Düþümde yangýn…

Diþimin kovuðunu doldurmazken hasretim büyüyen yangýný tetikleyen her kývýlcým.

Buðrasý dünün bazen bir bulantý bazen dik yakalý bir þiir ve sözcüklerle örülü saçlarý kaderin.

Renkler solgun, hafýz bense müþkülde.

Hazan yaslý ben yaren bildim mevsimi ve iþte devasa bir taslak içine yerleþtiðim tasamlar varým ben hüznümle dökülür pullarým ve bestelerden firar eden notalar gibi sabahladýðým gecelerin de miadý çoktan doldu.

Sabahýn ilk ýþýðýnda içtimadayým ve gecenin sönük ferinde yasta.

Yasadýðým kader yaslandýðým Rabbim ve metanet yüklü neferiyim cihanýn.

Devasadýr beni yüreðim ve dipçiði ile vurulduðum kalemim.

Oynak sözcükler var havada asýlý belki de unutmamaya yeminli olduðum yine de geçiþtiriyorum kimi duyguyu ve salkým saçak seriliyorum þehrin surlarýna.

Surelerin dokunulmazlýðý.

Suretlerin karanlýk bakýþlarý.

Aydýnlýksa ikbalim ve hüzün reçetem beslendiðim anbean þafak saydýðým günler de dünde kaldý.

Sayacý yok ki bu özlemin ve sarnýcýyým yalnýzlýðýn: içine atýldýðým o dipsiz kuyu adeta dip boyasý gelmiþçesine mevsimin þerh düþüyorum ansýzýn da sýzýyor acým ve sökün eden her duygu beni hayata baðlýyor bazense kopuyorum ve uzaklaþýyorum kendimden.

Bilinmeze riayet eden bir rivayet.

Bilindik tek duygu ise Rabbime duyduðum aþk en çok öykündüðüm sevginin dilemmasýnda yatýya kalan hüzün.

Çok sevmek akýl karý deðil.

Ýklimler devingen insanlar deðiþken.

Hazzý yok artýk yaþamýn ve hanemdeki yangýn.

Harý duygularýn basamaklar beni bekleyen belki de tek basamaklý sayýdan üredim ben bazen yutan eleman bazen kümelerin kesiþtiði.

Ýlla ki ortak paydada buluþmalý insanlar adý konmamýþ hangi duyguysa devasa bir çengele dokunup asýlmalý gök kubbeye.

Hüznün sakit olduðu gün, evreleri kayýp döngünün bilumum sevince eþlik etmesi en büyük arzum bu yüzden acýmla beslenip þiir olup doðuyorum günbegün.

Huzuru duyumsadýðým o kesit:

Keþfe çýktýðým her duygu.

Uyruðu olmayan bir minvalde yeþeren sözcükler ve iþte çizdiðim o eþsiz resim…

Acýnýn da sertifikasýný aldým ya ve iþte yüreðimi de ardýna kadar açtým.

Zaman terli.

Zaman yaslý.

Zaman belki de geçkin bir þarký.

Münzevi ruhumdan arda kalan sadece sözcükler ve ben ölümle dans ediyorum her sustuðumda yanýldýðým her fasýlda ritmini soluyorum bilinmezin ve bir açýp bir soluyorum.

Yekpare hüznün de duayeni iken duyup da tepkisiz kaldýðým ve eleðimden geçen duygular.

Sýrdaþ kalemin rüzgârýnda kah üþüdüðüm kah terlediðim ve debdebeli duygulardan kendime bir cennet inþa ettiðim…

Dil yaram yürek yaram ve kalemin dokunulmazlýðýnda saf tuttuðum kadar firari ruhumla da fink atýyorum kâinatta ve tavaf ettiðim bu boyutsuzlukla güncelliyorum ruhumu.

Deliþmen varlýðýmýn da iki yakasý bir araya gelmezken en dik baþlý þiiri yazmaya meyyal aralýksýz uygun sözcüðü arýyorum ve derinlerden beni çaðýran sesi annemin.

Annesiz geçen bunca zamanýn ardýndan yeniden umut ediyorum ona kavuþmayý ve sözcüklerimi deðil sadece tüm varlýðýmý sunuyorum bilinmeze ve de hamt ediyorum yoksa mümkün mü ayakta ve hayatta kalmak?

Ruhum sensiz göçmen bir kuþ gibi, anne ve sahipsiz kaldýðým bunca zamanýn da hatýrýna en uzak ülkesin benim seni ýsrarla çaðýrdýðým ve sen en güzel þiirimsin anne, ipekten saçlarýna konan kelebek gibi kýsa ömürlü de deðilken sana duyduðum sevgi ve Rabbime baðlýlýðým ve sökün eden eski senenin ardýndan sýðýndýðým tek limansýz Rabbimden sonra ve sensizliðin kesif sessizliðinde uðurladýðým hüznün ardýndan haneme doðan güneþsin yeter ki çabuk tut elini ve dön evine, yuvana…