Yokuþ aþaðý koþan çocuk

            Cývýl cývýl bir mahalle, insanlar hep bir yerlere yetiþme telaþý içinde,  kimi elinde filesi pazardan dönüyor, kiminin kolunda sevdiði göz göze kim bilir neler söylüyor. Bir yanda ihtiyarlar zorlanýrken yürümekten. Benim gözüme takýlan çocuk yokuþ aþaðý koþuyor. “Yavrum koþma düþeceksin” diye baðýrýyor arkasýndan annesi. Çocuk uçmayý hayal ederken, annesi düþmesinden korkuyor. Ýkisi de doðru düþünüyor yaþlarýnýn gereði. Çocuk hýzlandýkça anne daha da endiþeli “gel buraya býrakma dedim sana elimi” diye baðýrsa da dinleyen yok. Küçük kalplerde büyük hayaller besliyor çocuk besbelli. Anneyi dinleyen yok. Çocuk durup durup tekrar koþuyor elleri yana açýk, uçak oluyor kendince. Kapatmýþ gözlerini göklerde uçuyormuþ gibi hissettiði yüzündeki gülümsemeden belli.

            Nedense özgürlük denince akla ilk gelen þey gökyüzü oluyor? Uçmaksa bize özgür olmayý hissettiriyor. Farklý farklý olsa da hayallerimiz, ufuklara bakýnca, dalýp gitmiyor muyuz çok uzaklara?

            Çocuk, en sade ve güzel hayallerin sahibi, hayallerine koþuyor. Ayaðýnda koþtukça ýþýk saçan spor ayakkabý, üzerinde masmavi bir mont, baþýnda gri beresi ve en önemlisi içinde uçma hevesi…

            Çocuk istese de annesinin dediklerini yapamýyor. Ýçindeki hýrs, heyecan, enerji… Durdurmuyor bir türlü. Yokuþtan yukarý gelip tekrar tekrar koþuyor, yorulmak nedir bilmiyor.

            Sonunda hep olur ya annelerin dediði, ayaðý takýlýyor bir taþa ve toprakla öpüþüyor çocuðun bedeni. Anne ýþýk hýzýyla koþuyor anýnda çocuðunun yanýnda “Yavrum bak gördün mü? Koþma demedim mi ben sana?” Kýyafetleri kalýn olmasa çocuðun çok daha fazla yarasý olacak. Topraða bulanmýþ yüzü gözü elleri, çok acýmýþ besbelli ki aðlayarak sarýlýyor annesinin boynuna “neden hep haklý çýkýyorsun” dercesine sitemkâr bakýþlarýyla…

            Þefkatin ve merhametin tablosu karþýmda, çok korkmuþ olsa da çocuk vazgeçer mi? Acýsýný unutana kadar sanýrým…

                                   Mehmet BONCUKOÐLU