýrasý verildi günün, gecenin dehlizinden firar edemedim oysaki fidanýmdý sevmek ve faili meçhul hangi duygumsa karattým gözümü ve yüklendim kaleme: bilemedim de karartma gecelerinde en tepede kendimin asýlý olduðunu.

Rakkasesi aþkýn özlemdi.

Nakþý sözcükleri bazen þiir bazen hikaye.

Ve ertelediðim mutluluk adeta mutlak bir sayýydý kimine göre muðlak bense bir bir resmettim gerçekleri bitimsiz hayal dünyamda sarardý yüzüm sonra koptum dalýmdan ama köküme sadýktým ve daðlandýkça yüreðim daðlar devirdim.

Daðýmdý babam. Yitti.

Dýmdýzlak deðildim ve yetim ruhumla göç ettim bir gece.

Kýrýþýk sayfada telaþla doldurdum boþluðu elbet hoþluk bildim ben hayatý yaza yaza ve seve seve.

Ýklimler deðiþti.

Sevdim.

Ýkiletmedim lakin.

Seyyah sözcüklerden ördüm günü, gecede saklý bir arzu iken yazmak þiir oldum ve aktým; yas oldum yaþ akýttým.

Yaðmalandýkça yürek daha çok sevdim: hem kendimi hem yazmayý.

Al yazmalý yâri deðildim hayatýn belki de afaki sýra dýþý bir rüzgar.

Yüreðin neminde boy verdi filizlerim.

Yol yakýn ya da uzak ben bir kere düþmüþtüm kalem denen aþkýn tuzaðýna.

Hutbelerde saklýydým ve daha çok yakardým Rabbime.

Surelerde saklý huzuru yâd ettim gün ve gece.

Yârim deðildi yazgým aslýnda yârimdi yalnýzlýðým ve gecenin peçesine saklanmýþken rüzgâr tuttum kulaðýndan sonra da küpe yaptým þiirleri.

Nazarýnda insanlarýn bir deli.

Niyazýmla Hakka yürüdüðüm kadar veli olmaktý özlemim.

Kaftanýmla ciðer sattým adeta Aziz Mahmut Hüdai Hz. gibi çünkü aþktý benim sermayem ve hüzün saklýydý içimdeki kilitli çekmecede.

Ar bildim sessizliði.

Aþ erdim huzura ve aþikâr aþktý yüreðimi sýzlatan bir o kadar hidayete uzandýðým.

Dokundum bir bir içimdeki yapraklara sonra soldular sonra söndü ateþim sonra yine sustum derken annem beni öptü ve Süreya’ya özendim:

‘’Önce öp beni anne sonra doður.’’

Defalarca doðdum ölmekle iþtigal iken bir ömür.

Yeniden doðdum ve yeniden kalem her yaz dediðinde yazmadan geçmeyeceðini anladým ömrün.

Nazarýnda cihanýn niyetimi hep iyi belledim ve saklý tuttum.

Nazým da niyazým da sonlanmazken baðrýma gizledim sözcükleri ve sevgiyi ve bir bir eþleþtiler.

Eþim menendim yoktu ve þükrettim.

Ve sabýr ettim.

Ve…

Tükenmek bilmeyen bir umudu yasa belledim öncesinde yas bildiðim ve yaþýmla yasýmla idrak ettim ben hayatýn bir hüzün tarlasýný olduðu ve ektim ve biçtim bir bir duygularý görünmezliðime þahit olan sadece kalemim ve Rabbimdi ve saf tuttuðum kadar sevgide saf yüreðimle yol aldým bazen yolda kaldým.

Biledim duygularýmý ve aþk belledim hayatý ve içimdeki hüzün coðrafyasýnda huzura meylettim en çok.

Bilen bilmezden gelse de vardý iþte beni bir bilen…