Meczup düþlerim var benim ne de münzevi bir yastayým sözcüklerse ayaðýmýn altýna serdiðim kilim ve iklimlerden aþkým ben aþikâr.

Yalnýzlýðýn düz duvarlarýna týrmanýyorum kimse de tutamaz beni.

Efkârýn bam teline b/astýnýz madem:

Kimse yazmaktan alýkoyamaz beni.

Benim ben aþka þirk koþan.

Benim ben edebiyata þirk koþan.

Bir sirk hayvaný deðilim asla o yüzden dikin gözlerinizi kendi iç dünyanýza ve azýcýk kaldýysa haysiyetiniz azýcýk sevin beni ve Ýlahi Adaleti.

Yakarmýyorum size:

Emrediyorum.

Çünkü tutunduðum dal kýrýldýðý yerden binlerce defa kýrýldý o yüzdendir yazdýklarým kýrýldýðý yerden yüreðimin ben defalarca gonca gonca açmadým mý?

Ruhun þad olsun babam:

Bak, bak, ismiyle yaþýyor biricik kýzýn biricik Gül’ün ve acýlardan acýlar beðeniyorum derli toplu hayatýmda kimse hoyrat sden kimse yüzüme öfke kusan umurumda deðil artýk nasýl ki umurunda deðilim insanlarýn…

Kýrýldýðý yerden de deðil sadece:

Ýnceldiði yerden kopsun artýk:

Ýnfilak edeceðim kaçýnýlmazdý bu yüzden kimse de gözlerini kaçýrmasýn benden seven insan bakar hisseder en derinden…

Þiirlerim var yaralý.

Matemim var mabedimin çatýsý.

Mahremdir iç dünyam ve iþte ifþa ediyorum yaza yaza çünkü mealimdir gerçek aþk ve Ýlahi Adalet.

Hicvi mi evrenin?

Yoksa hicretim mi?

Hicap duyduðum hiçbir þey çünkü hiçliðimle iþtigalim ben ve yaþadýðým yaþattýðým kadar hiçlik makamýný tüm kâinatý sýðdýrdým iþte minnacýk yüreðime.

Naftalin kokmuyor þiirlerim.

Mazimse asla naftalin kokmuyor çünkü güncelliyorum ben hayatý ve boykot ettiðim kadar dünyayý kendime inþa ettiðim cennetimde yaþýyorum aþikâr…

Afakiymiþ meðer sevgiler ve dostluklar:

Hani, hani, beni çok sevdiðini söyleyen dostlarým nerede?

Ve de aþk…

Ah, ben ve aþk çok da gülerim hani kendime: âþýk olmadýðým kim/ne mi kaldý geride?

Ruhu dahi duymadý çoðunun ve ilk aþkým babaannem bir sonraki ilkokul öðretmenim ve de þarkýlar Zeki Müren’in sesinden dinlediðim…

Aþktan da üstün.

Aþk.

Yandýðým.

Âþýk.

Kavrulduðum.

Aþkýn ne dini var ne yaþý ne yas dinliyor ne de zaman.

Ne çok kere sevdim ben, ah…

Ne çok âþýk oldum en çok da gizeme ve bilinmeze.

Aþka âþýksam aþikâr aþina olduðumsa hüzün ne de olsa hep imkânsýzý sevdim ben.

Sýra geldi iþte kendime.

Bir kuþluk vakti düþtüm yola.

Akþam vakti döndüm kendime.

Defteri kebir týklým týklým ve mabedim ve matemim ve seyyah kalemim.

Hüznümle iþtigalim ve coþkumla ve kalemimle.

Ýntihar mektubumun kaçýncýsý.

Ýsyaným aþikâr ama af eyler beni Rabbim bilirim çünkü ben sevgisizliðe ve tepkisizliðe isyan edip bayraklarýmý da indirdim.

Ýhtilaf halindeyim ve inkâr edemediðim kadar çok sevdim ben ama adýný da sanýný da unuttum sevdiklerimin kim bilir kaçý çoktan göç etmiþtir vaktinden evvel.

Aþkýn aþüfte gölgesi bizden deðildir aþkýn tezat gölgesi.

Aþký aþk yapan masumiyettir bu yüzden ben hep imkansýz aþklarý sevdim mademki kavuþmak imkansýzdý bu yüzden hep masum kalmayý baþardým.

Aþka yakýþan da bu deðil midir?

Aþk, imkânsýz olacak ki deðer kaybetmesin.

Sözüm söz.

Ýmaným yerinde idrakim de ve kalemimle hasbýhal ettiðim bir vakitteyim yine.

Ömür sevmekle geçti ve de kendimden uzaklaþmama sebebiyet verdi insanlar sonra döndüm dolaþtým geldim kürkçü dükkânýna.

Ýçimdeki rüzgâr üþüten cinsten ve ellerim buz gibi ýsýtansa annem yataðýnda yatýp bana dualar eden.

Bir onun için yazýyorum bir de kendim için.

Azabýn dibini gördüm.

Hüznün de.

Çok kere düþtüm uçurumun dibine ve her nasýlsa sað salim ayaða kalkýp devam ettim kaldýðým yerden.

Þu kalemim de olmasaydý ya?

Yâd edilesi mazim ve de: baþarý üstüne baþarý.

Amma da haþarýymýþ meðer haþarat ilaçlarýna dadanan böcekler gibi sevdikçe bir böceðe dönüþtüm sevgili Kafka’nýn da kulaklarýný çýnlatmadan olmaz hani ne de olsa görmeden âþýk olduðum idi sefil Kafka ve adama mezarýnda rahat vermiyorum bir de rahmetli babama:

Eh, be, baba, kim dedi san adýmý Gülüm koy, diye?

Sanýr mýsýn ki insanlar beni ismimle çaðýrýr?

Ýzniniz olursa sevgili baylar ve bayanlar: þimdi sýra kendimi sevmeye kendime âþýk olmaya geldi.

Ýzniniz olsun ya da olmasýn:

Sizce bunu hak etmiyor muyum?