Online Üye
Online Ziyaretçi
Şairin göçü müydü yoksa şehrin mi?
Kıyasıya mücadele eden kalemin billur
sesi
Ilgıt ılgıt esen rüzgâra nasıl ki
Paha biçilmezdi
Elbet yüreği ve kalemi,
Şairin tek serveti.
Alacalı kaygıları vardı günün
Değil sönmek günbegün
İçinde büyüyen yangın
Nifak sokanlara aldırmadan
Niyazı nazı biteviye daim kılan umudu
Körüklü olsa hayaller ne ki?
İçtimada geçti mademki ömrü
Kılı kırk yaran sevgisi
Ah, mevsim sen ki:
Azade bir yüksün
Azat edemediğim yüreğin
En devasa söküğüsün
Matemin ön sözüsün belki de
Mahrem bir duyguda
Ölümü erteleyen günün şafağında
Aldırış da etmeden karanlığa…
Atan şafağın
Ruhunun şakağına dayalı yalnızlığın
Mevsimin bekasında firar eden
Rüzgârın öldürücü gücü ve şair iken
İsyan eden nefrete kindara
Gecenin dibine vurup da Rabbini
aralıksız andığında
Bozguna uğramış bir coğrafyada hüküm
süren
Balta girmemiş duygularla istişare
eden
Gönlün kopuk kopçası
Mevsimin yerli yersiz saltanatı
Kış bildiği gün
Aralıkta saklı kördüğüm
Hali hazırda bahara nazire eden hava
Havasını aldığı radyatörün yanmayan
peteğinde
Bazen bir arı gibi bal yaptığı
Aşkın peteğinde
Sinmeden ve solmadan
Ve sönmeden ışık
Haykırışına tek tanık Rabbi
Göğüs kafesinde çırpınan nice kuş
Darası dünde kalmış bir susuş
Tezat iklimler sağdıcı
Ve yaptığı her rötuş
Daim kılmak adına hayatı ve umudu
Körüklü düşler
Kordan heceler
Mademki körü körüne sevdi şair
Bir hasat zamanı onu bekleyen
Haset edenlerden uzak bir serzeniş
Gücüne güç katan sadece İlahi Güç
Neşri ve nesri ömrün
Şakıyan kuşa özlemi şairin
Uçmak ve konmak sonsuzluğa
Kaçkın aklında saklı binlerce hatıra
Varsa yoksa
Sevginin ve umudun hatırına
Ansızın dokunan bir el
Farkına dahi varmadan
İmdat kolunu çeken
Yaralı bir hasta gibi yürek
Tahakküm altında geçen ömür adeta
delik deşik
Hüznün sirayet ettiği o çıkılası dik yokuş
Ve tek tuş yetti şaire
Mademki ıssızlığı sonlanmayacaktı
Israrla sevmeyi bahşeden evrene
İçindeki ilhama da müteşekkir
Kirinden kininden arındığı şehir
Haiz olduğu tek hece deştikçe
yarasını
Sadece aşkı andı aşikâr
Aşina olduğu varsın olsun içine ters
esen rüzgâr
Müzmin ruhun müptelası dizelerde
Yaşamın süren bir kırlangıç gibi
Yuvası da besini de şiirdi şairin
Ufkun aralıksız yanıp söndüğü bir
ömür
Dilemişti madem Rabbinden…