Duygularýn skalasý içtenliðin kelamý arz edildiði sürece.

Baharý güdüleyen kýþ güneþi açýða alýnsa da sýcaklýðý iklimin vazgeçilmezi neþesi.

O devasa soyut rahle tünediði mevsimin þairin türediði gölgesinden uzak yalnýzlýða tutsak her aldatý bir þiire alýntý mahiyetinde nükseden sözcük dolu sandýk aþkýn laneti sevginin lahiti semiren hüzün besisi yüreðin bir karede saklý oysaki ölüm vadeden sapmayan bazen doz aþýmý bir hüzün seyyah yüreðin mealinde seker hece hece yâd ettiði yalnýzlýðýný daim kýlmak adýna.

Anlamsýzlýða büründü iþte hayat boydan boya serili duygular þivesi hüznün þiarý ömrün þair kimliði ile çeliþen varlýk katsayýsýnda saklý þairin hiçliði, sarmalýnda evrenin kâh sarkýt kâh dikit misali sözcükler saplandýðý kadar yüreðe taþkýnlara mahal veren kalemin diklemesine canýný yaktýðý kâðýtta saklý olup biten neyse þairin hayatýnda.

Hangar duygu yüklü.

Halden de anlamaz iken bir Allah’ýn kulu…

Ýç güveysinden hallice o metruk gezegen ki hýnca hýnç dolu güftesi kâfirin zulme müsait bir zincir mazlumun yarasý þairin yamasý aþkla eþleþen ömrün vebali boynuna yalnýzlýðýn.

Kükreyen göðün divasý bulutlar bazen bir sarkaç mahiyetinde umuda dair ne varsa terk etti iþte þehri ve þairi.

Hasýlasý dünün havsaladan taþan.

Fasýlasý yüreðin kürediði kadar kalem künyesi þairin haiz olmadýðý bir mahlas içre yolculuðun da dönüm noktasý iken kaderin sunumu.

Bir beyit kadar kýsa oysaki hayat.

Bayat ekmek tadýnda þiir þair bandýðý kadar kalemi çayýn demine derdini tasasýný yok bildiði elbet yazdýðý her karede.

Çalgý çengi kayýplarda.

Göðün verdiði muhtýra ve saf tuttuðu kadar sözcükler kayýtlarda.

Ýzahý yok o çetelenin.

Ýbaresi hiç yok göðün.

Ýzdihamý yerkürenin.

Ýhlaslý yüreðin iz düþümü artýk neye mahal verirse bunca hüzün.

Hünkârý evrenin ve taþkýnlarý kâfirin bandrolü olmayan bir mal gibi kimliðini sorgulayan hayat gibi.

Kefen bezi mahiyetinde beyaz sayfa masum sevdanýn çaðýrtýsý.

Mazlum yüreklerin bekasý.

Hazandan arda kalan bir gün Aralýðýn beþiðinde salýnan.

Yazdan da kesti mi ümidini insan bahar ve mutluluk kimin umurunda?

Zanlar dolu yer gök.

Zarfa týkýlmýþ nice mektup nice þiir postaya verilmeyi unutulmuþ gün ýþýðý pastel tonlarýnda acýnýn nükseden bir çaðrý yeltendiði kadar þairin içinden taþan zikri eþleþtiði kadar fikriyle emsalsiz bir yolculuk bahþedilen yeter ki razý olsun yüce Rabbi.

Soluksuz bir gülüþ terk edilmiþ bir coðrafya adeta.

Zehir zemberek yeryüzü uçuþan yapraklarýn zar zor duyulur nidasý þair ki:

Zimmetli olduðu kadar hayata.

Þair ki:

Düþmeyen acýlar iki yakasýnda saklý þehir nasýl ki ulemasý duygularýn döngüde saklý keramet bir bilinmeze gark eden o isyan o istem içini aralýksýz delik deþik eden.

