Tekil bir düþ olduðunu biliyordum aslýnda ve çoðula tekabül edecek ortak özelliklerin peþinde derin bir tevazu içerisinde geçti ömrüm.

Bir meta addedilen belki de evrenin metaforu ve paye verdiðim kadar kimse punduna getirip ters yüz eden içimi.

Ýçimdeki deliþmen rüzgâr susmuþtu epeydir bense dýþ sesin baskýn geçmiþine dönüp baktým o olmayan minvalden týpký var olmadýðýma iþaret ederken dünyanýn yalan gerçekleri.

Sahteciliðin bir suç olduðunu bilmemden de öte günah addedilen yalanlarý sür-git dalaþý adeta it dalaþý idi sökün eden sözcükler frapan yüreklerden.

Gün devinmiþti.

Gök aðarmýþtý.

Bense aðýr bir küfe ile düþmüþken yola…

Ýçimdeki gerçekleri serdim boydan boya.

Boyalý kadýnlardan olmadýðým kadar nazenin bir kýz çocuðu gibi yaþadýðým ve salýndýðým hüzünle devasa bir acý çöreklenmiþken içime, elimde olmadan yükselttim sesimi.

Ýmgeler de susmuþtu isyan bayraðýný açan kalemimden dökülen yaþlara raðmen kâðýt hala duru ve berraktý azýcýk buruþuk olsa da buruþan yüzümden düþen binlerce parçayý iyi kötü kaleme almalýydým mademki söz uçup yazý kalýyordu ve bir ömür biriktirdiðim defterlerime ve not aldýðým yüzlerce kitabýmý öylesine yok saymýþtým ki son birkaç aydýr ne de olsa benden birer parça idi her biri.

Paçavra addedilen üniversitede tuttuðum ders notlarým ve çekincesi olmayan alt yazýsý ömrün biteviye ýslýklandýðým ve de mutluluðu ýskaladýðým…

Öyle ya: apartman topuklu ayakkabýlar devri çoktan bitmiþti týpký mezun olmamýn üstünden seneler geçerken deðerini kaybeden kitaplarým gibi ve tek deðer kaybeden onlar olsa iyiydi hani.

Ýçtenliðin kýrýlgan mizacý.

Ýç sesin vakur duruþu.

Duyulmaz iken sesiniz.

Ve sevginin badireler atlattýðý.

Delik deþik bir masa örtüsü gibi üstünü örttüðüm duygularým ve hayal kýrýklýklarým.

Rengi de atmýþtý üstelik pek çok þeyin ve teneke kutuya vurup da çýkan sesle göbek atanlar mý istersiniz yoksa geçkin þarkýlarda kendini bulan kadýnlar ve adamlar mý…

Uzun süredir müzik dinlemediðimi fark ettim ansýzýn ve kulaklýklarýmý aramaya koyuldum derken vazgeçtim çünkü kulaklarým ve gözlerim açýk olmalýydý mademki annem uzun zaman hastanede yatýp tedavisine evimizde devam ediyordu.

Sözcüklerin dahi deðer yitirdiði.

Sevginin bir martaval olduðuna beni inandýrmaya çalýþanlar ve de ne yazýk ki onlar haklýydý.

Sulu sepken gözlerim.

Rahmete âþýk benliðim.

Alt bilincim.

Yorgun bedenim.

Göçkün ruhum ve kýrýk yüreðim.

Tam bir Türk filmi gibi arabeske filan baðlamasam da hayatý her þet seriliydi iþte meydanda ve yokluðumda meydaný boþ bulan kim ise artýk kimliðimin aralýksýz sorgulandýðý.

Ben genç ya da orta yaþlý bir insansam eðer þart koþulanlara sessiz mi kalmalýydým?

Nüfus cüzdanýmdaki tamlamalar.

Kitaplýðýmda duran diplomalarým.

Ýç sesimin aralýksýz seslendiði.

Dýþ ses ise baskýcý tutumuyla renk vermese de beni iþaret ediyordu ve evet: ben bir suçluydum bir günahkârdým. Neden mi?

Çünkü toplum normlarýna göre yarý yolda kalmýþtým.

Evlenmediðim için kuruntuya filan da asla kapýlmadýðým kadar benim yerine dertlenenler.

Meslek hayatýmýn en verimli döneminde her þeye noktayý koyup da inzivaya çekildim.

Yüksek lisans yaparken sýrf verimli olmak ve ders çalýþmak adýna ayrý eve çýktýðým.

Kýsaca hayatýmýn gel-git leri.

Rengi atan bir giysi gibi benim rengim filan atmamýþtý ise.

Saçýmda üç beyaz beyaz olsa bile saçýmý boyatmayý ilk gün reddetmiþtim.

Doðallýðý sevmem ve makyaj yapmaktan hoþlanmamam bile bir suç unsuruydu ne de olsa yeni tanýþ olduðum birkaç insan resmen yüzüme esip, evde kaldýðýmý da üstüne basa basa söylüyorken.

Evde kalmaktan ziyade yarý yolda kaldýðým hiç mi önem arz etmiyordu insanlarýn gözünde?

