Sözcüklerimin ýssýzlýðýna sýðýndým bir o kadar iman gücümde yeþeren umudun iz düþümüydü gözümden akan yaþýn da muadili iken katlandýðým kadar hayata kat ettiðimden de fazlasýydý sevgimin kat izinde yüreðin dilemmasýnda yanan için için o kutsal ateþin son duraðýnda saklý tuttum bitimsiz yalnýzlýðýmý.

Mahþerin çaðrýsýna uydum gecenin kývamýnda düþtüm yollara ve tahliye edemediðim kadar hüznün bekçisi olmaya ant içmiþtim sanki ve elimden alýnan hüviyetim ve hürriyetim öksüz þiirlerle diktim söküklerimi okunda Erosun o devasa yanýlsama sanrýlý günün yolcusu varsa yoksa ayýlmak adýna uyudum mutlu rüyalarýn izini sürdüm lakin gizimdi servetim ve yalnýzlýðýmýn buðusunda serpildim yetmedi büyüsüne kapýldým sevginin ve kýyamet alameti süregelen zulme seyirci kalmadýðým kadar ruhumla sürüldüðüm topraklarda nakþetti bekleyiþim.

Sazýn sözün olmadýðý bir boþluk.

Kutsal Ýlahi Aþkýn nüansýnda hâsýl olan hoþluk.

Ne kölesiydim cihanýn ne de kula kulluk ettim gel gör ki sevmekten alýkoyamadým kendimi seviyemden düþmediðim kadar gözümden düþenlere idi isyaným gel gör ki: af diledim Mevla’mdan yanlýþ bir yola sapmamak adýna sýðýndým sýnandýðým kadar sýðamazken bedenime biliyordum ki: ben bu hüzünlü yolun bu dik yokuþun müdavimiydim illa ki.

Kök hücremde kok kömürün ýsýsýný hissettim.

Kör noktasýnda cihanýn kordan hecelerle inþa ettim mabedimi.

Nazenin bir yürek.

Nadir rastlanan bir coðrafya:

Pekiþen acýlarýn hükmettiði kadar nükseden bir özlemle diktim gözlerimi yola ve diklendim iblise ve direttiðim kadar doðrularý direndim dibi gördüðümün bir adým sonrasý inandým feraha çýkacaðýma:

Çýktým da.

Çýkamasam da kolayca o dik yokuþu bazen kaysam da…

Kayramda saklý yalnýzlýðýmý kutsadý melekler.

Kaynayan kanýmda zuhur etti akýl meleklerim:

Kapýþan iblise kapýþan zalime bir baktým ki yaþým dinmemeye yemin etmiþti adeta lakin kendim için aðlamadým:

Aðlak deðildi varlýðým:

Aylak hiç deðil:

Hiçliðime mukabil içimdeki öfkeyi bastýrdým sevgiyle eþleþtim.

Sunumunda hayatýn semirendi varlýðým acýnýn kývamýnda yalnýzlýðýn da kýrbacýnda serildiðim kadar mahzenimde dikiþ tutmasam da cihanýn ve umudun basireti baðlandý kimine göre baþýný b/aðlamýþtým ben aþkýn ve o aþk ki: nelere muktedir.

Çok sevdim.

Seðiren gözlerimde seyrettim âlemi:

Yetmedi!

Ýçimdeki akýmý geçiþtirmedim aslýnda ben hayatý geçiþtirdim ve hep bir adým sonrasýný düþündüm ve gördüm ki: bir adýmdan fazlaydý yarýnlar üstelik tek ad’ ýma tekabül edendi sessizlik artýk kaç adým attýmsa artýk ad’ ýmdan dahi soðumuþken biledim iç sesimi ve rüyalarýmda cenneti gördüm gözüm açýk gördüðüm hayaller duraðýnda nasýl ki buluþmuþtum hüzün denen hançerle ve sýrtýmdaki yara izini de biledim ve havale ettim Yaratana.