Yenilmiþliðimin yankýsýydý ruhumdan sýzan sýzýnýn sýra dýþý ikliminde kayýp bir özneydim de gizil bir tetikleyicisi varken iflah olmaz kalemimin ve kale duvarlarýna astým ben aþký ve sevgiyi ve Tanrýyý ve ölü þahikayý…

Bir ölü aþk idim öncemde.

Bir b/ölü ikinin de aþka ve kimsesizliðe denk düþtüðü bir iklim mertebesinde tek dayanaðým Yaratan tek aðacým asýlý kaldýðým yalnýzlýðýn kýrbacý ruhumdaki taþkýnlara sebebiyet veren aþkýn dinmez iken nazý niyazý.

Ve evet, þarlatandýr benim gölgem varlýðýma hiçlik sunan binlerce denklemin nezdinde dize dize büyüttüm ben acýlarýmý dizlerimi dövdüm öncemde þimdi ise dizelerimi ve kanadýðý kadar her birinin yazarak kabuk tutuyor yaralarým.

Yamalý mimarisiyim de gezegenin ve bir o kadar deliþmen esen rüzgârým ben: yaþamýn menkýbesi methiyeler yazdýðýmdýr sevgi ve þiir ve ikbalim ve þüheda mazim ve anda saklý bir iklim gibi ikilem yüklü gecenin Mihriban’ý baþýmý yasladýðým aþkýn hümayunu ve günüm ve gecen hüzün dolu ki t/aþkýn bir ýrmaðým ben çalan þarkýlarýn nezdinde þelale misali doluyum yaðmur gibi de yaðar duygularým ve bir Allah’ýn kulunun dahi duymadýðý o gürültülü sessizliðim ve yalnýzlýðým ve iþte beni yaþatan Ulu Çýnarým…

Baþýmý yasladýðým kalemin nezdinde satýrlarda yatar kalkarým…

Sabahýn salavat getirdiði o saatte kalkarým ve aþk dolu mizacým bir o kadar kýrýlgan meþk eylediðimse küskün kalemim nasýl da somurtuk günlerdir bir kýtada kaybolduðum yetmez okyanuslara denk düþtüðüm yetmez yerin göðün tek Sahibi ve iþte duyduðum Ýlahi Aþkýn Mimarý indinde yanan ateþin ben sadece tek bir kývýlcýmdan doðdum ve o tek kývýlcýmla yazarým yanarým yâdýmda saklý anýlarým anbean çiçekler gibi kâh açar kâh solarým…

Bir mizansense yaþamak.

Bir redifse ölüm.

Gizil bir tehlike iken kalem.

Yazgým ve yâdým ve yalnýzlýðým ve kýrgýn gönlüm alt ettiðim kadar iblisi ben bir ömür sadece meleklere öykündüm ve öldürdüðüm kadar nefsimi çocuk yaþýmda baðdaþ kurduðum bu þ/aþkýn yaþýmda yasýmla ç/aðlarým ve gülerim ve sýnandýðým kadar þükrederim sývadýðým kadar kollarýný kalemin nükseder benim acýlarým tümden gelen duygularým ve mazim ve ikbalim satýrlardan da taþar hem coþkum hem neþem izafi bir eksende kayarým ve evrelerinde hayatýn kâh ölür kâh doðarým…

Ah, içimde saklý o izdiham.

Köhne bir mimari iken gizem ve peþindeyim ben kendimin bir o kadar uzaðýmda kendimin tuzak bellediðim kadar iklimi kalemle sekerim kalender ruhumda yatýya kalýr hecelerim ve gün ýþýðýnda saklýdýr kimi zaman karanlýðým ve geceyi deler geçer gözlerim gaipten gelen ýþýkla ve umutla bir bilinmeze gark ederim ki ve tek bilindik duygumdur Ýlahi Aþk, þeceremde saklý bir sýr küpü olsa da haletiruhiyem ben kaybolduðum kadar yazarým ve yazdýðým kadar bulurum kendimi en çok da kendimi ve mutluluðu kendimden men edemediðim…