Meczup düþlerin gölgesinde kavrulan yüreðim ne de olsa aþkýn ateþiyle piþti piþmekte de benliðim.

Ýliklerim açýldý ve iliklerime kadar içiyorum hüznü ve muteber olanýn da ne olduðunu gayet iyi biliyorum:

Ýman Gücünden öte Güç mü var?

Güçlük çýkaran insanlarla da sözüm ona güç bela mücadele ettiðim…

Bir rahmet aþkýn kýyýsýna vuran ve tek damla gözyaþýmda saklý mukadderatým.

Müzmin yüreðim ve kalender addedilen varlýðým bata çýka yürüdüðüm çamur her halükarda üstüme sýçramayý reddetti çünkü beni hep koruyan biri var.

Sözcüklerim ve yüreðim tek lüksüm çünkü ben ve kalemim sevgiyle ihya oluyoruz.

Rüzgâr üþüten.

Korkular titreten…

Ya, ölüm?

Ýdame ettiðim kadar hayatý belki de birer idam fermanýdýr her gün elime kalemi alýp da yazdýðým…

Azgýn dalgalar mý?

Azap dolu varlýklar mý?

Lakin ben durgun bir göle öykünmekteyim: hani, hani, beni çaðýran o tok sesi yalnýzlýðýn:

Hem yalnýzým hem de kalabalýkla hemhal çünkü duygulardýr beni bana ve beni acýlara sürükleyen ve iþte bir ömür günbegün büyüyen inancýmla hemhal azýk ettiðim hazana da atýfta bulunup yol alýyorum.

Gönlüme geniþlik veren Rabbim ve beni zora sokan kimse sadece Rabbimle aramýzda saklý.

Baþýmý yastýða her koyduðumda ve iþte rahmeti yaðdýran Mevla’m bense tek zerreye denk düþtüðümün bilinci ile nasýl da sonsuzluða denk düþüyorum.

Acýlar.

Bir de açýlar.

Dik baþlý bir üçgen misal ve de dik acýlý.

Açýsý olmayan sonsuzluk ve hissikablelvuku.

Meylettiðim kadar da mealim iken aþk ve iþte ulaþtýðým o tepe noktasý.

Makul olan ne mi?

Ya da muktedir olan hayata insanlar ve paranýn gücü mü?

Güldürmeyin beni, sefil cihan ve müdavimleri.

Ama yüreðimi gülümseten inancýmla ve sabrýmla ve þükrümle nasýl da gözlerimin içi gülüyor.

Reþit bir duygu mu yoksa yaþamak ve eþitlikten haberi olmayan münafýk ruhlar mý?

Debdebeli deðilim.

Darmadaðýnýk hiç deðil.

Teyakkuzdayým ve ýsrarla sevip bekliyorum üstelik neyi/kimi sevdiðimin de ötesinde iç sesimle koþuyorum o nihai noktaya ve her dakika yaklaþýyorum da meçhul s/ona elbet tüm insanlar gibi hayatýmý insan gibi yaþamanýn mücadelesini veriyorum.

Yalnýzlýðýn yankýsý mý?

Yaþaran gözlerin yeþerdiði bir toprak mý?

Ve…

Üstümdeki ölü topraðýný attým þimdi hüznüme eþlik eden cennetimi yaþýyorum üstelik acýmla hemhal ve içimi açtýðým kimse, Allah dostu bildiðim…

Bir kavim mi?

Bir kabul mü?

Bir karar mý yoksa verilen?

Bilinmeze gark olmuþken ve yalnýz addedilen varlýðýmla hamt etmiþken kim engel olabilir ki içimden taþan büyüyen Allah sevgime?

Ben en çok annemi sevdim.

Ben en çok sevmeyi sevdim.

Ben hep insanlara güvendim ve yakýn belledim ve iþte t/uzaðýnda kaldýðým ve düþtüðüm her ne ise sondan baþa ya da baþtan sona saran ayný filmi ben defalarca her gün yaþýyorum ama farklý nihayetlerle.

Düþümde gördüm misal.

Döþümde de saklý iken nice hayal.

Ve hemhal olduðum duygulardan payýma düþtüðü kadarý ile hasbýhal ediyorum sevdalandýðým kalemimle çünkü:

Rabbim böyle istedi ve bahþetti bana þükürler olsun ki…

Ben kim miyim?

Ne önemi var ki artýk ben hem kendimi hem yüce Rabbimi ilk günden beri büyüyen Ýlahi Aþkla bulmuþken…