Alışmak bir zehir gibi, insanı yavaş yavaş öldüren.. 

Günün ağırlığını kaldıramaz olana kadar tüm kuvvetinle çalışmak,

 bir şeylerden kaçmak ister gibi.. 

Aynı güne uyanacağına inanmak 

her akşam karanlığı misafir ederken göz kapaklarına.. 

Alışmak hayal kurmadan uyumaya, enerjisi tükenmiş sabahlara.. 

uzaklaşmak hayatın anlamından ve..

Bir zamanlar çok önemli olan bazı şeyleri hatırlamakta bile güçlük çekiyorken.. 

İçine böylesine bir boş vermişlik oturmuşken.. 

Alışmışken.. Unutmuşken.. 

Anılara yolculuk yapmaya çalışmak bir umut kırıntısıyla.. 

“Belki” nin kanatlarına takılıp gökyüzüne kavuşmayı istemek.. 

Özlemiş gibi, tutunmaya çalışır gibi.. 

bir imkansız hikayenin kahramanı gibi..