Ölümü arzulayabilirdim önsezilerimde sýzmamýþ olsaydým ve en vurucu renk olabilirdim karanlýðýn zifirinde sözcüklerin indinde yalnýzlýðýn da izdüþümü iken üzerime düþen gölgenin savurduðu laneti ýskalayabilirdim, revnak acýlarýmda saklý bir bulut olmasaydým.

Miski amberdir kokan teni yalnýzlýðýn:

Sözcüklerimin ve sevginin savurganlýðýnda önüme yýðýlan engellerdir düz yolda bile düþerken asilce ve usulca yaþadýðým ömrün zemherilerde titreyen titrinde ucu yanýk güneþin de muhatabý iken kalemin genzinde saklý bir uyruk gibi ulu bir rabýta gibi aþkýn eriyen surelerinde suretime sinen hüzün gibi.

Böðrüme saplanýr kalem.

Bir batýnda doðar güneþ ve ay.

Bir renk festivalidir sözcüklerin zümresinde ansýzýn zuhur eden o teselli elbet her mucize tecelli ettiðinde yerden kesilir ayaklarým.

Hüznümse sabit katsayýsýdýr içimdeki denklemin.

Hazansa münferit bir acý mütereddit yüreðimden sökün eden isi sözcüklerin ve sisi Ýstanbul denen yalnýz ve yanýk þehrin semaya yükselen çýðlýðýnda yalnýzlýðýn ve yer ile göðün birleþtiði ufkun zambaðý umudun beyaný uðursuz bir kara kedi misali peþime takýlmýþken kör talih ve kederin kovaladýðý bedenimden ayrý düþerken her aþka düþtüðümde ve firar etmenin özlemi ile kendimden nasýl ki fedaisiyim duygularýn ve imkânsýz aþkýn özveri dolu serzeniþi.

Gökten düþen üç elma:

Aymazlýðýnda kaderin…

Yere basan ayaklarým ne ki ansýzýn hâsýl olurken kanatlarým…

Ve düþüþe geçen hislerim aslýnda üþenmeden kolaylýkla sevebildiðim kadar kanayan hecelerin de gövde gösterisi iken yazmaktan kendimi alamadýðým beti benzi atmýþ þiirlerimin…

Ah, defolu yüreðim ne de olsa engelli addedilir benim imkânsýz saf kan sevgim hani…

Hani, külçe aðýrlýðýnda altýn neþreden.

Hani, bodoslama cereyan eden bir zulüm.

Kaskatý kesilir hem bedenim hem dilim ve iþte kalemdir devreye giren devre arasý iken sözcüklerim miadý dolmuþ ömrü de kim neylesin?

Kalite standartlarýnda yazarým ben sözcüklerimi ve de her bir imge adeta birer kolluk kuvveti.

Kasveti yazarým ve týrnak iþaretindeki her sözcük týrmalarken beyaz zemini ben kalantor gölgelerden alýrým hýrsýmý:

Beyaz teni semanýn.

Yerkürenin dibi.

Yâdým olsa olsa bir teselli.

Yarenimse içimde saklý ben sevgiden ve yârimden aldýðým kadar gücümü bir koþu saklanýrým gözlerden ýrak bir kasýt deðildir de sözcüklerim sadece var olduðumun bir ispatý hiçliðin merhalesinde yanýp sönüp gözlerim her kýstýðýmda gözlerimi her kastýðýmda bedenimi rüküþ imgeler sýrýtýr ansýzýn ve her birini tek tuþla uzay çöplüðüne gönderirim hem de kolayca ve kendimi acýmadan verdiðim emeði umursamadan.

Beylik deðildir benim duygularým belki de beyhude.

Benlik deðildir sözcüklerim çünkü ben evrene ve s/onsuzluða zimmetliyim.

Kalemimse ziynetim.

Sözcüklerimse zarifçe s/üzülürler yüreðimden.

Zarfa koymayý unuttuðum bir mektup bazen kâh adresine ulaþan kâh yalnýzlýðýmý tüm cihana duyuran.

Tebessüm ehli iken yüzüm.

Yüz göz olmadan insanlarla…

Gerisin geri kaçtýðým her hüzün.

Bir geçit bir tünel bir dehliz içinden çýkamadýðým ve iþte Rabbime ettiðim dualar en beyazýndan usulca kat izinde yalnýzlýðýn kayýt altýna aldýðým her gün beni s/onsuzluða uðurlarken.

Ýçtimada iken yüreðim.

Ýstifa etmenin verdiði huzur ile geçmiþimi andýðým.

Ýdrak etmenin de ötesinde isyanýný bastýrdýðým Yeniçeri Ocaðýnýn ve iþte salkým söðüt ve iþte salkým saçan ruhumu tahliye edip bedenimi yok saydýðým ve bundan mütevellit kendime yaptýðým her eziyeti meziyet bilip de kendimi kendimden kaçýrdýðým.

Aymazlýðýnda ruhun.

Ýdamesi olsa ne ki varlýðýmýn.

Göðün zaferi iken bulut.

Yerin sefasýný sürmediðim cefayý yüklenip cenderede yaþadýðým kadar cenk ettiðim celp ettiðim cihanýn da tozunu dumana kattýðým gençlik yýllarým ve iþte öykündüðüm sadece kendim iken öldürmekle yükümlü iken de sefil nefsini bedenimi ve ruhumu çocukluðumdan bu yana açlýkla susuzlukla terbiye ettiðim bir vazife addedilirken ýssýzlýðýmý büyüten hüzne verip veriþtirdiðim bir o kadar kendimi kendimden men ettiðim.

Rücu ederken aslýna.

Rükû ederken yüce Rabbin varlýðýna.

Rica üzerine deðil emir eri iken kalemim bir emir kipi iken buyur ettiðim ve ‘’yaz’’ emrinin bir adým sonrasý ruhumu huzurla buluþturan þiirlerim ve yazýlarým iken yüreðimin yongasý ne de olsa dört yapraklý yoncadýr benim ýssýzlýðým bazen ikilettiðim bazense zorlukla idame ederken hayatý bir idam sehpasýdýr kurulan önümde ve iþte daraðacýnda sallandýrýlýrken evrenin de verdiði emir üzerine:

Elbet kýrmakla mükellef iken kalemimi kýnýna yakýþan bir asalet ile esaretinden kurtulduðum dünyanýn da yedi kat altýnda belki de en üstünde göðün ulaþýlasý en uç rakým iken hidayetin çaðrýsýnda aðrýyan yüreðimi huzura kavuþturduðum da asla bir rivayet deðilken hâsýl olan o rehaveti sonlandýrýp sýðýndýðým tek Makam iken yüce Huda…