Mahcup bir renkti ýssýzlýðým bense maðdur bir mevsim konuþlu olduðum göðün sevdasý ile doluydu içim dýþým.

Acýnýn ve hüznün dýþa vurumu idi þiir bense kýblemde tek ayaküstünde sevebildiðim kadar âlemi…

Alametifarikasý ölenlerin ardýndan put kesilmiþ kaleminden kan damlarken ucundan…

Ucu bucaðý yoktu duygularýn s/onsuzluða namzet bir hüzün.

Hazana duyduðum özlem ve tavaf ettiðim yerin ulaðý göðün ulemasý ve öylesine bir servet saklýydý ki içimde kâh semiren kâh kendinden firar eden boykot ettiðim kadar karanlýðý bodoslama daldýðým gün ýþýðý elbet tek servetim duygular müptelasý olduðum var oluþun kayrasýnda müdavimi olduðum yokluðun verdiði hazla sular seller gibi sevebilirken büyük bir hazla yazdýðým…

Ve yandýðým.

Ve yaðdýðým oysaki ben sadece bir tek damlaydým lakin içime sýðdýrabildiðim saðanaðýn ve þelalelerin ruhunda saklý sessizliðimi duyurabildiðim kadar Rabbime…

‘’Kendime, söyleyecek söz býrakmadým. Kuvvetimi büyütmüþüm gözümde. Aslýnda bakýlýrsa, bu sözleri kullanmayý ya da böyle bir mektup yazmayý bile, ne sen ne aþk ne de hiçbir þey olmadýðý günlerde kendime yasaklamýþtým. Sen, aþk ve her þeyin olduðu günlerde böyle kararlar alýnamazdý. Yaþamýþ birinin ölü yargýlarýydý bu kararlar. Þimdi her satýrý, “bu satýrý da neden yazdým?” diyerek öfkeyle bir öncekine ekliyorum.’’(Oðuz Atay)

Bir gülüþün hatýrýna tüm isyaným:

Sadece revnak bir gülüþ bense reçinesinde yalnýzlýðýn kâh göðe konuyorum kâh yerin altýna geçiyorum ýssýzlýðýn da merhalesidir hani bir sözcükten diðerine sektiðim ve el, el üstünde elden gelecek her acýyý her sitayiþi her kötülüðü nasýl sindirebileceðimi düþünüyorum ve sinmediðim kadar bu kaosta sýðamadýðým kadar da bedenime saðaltýyorum tüm hüznümü sadýk kulu iken yüce Rabbin saðdýcým olan kalemle istiþare ediyorum ve uðradýðým tüm yenilgilerimi yarýnlarýma mal edip yeni hayallere mahal vermesi adýna ruhumu diri tutuyorum.

Her renk mubahtýr nezdimde ki karanlýðýn haznesinde beyaz iken haiz olduðum tek hazine…

Öykündüðüm göçmen kuþlara ihanet edip kanatlarýmý dibinden kesiyorum ve ne zaman bir þiire tekabül etsem biliyorum ki beni yazan þair illa ki kýrpacak bedenimi ve saçlarýmý ve beni savuracak gök kubbeye bir yýldýz vasfýyla aralýksýz kayacaðým aralýksýz kendimi saklayacaðým aralýksýz da hüznümü aklayacaðým.

Akça pakça teninde göðün alt edemediðim kadar bunca sýkýntýyý sadece pembeleþen sözcüklerimden medet umuyorum ve elit bir acýda yokluða karýþýyorum.

Yazarýn da dem vurduðu üzere:

Muktedir deðilim hiçbir þeye vasfýmsa vasýflarýmdan beni arýndýran insanlarýn gözünde neye denk düþtüðümü de bilmez halde sadece bir arpa boyu yol alýp aralýksýz kendimi arpa ambarýnda görüp gördüklerimden de ders almadýðým gibi sadece kendimi hýrpalýyorum ve esen haydut rüzgâr hudutlarýmý aþýp istiþare ediyor içimdeki yetim çocukla ve mahzun gülüþümden arda kalan ne ise ait olduðum Varlýða geri dönmek adýna defalarca b/ölüyorum yorgunluðumda asýlý sözcüklerden de kendime yarattýðým cennetin hayali ile yazýyorum.

‘’Bu satýrý neden yazdým?’’

Öncemden baðýmsýz bu cümleye düþtü mü yolum tereddüt etmeden siliyorum yazdýklarýmý gel gör ki yazmadan da duramýyorum en azýndan yazgýmý kabullenmenin de bir göstergesi iken yazma eylemi acýnýn ve hüznün rüþtünü ispatlýyorum çalakalem yaþadýðým hayatýmýn öyküsüne de eþlik etsin diye þiirlerim…