Bir rengin istilasý altýndaydý þehir bir o kadar pervasýz.

Göðün kýrýk sazýnda oynaþan gamlý notalar yankýsý duyulmayan yaðmurun izindeydi adeta.

Manen çökkün.

Mevsimle ilintili ne acýlar saklýydý havada.

Göðün kýrýk penceresinde sürgün edilmiþ bir kýþ misali bazen…

Bazen sürünen bir yýlan gibi.

Bazense sömürülen bir ruh gibi.

Acý kollarýný açmýþtý Tanrýya ve yüz bulmadýðý kadar aldýrýþ da etmiyordu artýk hayatýn pervazýnda saklý olsa neydi ki bulut ya da yaðan yaðmurun tek damlasýndan ibaret iken insan.

Bu bile yeterdi hani ne de olsa evreni programlayandý Ýlahi Mekanizma.

Güne uyanmak.

Günbegün s/üzülmek.

Arsýz bir gülüþ peþi sýra çimdiklerken insan derisini hissetmediði kadar hassasiyeti artýk yok denecek derece azdý.

Hýrsýzdý duygular.

Ýþgal altýnda þehir.

Kundaklanmýþ evren ve sükûtu hayale uðrayan þair.

Yorgun kýrlangýçlar mola verdi ve gök kapadý kapýlarýný þimdi rüzgâr baþka þehirlerde kuvvetlice esmeye baþlamýþtý.

Kardeþ iller.

Doðunun kültürü Güneydoðunun iklimi.

Mevsimler sönük ve içerlerken yürekler.

Uykuda yakalanmak ölüme ve titreþen sýrf yürekler de deðildi ve iþte koca alan o devasa büyüklükteki depremle sarsýldý ve gömüldü yere binalar.

Hýrsýz bir coðrafya deðildi bilakis kendi halinde yaþamýn doðasýnda saklý iken ihtimaller…

Gece idi çökkün.

Ýnsanlar þaþkýn.

Devinen iklim ve aralýksýz yaðan kar nasýl da hazýrlýksýz yakalamýþtý insanlarý ötesinde kývrýmlarýnda acýnýn dünü uyutandý anda saklý ölüm güdüsünden çýkýp da yola beti benzi atan yeryüzünün tek tanrýsý idi acý dolu bir güne sýðýnmak daha doðrusu sýyrýlýp duygularýndan vücudunu terk eden ruhlarýn müptelasý iken yaþama tutunma arzusu.

Sözcükler ýssýzdý.

Ýklim soðuk.

Bedenler donuk.

Ruhlar kurtuluþun peþinde.

Sökün eden bu acý dolu beklenmedik deprem ikiye bölmüþtü cihaný ver yer gök ortasýndan ikiye ayrýlmýþtý devamý da geldi.

Uyruðu yoktu ölümün.

Yaþý da yoktu.

Yasýn tahakkümü ve þerit deðiþtiren rüzgâr çuvallamýþtý iþte.

Renkler solgun.

Mevsim yorgun.

Gecenin kör vakti belli ki Azrail bir akit imzalamýþtý depremin koþulsuz hezeyaný iken tetikleyen ve iþte koþulsuz teslim olmuþtu insanlar.

Renkler.

Rakýmý yokluðun.

Kanat açan kuþlarsa çoktan göç etmiþti.

Þehri Ýstanbul sevdalandýðý kadar da karþýlýk görmemiþti ya da haddinden fazla yorgundu yürüdüðü minvalde.

Soðuk esen rüzgârýn hýzý yine yetmiþti üþümeye üþütmeye de.

Mevsim kibirli yasa gereði vakit dolmuþtu yasýn gözünden akan yaþa hücum etti melekler.

Miadý dolan hayatlar ve sönük feri günün.

Þarkýlar çoktan susmuþ ve teslim olmuþtu insanlar kaderine.

Keder deyip de geçmemeli idi hani ve baþ koyduðu kadar insan yaþama þimdi suskundu mizacý yerin göðün ve son durakta beklemeye aldýðý kadar insanlar mutluluðu teslimiyet duygusu ile kavuþtu ruhlar ulu Rabbine.

Konuþlu olduðu kadar hüzün korumalý dünyalarýndan firar eden melekler ve çocuklar ve kader fýrsat eþitliði vermiþken insanlara.

Vakti dolan kimse kanat açtý diðer âleme kimi ise enkaz altýnda kurtarýlmayý beklerken yeniden bir oldu birlik oldu insanlar.

Hep buluþulan nokta mýydý sahi bir doðal afetin peþi sýra kimliði ve kaderi ortak paydada buluþan nice insan göç mevsimine vakitsiz yakalanmýþken…

Geçmiþ olsun Türkiye’m ve baþýn sað olsun, caným memleketim.

Ortak bir adýmýz ve ortak bir acýmýz var yine.