Çengisisin yüreðin mehtaba dolanan ellerimden akan yaþýn izafi saðanaðýnda, gözümden sakýndýðým yalýn bir düþten de öte bir renksin ulaþýlmazýn mümkünatýnda kayýtlý bir ilham gibi gergin ipin üstünde yürüyen bir cambazdan arda kalan bir çift pabuç gibi sahibini bekleyen esintinin emaresi sözcüklerin de külliyatýnda firar eden nice imge nice fasýl nice duygu nice düþünce…

Nasýl sevdiðini ve nasýl öldüðünü açýklayamazken insan, fýtratýna yenik düþen fýrtýnanýn verdiði eziyettir belki de meziyet abidesi, nefes nefese kalmýþken sefil nefsim…

Ve ardýndan gidiyorum gidenlerin dönme ihtimalini bir varsayýmla eþleþtirdiðim kadar kirli ellerime bulaþan mürekkebin kokusunu içime çekiyorum bir matrah iken sözcükler yayýmlanmýþ iki deðersiz kitabýmla da istiþare ediyorum:

Bir yýkým.

Bir ölüm.

Bir döngüde kanýksanasý hapsolmuþluðumla münazara ettiðim cenderede geçen zamanýn afra tafrasýna isyan etmekten de ötesi gelmezken elimden.

Ve merhum þairin de son noktayý koyduðu:

‘’Gelmiyor elimden yaþamaktan baþka bir þey…’’

Cennet olsun mekânýn sevgili þair mademki irdeleyecektin ölümü düþeþ mi attý kaderin izafi bir yolculuðun da makinisti iken bir sözcüðün bir dizenin gücüne hayranlýk duymakla sevmekle ve ölümle ilintili her varsayým.

Frapan bir yalnýzlýk dikilmiþken benliðime ve ruhuma farýný sürdüðüm bir ölümle el sýkýþýyorum ve bakýmlý bir ölü olmayacaðýmýn bilincinde hayatý bozuk para gibi harcamanýn verdiði teselli ile tecelli edecek ölümü çaðýrýyorum adeta iç sesimle.

Muhtevasý yürek olan iklim.

Ýkilem yüklü göðün ardýç kuþlarý.

Ellerimde solgun çiçekler neferi olduðum duygularýn baskýnýnda kalemimin ve ellerimin kelepçelendiði.

Maðdur bir iklimim ben.

Maruz gören görmeyen kimse metazori bir yaklaþým mýdýr yoksa yazmaya düþkünlüðüm ve iþte ters takla dahi attýðým ömrün arka bahçesine duyduðum özlemle karanlýðý dilimliyorum yüreðimdeki aydýnlýkla.

Söylemek istediðim fazla bir þey yok artýk kýyý köþede kalmýþ ne kadar kitabým varsa çoktan sahaflarýn yolunu tuttum.

Sair kitap.

Türü alýntý algý bozukluðu aslýnda içimde saklý tek lüks iken anlatma güdüsü ve gaipten gelen bir sevgi.

Yazgýmýn tesellisi yazdýklarýmýn da tecellisi.

Manidar bir gülümseme ile bana göz kýrpan dünde kalmýþ nice yabancý ve iþte istiþare ettiðim ölümlü yüreðimde saklý tuttuklarým ve ölümsüz olmakla ilintili tek cümle dahi gelmezken içimden…

Düþlerim terli, sevgili hafýz ve aklým beþ karýþ havada ters takla atmanýn verdiði yorgunlukla takvada geçmesini arzu ediyorum sözcüklerimin…

Sözcüklerim benim kýymetlim ve her kalem bana küstüðünde daha da anlam bürüyor sözcük cemaatinde defnedilmeyi bekleyen suskun kalemimin de telvesine bandýðým ruhumu bir avazda söküp çýkarmak istiyorum bedenimden.

Bedeller ödediðim hayallerim var benim daha doðrusu vardý eskiden ve varamadýðým limanlarda yalýçapkýný ile hasbýhal etmenin ötesinde bir þey dilemedim Tanrýdan.

Böðrüme saplanan o sancý kalemin hançer gibi sýrtýmdan vurduðu.

Issýz bir gün imla hatasý bildiðim Aþk’ýn doðuþuna aþ eriyorum.

Sürüncemede kalan ne var ne yok sürünüyorum bir baþýma sürtüyorum eteklerimi ve nihayetinde sürmenaj olacak beynimin günde kaç bir sinir hücresini öldürdüðünü kestirmeye çalýþýyorum.

Kestirmeden gittiðim yollar gibi.

Kestirip de attýðým cümlelerim gibi.

Sökün eden karanlýðýn dokunuþunda vücuduma elektrik verilmiþçesine yere yýðýldým ve peþimi toplayan annemin bu sefer ben peþini toplarken…

‘’Annem çok küçükken öldü.

Beni öp, sonra doður beni.’’(Alýntý)

Her rengi bahþedensin ve insanlýk her haltý yerken, doymazlýðýn arifesinde saklý bir hücumdur bu ve de bir baþkaldýrý…

Çocukla çocuk olmanýn büyüsünün üstüne çürüðe çýkmýþ iken içimdeki kurþun asker.

Büyüyüp büyümemekle de ilintili deðil hani, yeryüzü yeter ki tek yüzlü olun ve yüz bin kere de seni seviyorum, deyin…