Ve annem rahatsýz olduðu için baþýnda nöbet tutmam ve aralýksýz ona pervane olmam dahi suç addedilmiþti iþte üstelik daha demin çok sevdiðim bir yakýným yüzüme öfke ve hakaret yaðdýrýrken.

Zor zamanlardan geçiyordum ama annem tam iyileþmese bile evine yanýma dönmüþtü ve onun yokluðunda kim var kim yok iç yüzünü, ihtiraslarý ve para hýrslarý ile belli etmiþlerdi üstelik etken olan hiddetleri bana hakaretler yaðdýrmalarýna izin verirken…

Ben ne mi yapýyordum?

Aralýksýz her gün yeni bir baþlangýç addedip insanlardan hala sevgi ve sevecenlik beklerken yanýlmam kocaman bir deprem ve uzlaþamadýðým insanlar ve deðiþmeyen tutumlarý binlerce artçý þoka denk düþüyordu.

Öðretmen kýzýydým.

An itibari ile çalýþmasam bile bir öðretmendim ben.

Ve yakýnýmda olanlarýn gözünde baba parasý yiyip keyif yapýyordum hele ki annem yoðun bakýmda günlerce hastanelerde aylarca yatarken ve benim deðil onu görmem sesini duyma þansým bile elimden alýnmýþken…

Ve iþte eteðimdeki taþlarý döküyordum bir bir.

Nidalar.

Fýsýltýlar.

Ýnsanlarýn öfke patlamalarý.

Bense her gün sabahýn erken saatinde kalkýp istikrarla çabalayýp duamý namazýmý eksik etmezken tek dileðimdi annemin yanýma dönmesi.

Döndü de uzun zaman sonra.

Ve de ne çok þey evrim geçirmiþti o gelene deðin.

Ýkiyüzlü insanlarýn iki yüz yüzü olduðunu görmemden tutun da aldýðým tehditler ve uðradýðým hakaretler ve iftiralar…

Su bitmiþ çaydanlýk yanmaktaydý.

Bense testi kýrýlmadan ne çok þamar yemiþtim.

Ne Nasrettin idim ne de Kafka ama varsa yoksa ben edebiyattan ibarettim iþte onca insana raðmen onca sýkýntýya inat ettiðim.

Yazdýklarýmý beðenmezken bir ilke imza atmýþ ve kitabýmý bastýrmak için çoktan da yola düþmüþken biliyordum da Rabbimin beni çok sevip koruduðunu.

Burada bir es veriyorum çünkü an itibari ile netleþen çok þey olduðu gibi muðlak olan çok þey de var.

Kalemin izinde.

Yüreðin gizinde.

Annem hasta yataðýnda ben baþýnda nöbette ve iki arada bir derede yazmaktan da vazgeçmediðim ve kendim beðenmezken çoðu yazdýðýmý silip baþtan yazmayý da kendime elbet yedirdiðim çünkü ben edebiyattan ve umuttan ibarettim ve de hüzünden.

Ne çok angarya yüklemiþti insanlar bana.

Cahil varlýklarý ile egolarýna ve paraya tapan sözde bilgili sözde muhterem muhteþem insan benzeri canlýlar.

Ýçimi yakansa annemin acýsýna teslim olup anne-kýz baþ koyduðumuz yolda beraberliðimizi devam ettirmemizdi.

Üstüne üstük bir de bakýcýsý vardý artýk annemin ve ben tam anlamýyla gönül rahatlýðý içerisinde olamasam da daha bir sakindim ve daha az evhamlý eskisine oranla.

Ve iþte en yakýnlarýmla paylaþamadýðým bunca þeyi þimdi yazýya döktüm.

Ýçimdeki Ebabil kuþu ya da Anka.

Araf’ta kaldýðým þu son dört ay.

Ve ben müteþekkirdim güzel Rabbime çünkü ettiðim dualar kýldýðým namazlar kabul görmüþtü ve annem yanýmdaydý.

Edebiyattan ibaret olduðum gerçeði ne riya ne rüya.

Eþlik eden iç sesim ve bitimsiz hüznüm.

Ve ben insanlarýn gözünde çalýþmayan, baba parasý yiyen evde kalmýþ bir kýz iken þimdi üstüne basa basa haykýrýyorum:

Ben sadece bir insaným insan kalmaya çabalayan ve Allah yolunda.

Halen de annesinin küçük kýzýyým bin yaþýnda olsam da ve çocuk kalbimle seviyor ve yazýyorum sadece edebiyattan da ibaret deðilim hani bir o kadar hüznün sarmalýnda umutla dolu Allah’ýna yakýn ve sevmeyi seven bir o kadar içimin kýrýklarýndan binlerce þiir ve yazý derlediðim kadar da beni bekleyen uzun ve meþakkatli bir yolun yolcusuyum.

Teþekkür ederim sevgili okurum teþekkür ederim.

Çünkü yazmak ve sevgi ve umuttur bana yaþama sevinci ve coþkusu veren hele ki bir kere baþ koymuþken Allah yoluna ve de edebiyatýn güzelliklerinden ibaret olmanýn verdiði huzur ve mutlulukla…