Sözcüklerin cirit attýðý yaralý bir coðrafyadýr içim ve devasa kilitler vardýr açýlmayan kapýlarý sýký sýký örten kandýðým kadar insanlara kalbimin yerinden söküldüðü bir duvardýr belki de kendime tosladýðým ve kendimden özür dilediðim yamalý hýrkamýn yakasýna konan kelebek mizaçlý þiirlerim ve þahlanan þah damarýmdan yakýn olana duyduðum bitimsiz sevda.

Renkler solgundur içimin coðrafyasýnda Horon teptikçe imgeler ve caným daha da yandýkça sokulduðum Rabbime sol yamacýmda annem saðdýcým iken kalem saðýmdan baþladýðým saymaya varamadýðým sol yaným ve dikemediðim söküklerimi meleklerime havale ettiðim ve bir adým sonrasý: nasýl ki istiþaredeyim Rabbimle tutuþtuðum kadar tükendiðimi de saklarým insanlardan ve meylettiðim sevgiye davalar açarým.

Kazanýlmýþ zaferlerim vardýr dünümde saklý.

Kayýt açtýðým yenidünyalardan yok iken de acýlarýmýn farký ve kat izinde sevdamýn meylettiðim limanlar çapasý çýrasý kayýp meali yitik tümceler ben ki meþk eylediðim kadar kalemle ilke edindiðimdir vicdanýmla olan barýþýklýðým.

Külyutmazdýr hem yetileri insanlarýn.

Kul olmaktan öte birbirlerine köle olduklarý.

Ve hummalý bir koþuþturmanýn içinde dýþa vurumdur þiirlerim içimdeki harbin sonlanmadýðý ve kaçýncý cihan harbi olursa olsun dýþ sesin zulmü ve maruzatý sadece kin ve nefrettir.

Arzuhalim askýda yüreðim gibi.

Çektiðim kabir azabý da tetikler kalemimi.

Kalender ruhumla kalantor gölgemle kazýk atmayacaðým elbet dünyaya yine de yükselen çýtasý sevginin çalakalem yaþamanýn da mizacý elbet devrik cümlelerimin rüzgârý elbet devirdiðim putlar elbet divanesi olduðum aþkýn ve umudun hicranýma tuz bastýðý.

Ýndindeyim inancýn.

Yamacýndayým Mevla’mýn.

Yâdýmsa dünde saklý.

Yarenim ve sevdam annem yârim bildiðim hecelerden baþýmý alamazken nasýl da gitmek isterim uzaklara nasýl da terk etmek isterim bedenimi.

Havsalamdan taþandýr duygularým ve köküm saðlam.

Kök hücrem yaralý ve maðdur sevdamla arþýnladýðým uzun yollar dik yokuþlar.

Nefsime tabi olmadýðýmsa aþikâr ta çocuk yaþýmda öldürdüðüm nefsim ve her nasýlsa çocuk bedenimi açlýkla imtihan ettiðim.

Müptelasý olduðumsa hayallerim hýz kesmeyen hazzýn doruðunda ve yine Rabbin izniyle her hayalimi gerçeðe dönüþtürdüðüm.

Biliyorum da aslýnda tasý taraðý toplayýp da gitmeliyim ama nereye ve hangi zaman zanlardan yýpranan ruhum ve sahiden de sevgimin var mýdýr bir ederi?

Eylemler ve fiiller.

Sözcükler ve öznem ve dinmeyen özlemim.

Arasýnda sýkýþtýðým iki cihan ve an itibari ile Araf’ta asýlý kaldýðým.

Mücbir sebeplerden ördüðüm þiirlerimse adeta benden bir parça aksinde sözcüklerin içime tuttuðum ayna ve nefsimi terbiye ettiðim.

Göðün menkýbesi.

Yârin teþrifi.

Yâd ellerde solan çiçeklerim.

Yaðmur zamaný kendimi yaðan rahmete teslim ettiðim.

Elbet tüm teslimiyetimle Rabbime sýðýndýðým ve sevdiklerimi de O’na emanet ettiðim…

Baðrýma bastýkça kalemi aðýtlar yaktýðým.

Ve tünediðim o kýrýk dal aslýnda dayanaðým Ulu Çýnar ve müspet menfi yorumlarla kalemimi ve yüreðimi ihya ettiðim…

Bir çengel bulmaca gibi olsa da hayat ve alabildiðine çetrefilli ve iþte bir kuþluk vakti düþtüm yollara kuþ gibi çýrpýnan yüreðimle yaþatýlan zulmü ve tüm zalimleri Allah’a havale ettiðim…

Yorgun kalbimin yamacýnda açan gelincikler misali.

Narin ve kýrýlgan addedilse de Gül kimliðim, dik durduðum kadar ve de kendime batýrdýðým dikenlerimle ben çoktan kavuþtum cennetime ve sihirli bir deðnek misali kalemimle hasbýhal ettikçe büyüyen sevgime ve inancýma banýyorum umudu ve uyanýyorum derin uykumdan yorgun iklimlerin müdavimi Yýldýz kimliðimle nasýl da kayýyorum semada ve kopan kuyruðuma sapladýkça hançer misali kalemimi arþý alaya çýkýyor sessiz çýðlýklarým elbet vardýr bir gören vardýr bir duyan ve hamt ettiðim sürece istikbalim emin ellerde Ýlahi Aþk iken þiarým þair kimliðimle ruhumu sevgiye ve aþka yasladýðým…

Çürük viþne gülücüðü esefle adadýðým varlýðým hiçliðin komplimanlarýnda uzak durmak adýna tuzak bildiðim nefsin de kölesi olmamak adýna tüm uðraþým.

