Ölümün bir rengi yoktu üstelik öykündüðümden de öte aralýksýz teðet geçerken.

Ýçtimada saklý hüzün ise bir b/ölü portal idi renginden kaçan kendinden yakýnan ve gizin de bir parçasý.

Asasý ne miydi düþlerin?

Ya, asalet ne miydi?

Mazlum ve maðrur gönlün muradýnýn dikenli telleri…

Ve özgün idi þairin hüznü bir o kadar hür addedilen ruhu aslýnda ölgün duygulardan arda kalan kýrýntýlardan nasiplendiði kadar yarýnlara ve sevgiye hem meyletmiþ hem niyet etmiþti þair.

Dingin ruhlarýn öyküsünü yazýyordu ve dirileceðini bile bile ölüyordu dirilmeye saniyeler kalan ruhunda saklý ýstýrabý þiir diye de kâðýda döküyordu.

Ölü bir öfkesi vardý ta çocukluðundan kalan ve sevgili arkadaþlarýndan ona yönelen ona sunulan alaylar ve sevgiyle nazire ettiði bir ömrü nasýl ki sevgisizce heba etmiþti insanlar hali hazýrda ülküsüne ve umuduna sadýk yaralarý ile kandýðý kadar da kanatýyordu yüreðini þairin sevdalandýðý kalemi.

Bir kalemde silinir miydi insan?

Yoksa kaile alýnmamak adil miydi?

Hemhal olduðu duygularý ve kopuk olduðu kadar hayattan…

Ya, izini sürdüðü hep mi gizin tetiðine basýlý kalemi miydi?

Hazandý ritüeli:

Gönlün baharý da kýþý da yazý da hazandý.

Azandý iblis ve zalim tayfasý ve þair dayandýðý kadar hayata dayattýðý sevginin ikiletildiði bir boþlukta hoþluk olarak görüyordu ruhuna askýntý olan hüznü ve tüm dertleri.

Renklerden mustarip idi saklý tuttuðu beyazý.

Sözcüklerse münferit.

Meali ölüm olsa bile yarýnlara baþ koymuþtu mademki.

Mahremin yazgýsý.

Mabedin haznesi.

Ve þairin içinde saklý hazinesi…

Nasýl da endamlý bir var oluþtu nasýl da nazlý…

Yokluðun ve yoksunluðunsa tutuþan ucu oysaki insanlar iki kelimeyi bir araya getirmekten aciz olduðu kadar nelerle iþtigal idiler ve nelere mesken olmuþtu hayat þairinse þerefi ve onuru önde giderken elbet öncüsü olacaktý doðrularýn bir soykýrým yaþanýrken dünyada soyu tükense de sevginin soyundan gelen genlerine ihanet etmeden çoktan vazgeçmemiþ miydi mutluluktan ve de kendinden?

Hazzý sevginin haiz olduðu umudun ve her hücresinde saklý tuttuðu iman gücü.

Hazinesi sevgi haznesinden taþan coþku ve yaþattýðý hatýralarý.

Ufkuna deðecek göz…

Uðruna sevginin ve þerefinin, vazgeçtikleri…

Uydusu iken inancýn bir o kadar insanlarýn neferi sirayet ettiði kadar doðruya bir rivayet miydi yoksa yaþayacaðý günlerin bereket getireceði?

Rahmetin indinde.

Sevginin nezdinde.

Sevecen olmasa da çoðu insan sevgiyle dinginlik ve dirlik kazanan elbet ilk ve son insan deðildi yine de tutuþtuðu kadar aþkýn ateþi yürüdüðü Hakkýn Yolunda yürüttüðü kadar da elinden tutup kâh kaderini kâh kederini isyan eden sözcüklere aldýrmaz gözlerle bakar ve yolundan da asla þaþmazdý þair.

Yolgeçen hani iken yüreði kimleri kimleri saklý tutuyordu içinde.

Deðerlerin kutsallýðýnda ve üstüne ant içtiði Kutsal Kitabýn da izi deðil miydi yüreðinin ve vicdanýnýn eþleþtiði?

Yol yakýnken ölüme.

Yoldan çýkanlara da aldýrýþ etmeden.

Yüreðine sapladýðý pergelle kendi etrafýnda bir daire çizen elbet sevginin eþkâli iken varlýðý semazen duygularýnda koþtuðu kadar Rabbine ve katýk ettiði sevginin her zerresine sadýk ve yaralý yüreði ile menzilden de çýkmamaya yemin etmiþti mademki bir kere…

Bir kereliðine de olsa…

Sadece bir kere.

Niyetini bilse de Rabbi.

Niyazýndan asla vazgeçmedi ta ki gideceði kabrine ulaþmasýna uzun zaman olsa da kýssadan hisse kimine göre kýsasa kýsas gel gör ki:

Aþka namzet hüzne ve özleme riayet eden evren ve þafakla iç içe varlýðýna ihanet etmeden önündeki engelleri de görmezden gelen kâh vefasý kâh vicdaný kâh sabrýyla mademki katýk etmiþti bir kere sevgi ve umudu inancýna varsýn olsun yalnýzlýðýn esaretinde essin rüzgârýn sesi de hýzý da varsýn öfkesine yenik düþsün nice insan…