Koþullar sunmuþtu bana evren adeta bir koþu bandýnda yaþarmýþçasýna olduðum yerde kalmýþtým bir ömrü artýk nasýl heba ettimse yetmedi bu sefer kendimi ihbar ettim Tanrýya.

Rengim solgun.

Yüzüm s/üzgün.

Anaç yüreðimde saklý tutulasý bunca insan nasýl da hüzne boðmuþtu beni:

Haiz olduðum vazifelerim vardý üstelik en baþta…

Bilmesine gerek yoktu belki de insanlarýn ve baþladýðým noktaya geri döndüm defalarca.

Uðurladýðým insanlarýn sayýsý haddinden fazlaydý ve kalemim adeta benim ulaðýmdý.

Zümrenin sessizliðine binaen zulme direndikçe daha çok zulüm gördüm ve baþýmdaki takkeyi koydum önüme arkama dahi bakmadan kaçmak istiyordum ve alabildiðine uzaklaþtým kendimden oysaki en yakýn istikamette saklýydý mutluluk ve içimde saklýydý cennet gel gör ki zemherilerde üþüdüm ve soldum ve cehennemi yaþadým bir ömür.

Meylettiðim bir rabýta.

Revnak duygular.

Meali yoktu oysaki duygularýmýn bense var sandým ve hiç olmadýðým kadar hiçliðimle denk düþtüm acýlarýn sýðýnaðýnda dik baþlý yüreðime söz geçiremediðim kadar sazý sözü de susmuþtu hayallerimin ve haletiruhiyemde saklý idi ölümün ön sözü.

Derin dondurucuda kalmýþ anýlarým ve dost bildiðim onca insan ben ki: isyanýn eþiðinde lakin alt etmiþtim öfkemi ve alabildiðine coþkulu aralýksýz af diledim Rabbimden.

Azat edilesi bir köle misali.

Azrail’in beklediði kurban gibi.

Azýðýmdý hüzün bense azadesi dünün.

Yâdý mazinin ve iz düþümü sözcüklerin oysaki tek sözcükle muhatap olmuþtum kendimi bildim bileli ve aþk denen yoldaþla sözüm ona evreni sokmuþtum en içime ta derinden kundaklandýðý kadar yüreðim kundaktaki bebeðe dahi acýmazken zalimler kimden neyden medet umuyordum ki?

Acýmla baþa çýkabilirdim:

Çýktým da.

Lakin insanlarla baþa çýkamadýðým kadar hep baþa döndüm bir ömür.

Baþtan sona okuduðum deðil sondan baþa sürgün edildiðim yalnýzlýðýmla terfi ettiðim bir görev bir makam addedilen hayal dünyamda saklý izimle kaybettiðim gizimle sarf ettiðim gücümle…

Atlas yorganýmdý vicdaným.

Abiyesi ruhumun uçuþan eteklerim varsa yoksa üstümdeki hüzün mintaným sökülen yüreðim yerinden ve yerine tekrar koyamadýðým kadar tekdüze addedilen hayatýn sýra dýþý yolcusuydum:

Sonlanmazken ömür solan cennet bahçem.

Havarisi duygularýn avare gönlüm anlýk deðil ömürlük sevgiler biriktirmiþken içimde ve baþým Rabbime dönük boynum nasýl ki kýldan ince O’nun katýnda kat ettiðim kadar yolumu kat izinde sevginin kaybolsa da gençliðim hali hazýrda bin yaþýnda bir çocuðun nezdinde birdirbir oynayan geçmiþimde saklý anýlarýn gücünde ve gücüm yettiði kadar gücüme gitse de yalnýzlýk baþ eðmiþtim bir kere kaderime…

Kederin istiflediði bunca kelimeyi yoksa nasýl bir arada tutardým bende saklý bu yürek bende mevcut bu hüzün olmasa?