Elbisesi deðiþti gökyüzünün; yine... Gündüz krakerini çiðnerken aþk, birdenbire yine gecesi oldu hasreti... Bu soru iþaretinin çengelli iðne ile hayatý tutturasý gelmiþ ama becerememiþ, eli yatkýn deðil.

Aðrý kesici içirmiyorum aþka, baþý dönüyor sonra. Her acý vereni kendisine; yaþama sebebi sanýyor. Acemi o daha. Yürütüp onu ezberimde, bana çarptýðý ve kalbimden özür dilediði emekleme dönemlerini anlatýyorum aþka.

Sonra o geliyor karþýdan. Gözleri týpký gecenin elbisesi gibi, ýþýl ýþýl; þehrin bütün alacasýný kapýp gözlerine zerk etmiþ. Gözlerim kamaþýyor. Cebinden bir anahtar düþürüyor, her hâli sükûnetli bir mutluluk gibi olan eklemlerinden bir cesaretle özür dileyip yere eðilerek anahtarýný alýyor.

Gecenin yaramaz ve bir türlü uyumayan baykuþundan rica ediyorum; anahtarýn neye ait olduðunu ona sormasý için. Ben soramam. Karþý kýyýsýna geçemedim yüreðinin. Baykuþun kulaðýna eðiliyor, fýsýltýlý: dudak okuyorum, bir türlü yüreðini okuyamamýþken.

“Bu anahtar, yüreðimin...”

Eyvah! Anahtarý yüreðinin...

Kýsmetimin ismet zamaný; geceler gündüzle eþitlenir, ellerindeki yaþama sevinci ellerime konar belki, o anahtarý çalsam mý?

 Eðer bu aciz hýrsýzý kovalamayacaksa þehrin ýþýklarý ve gözleri; ben, hazýrým.

En günahkâr yerinden kývrýlýp ayak dibindeki ezilmiþ zaman olabilirim, görünmüyorum, ayakkabýsýnýn tekdüze izi olabilirim. Her þey olabilirim, kalbinde bir þey olabilmek için...

Baykuþ bizi yalnýz býraktý. Yürüyorum, kalbim denize ilk defa girecek olmanýn heyecaný gibi bir heyecan yaþýyor, ona yaklaþýrken ben. Kalbimin ziline uyanmasýn, anahtarý cebinde...

Sonunda beni fark etti. Parlak ýþýklarla kaplý gözleri, en yabancý kaderin izinli yetimi gibi oldu þimdi bana. Bir yavru kedi gibi bakakaldým, alamadým anahtarýný.

Kaldýrýma oturdum, soluk soluða. O anahtarý çalarak yüreðinin hangi kapýsýný açabilirim? Eðer bana açýlmaya müsait deðilse anahtarla mutluluk satýn alabilir miyim?

Elbisesi deðiþti, hüzün yüzümün; maskemi çýkarmam. Bir gün sahici bir yaþamak hallerinden bulaþýp zamanýna, nasýl olduðunun kadersel resmini çizeceðim sevdiðim. Kelimelerimin kavalyesi olacak yepyeni gýcýr gýcýr alýnmýþ bir mobilya gibi; mutluluk...

Korkmuyorum. Sevmek hangi yokuþtan yuvarlanýp dibime geldiyse ona harcadýðým zaman ve sana kapýldýðým kader iklimimin rotasýnýn sen çizmek yolu; helâl hoþ olsun.

Eðer anahtarý düþürürsen ve çalmaya cesaret eden birileri olursa bil ki; zorla çalýnan bir kalp kimsenin iþine yaramaz. Bu yüzden kýrmadým kalbinin kapýsýný.

Gönülle gelen baþýmýzýn tacý, gönlümüzün saadet sadakasýdýr. Ben buralardayým, hep ve hâlâ; bir gün gözlerim görecek yeniden seni. Saadetin saf arka kapýsýndan gireceksin içeri. “merhaba” kelamýnda “merhaba” mutluluðu seslenecek aþka.

Sen, yolunu deðiþtirsen de benim yolum sana çýkandýr. Çýkmaz sokak gözyaþlarý selde hayatýný kaybedenlerin bedeli oldu.

Ben aþkýnýn yolcusuyum. Gel sevsen, gelmeyip sevmesen de...

Ruhu yürekten kaçak sana atýlan bir imza bu aþk. Yoklukta tüketen yorgunluklarýn yine de caný sað olsun yamacýndayým.

Bir gün görecek gözlerim yeniden ve gerçekten seni; susmamý istersen hep susarým. Zaten gözlerim konuþmaya çoktan hevesli.

Þarkýnýn cesaretli yolculuðuydu bu satýrlar.

Ben, imkân çiçeðinin tohum yanýyým.

Kurusam da ve solsam da tohum olan baþka bir imkânda can bulacak olandýr.

Ölüp ölüp hep dirilir aþka.

Sevdiðim, yediverenlere karýþmýþ aklýnýn kör bilmecesi; üzülme, elbet düzeltirim her þeyi.

Ne de olsa soru iþareti görünümlü sorun iþareti bu aþkta hep benim...

Öptüm kalbinin bana kiremit yerinden; tuðlasýndan sað çýkýp yine de sana ölenim ben...

Dilara AKSOY