Usulca kapım çalınıyor.. hem de defalarca..
Mazinin gölgeleri doluyor odamın her bir köşesine.
Bir zamanlar “ben” dediğim yerler ve fotoğraflar,
Şimdi sadece sessiz bir yankının kollarında..
Her bir karede sıkışmış ruhumun benliği,
Bir kişiden değil,
Duygu ve mantığın savaşında arafta kalmaktan,
Bitap düşüyor çok zaman sonra..
Sessiz savaşlar nasıl yaşanır bilir misin?
İki uçurum arasında görünmez kılıçlarla yapılan bir mücadele sanki..
Gümüş bir nehrin içinden akıp giderken zaman,
Sonsuzluğa uzanan maviliğin kıyısında beklemek gibi..
İçimde bir boşluk, bir hüzün ve acıya tutunmuş bir soru..
Her düşen yaprakla birlikte durmak ve sonra.. her solukta ânı yaşamak,
Giden her ne olursa olsun izin vermek, öğrenilebilir mi?
Yazarın
Önceki Yazısı