‘’Belki de beni asýl besleyen düþ kýrýklýklarýmdýr.

Yazarken heyecanlýyým, zamanlar arasýnda gezinirken zamaný unutuyor, geçici

bir þizofreniye düþüyorum. Sezgileri güçlü baþka biri yönetiyor sanki yazýyla

iliþkimi. Bu öteki, metnin kendisi…’’(Alýntý)

Yorgun sözcüklerim var benim ve yýlgýn.

Yazmadýðýmda yüreðim matem dolu ve yangýn yeri ve iki arada bir derede masanýn baþýna geçip üç beþ sayfa yazmadan duramýyorum.

Dur durak demediðim acýlarým var ve ruhumun röntgenini aralýksýz ve biteviye çekmeliyim ve iklimlerden dökülen yapraklarý yeniden tutturmalýyým dallarýna: ya, benim dalým nerede ve ne ara köküm beni terk etti?

Öyle büyük ki açýsý acýmýn.

Öylesine yenik bir canlýyým ki.

Taþýdýðým canýnsa hiçbir önemi yok insanlarýn gözünde en baþta da yakýnlarým iken yok sayýldýðýmý görmek büyük üzüntü vermekte.

Kulaçladýðým þu enginlik ve üstüme bir ömür titreyen insanlar nerede ve dudaklarýmdan dökülen nidalar neden bu aralar böylesine suskun ve piþekar?

Öznem tekil öznem gizli öznem özveri dolu.

Ön sözü olmalý illa ki günün ve þiirin ve son sözü de ben söylemeliyim.

Dur durak bilmeden yenildiðim, yanýldýðým.

Ara vermeden canýmýn daha da çok acýdýðý.

Ýklimler saklý torbamda.

Ruhum saklý heybemde.

Acýlarým iç cebimde ve yerle yeksan olmuþ ruhum maviden bozma bir sepette pýþpýþlýyorum rüzgârý ki ne zaman tersten esse içime alt üst oluyorum ve bir an evvel yolcu etmeliyim rüzgârý yorgun sözcüklerden düzgün cümleler kurup içimi kendim serinletmeliyim.

Rengim turuncu.

Rengim turkuaz.

Rengim tutucu.

Rengim tutuklu.

Ve beyaz olmamýn ve de beyaz kalmamýn kimse için bir deðeri bir önemi yok.

Meylettiðim bir masal belki de mealim iken bir þiir.

Dikilesi iki yakam ve resmettiðim nice yazý.

Yankýsý duyulmazken sesimin iç sesim de bir ömür kendini gizlemiþken ben neye kime yeterim ki bu saatten sonra?

Alarmý kurmadan uyandýðým.

Ýhbar etmeden ruhumun tutuklandýðý.

Nutku tutulan yalnýzlýðýmý büyütür ve beslerken rengimle sakit bir beyazda uçuþan sözcüklerim.

Kar yaðdýkça saçlarýma.

Saçmaladýðým zamanlardan arda kalan.

Soyut duygularý somut hale getirmenin tek yolu da yazmaktan geçerken.

Hurafeler fýsýldayan.

Hýrýltýsý göðün.

Hengâmesi yerkürenin.

Bir izotop iken varlýðýmýn vücut kütle indeksi.

Sararan yapraklar ben gibi.

Bense biz olmayý beceremezken.

Senli benli konuþamadýðým insanlar ve saðdýcým iken nezaket ve farkýndalýk geliþtirdiðim.

Mevsim öksüz ve kimliksiz. Kýþa benzemeyen bir Ocak ayý ve ocak baþýnda duygularýn ötelenmiþ kimliðimden arda kalan kýrýntýlar.

Yüksek sesle deðil alçak sesle hiç deðil bilakis sessizliðe mazhar olduðum ve verilmeyen tepkinin bende yarattýðý tepki.

Sözcüklerse ulemasý içimin.

Kalemse uyruðu gizemin.

Ulak bildiðim cümleler ve þiirler ve itirazsýz yaþamak zorunda kaldýðýmýn ertesi her inzivaya çekildiðimde kuruyan dudaklarýmmm ve suskunluðu mesken bildiðim ve her sus payý söylemde kordan noktalama iþaretleri bazen soru bazen ünlem bazense noktayý koyamadýðým ve üç nokta ile geçiþtirdiðim.

Alt yazýsý ömrün ve suskunluðun nazarýnda yaþadýðým ve de öykündüðüm binlerce öyküm.

Mezar sessizliðinde bir evrende hýçkýrýðýmý bile gizlediðim.

Her renk ayrý duyguya denk düþen ve düþüncelerin girdabýnda soluklandýðým ve sönen bir balon gibi içime týktýðým her þeyin her duygunun hava kaçýrdýðý ve efkârýn peþinde yalnýzlýðýmý güttüðüm üstüne üstük kimse benden haz etmeyen yine beni bana düþman eden.

Sözcükler býçkýn.

Ünlem þaþkýn.

Sorularsa havada uçuþan.

Bense menzilde saklýyým ve ansýzýn sekiyorum bir cümleden diðerine bazen soluklanýyorum boþ sayfada ve dolu baþaklar gibi baþýmý eðip rükû ediyorum Rabbime.

Manidar olan her þey.

Münazara ettiðim ne varsa.

Ýstimlak edilmiþ ruhumdan fýþkýran sözcükler ve boykot ettiðim kadar hayatý nezdinde yok sayýldýðým dünya.

Eklem yerlerinde þiirlerin çiçekler açýyor ve çözülen baðcýklarýmla ayaklarým dolanýyor ve tepe üstü düþüyorum.

Hecelediðim her duygu rüþtünü ispatlamýþ her düþünce ve iklimin gözü seðiriyor bense aðýrlaþan göz kapaklarýmý uyutup yeniden yazýyorum hikâyemi.

Unutulmuþluðun güvertesinde nice tutunamayandan biriyim hayata iþte ve hep de bir baþýma kalmaya mahkûm edildiðim…

Artýk uzun uzadýya sevmiyorum ve kýsasa kýsas en baþta içimdeki hengâmeyi uyutup siliyorum dünde kalanlarý ve her gün yeniden doðuyorum sözüm ona ve askýya aldýðým koca ömrü heba etmenin verdiði acý ve sýkýntý ile yol alýyorum bazen gerisin geri giden ayaklarýmýn altýnda ezilirken toprak biliyorum da topraðýn beni çaðýrdýðýný ve her ne kadar acele etmesem de kendimden tamamen uzaklaþacaðým bir o kadar kendime ve Rabbime kavuþacaðým günü dört gözle bekliyorum en azýndan alacaðým nefesi verip dünya ile alacak verecek hesabýmýn kalmayacaðý güne nazireler sunup Rabbin nezdinde huzura kavuþmak adýna…