Rengi yok duygularýn semti yok sakini yok:

Yoksul bir kalabalýk içimde tepinen ve beti benzi atmýþ yüreðin beyhude çýrpýnýþlarý.

Ne yaralý ne maralý ne yamalý.

Sadece eksik gülüþler saklý içimin cennetinde nemalandýðým sevgi anne ikliminde batmayan güneþ ve cinnetin eþiðinde cennetin beþiðinde gürültücü bir iç ses.

Mayasý bozuk çoðu insanýn hoca bile vazgeçmiþken varsýn maya tutmasý göl varsýn mayalanmasýn yer gök varsýn olsun tefe konsun yürek tav olduðu kadar s/onsuzluða kýrýk mýzrabýn ucunda varsýn asýlý kalsýn turuncu güneþ.

Meylettiðim ne sair iklim ne dünüm ne yetim kimliðim ne de hüviyetim.

Çalýntý kelam alýnmayan selam.

Alýntýsý yüreðin þiir dolu bir hülya denizi þiarým varsýn olsun sevgi ne fark eder ki bu saatten sonra?

Sönen coþkum.

Yetmez.

Sus payý bir söylemde evelediðim gevelediðim yazýlar belki de pekmez kývamýnda pürü pak olsa içim ne ki masum kalsam kimin yararýna ve iþte ince ayar yapamadýðým cihan cinnet noktasýnda sözcüklerin þekil deðiþtirdiði:

Cennetimi cinnete çevirenler.

Cinnetimi çið çið yiyenler.

Aymazlýðýnda cehaletin.

Eksik etekli hecelerin kifayetsizliði filan deðil hani:

Hali hazýrda temsil ettiðim kadýn ýrký eteðimden dökülen taþlar deðil sadece eksik addedilen varlýðým aslýnda þeytana pabucunu ters giydiren insan ýrký.

Devrin deðiþtiði.

Sevginin ayaklar altýnda ezildiði.

Esen rüzgâra muhalifim ve solgun ruhumu peþkeþ çekiyorum iklime:

Hali hazýrda göz kýrpan güneþ rengi kayýp bir ýþýk rakýmý belirsiz bir dað ve nicesinin burnu Kaf daðýnda bense af dilemek adýna hazýr ol da aralýksýz nöbette ve içtimada ve fazla mesai yapsam da eklenen ne ki varlýðýma sadece soyutlandýðým sadece eksildiðim geçen zamana tercüme kalemimle meþk eylediðim oysaki ben gereksiz ve soytarý bir zaferim…

Kalem kabuk deðiþtirirken.

Yürüdüðüm minvalse mayýn tarlasý.

Yaranamadýðým insanoðlu varsýn olsun kalem yüreðin tahrasý.

Hazan müzmin hüzünle özdeþ.

Güneþ kaypak gece oldu mu üþüyen ellerim kaskatý kesilmiþ bedenim ve annemin nefesinde esen rüzgârým sadece onu üþütmemek adýna onu korumak onu savunmak ona sahip çýkmanýn kaidesi elbet söz verdiðim üzere anneme asla vazgeçmeyeceðim yazmaktan varsýn olsun…

Varsýn olsun yýkýk bir kale.

Varsýn olsun küf kokan bir kalem.

Varsýn olsun içtimada ya da arka planda lakin nefes aldýðým müddetçe arkasýndayým kalemin Rabbimse tek sýðýnaðým ilhamýma vesile bahþedilen nefesi de sözcükleri de boþa tüketsem bile…

Zar tutan kader.

Sefil keder.

Kardýðým imgeler.

Her yüzü her zerreyi her açýyý her acýyý þiir bellediðim ve kaidem duyumsamak ve dile dökmek.

Kaçkýn eþrafým.

Ahalisi yitik iken devranýn.

Aþkýn közünde.

Sözcüklerse tek kozum.

Kozamla eþ deðer mabedim hanem ve harem ve halim darmaduman olsa bile kime ne?

Beylik deðil sözcüklerim hele ki bu gün.

Ne baygýn ne sýradan ne de ulaþýlmaz sadece duvara tosladýðým þu hayatýn sayýsýz minvalinde saklý tutulasý bir masumiyet ve umut deryasý aþkýn da þahikasý iken kalemin tutulmayan nutku kaidelerden ördüðüm kale duvarlarý kalem ise tek sýðýnaðým Allah’tan sonra.

Israrla seviyorum ve yazýyorum.

Yazgýma sirayet ve riayet eden binlerce cümle ile çýktýðým cihan harbi.

Israrla yâd ediyorum dünümü ve kalbim týklým týklým bir o kadar kýrýk ve darmadaðýn.

Un ufak edilmiþ bir kaya parçasý addedilsem bile sadece haizi olduðum tek zerreyi muhafaza edip korumak kollamakla mükellef ve iþte baba yadigârý ne varsa ve kim kaldýysa geride sahip çýkmak elbet tüm teslimiyetim Rabbime dönük yüzümle yarýnlardan da ümidi kesmediðim kadar bana kesilen biletle gidiþi olan dönüþü olmayan bir yolculuðun da müridi ve üyesiyim yeter ki yüce Huda çekmesin elini benden…