Bazý Al Da Gel! Kazý Yiyemezsin, Fazýn Bende Topraða Gömer Elektriðini Alýrým!

Rabbim karþýlýksýz sadece itaat için verdikçe insanoðlu vermeyene elinde avucunda ne varsa alana veriyor tüm özgürlüðünü! Biraz süslenmiþ laf söz, az göz kýrpma seninleyim havalarýna tav oluyor insan bu deðil mi? Elinden ne varsa alana koþan? Sana hizmet edeceðim diye yalanla dolanla olana yar olan, harýna âþýk olan, aç karnýna peþinden koþan! Bunun açýklamasý hiçbir yerde yok, alan alýyor veriyor kazanýyor, kandýrýyor sonrada byebye (ben yedim elindekileri açýlýmýyla kýsaca) diyerek hükümette olan hükmün gücüyle ne varsa alýp gidiyor ve arakasýnda ” nasýlda kandýrdým, kel eþeðe bindirdim, yarý yolda indirdim “  diyerek alay ederek yaptýklarý yanýna kar kalanýn arkasýnda “öküzün trene baktýðý gibi bakan deðil mi insan? Deðil de peki bunlar neyin nesi?

Ama Rabbim böyle yaratmadý, al dedi imaný gir kalesine aldataný, kandýraný, yalanla dolaþanýn vur ensesine yok et, yanýndayým ben kulum dedikçe, kul bana ne vermeseydin bende vermezdim diye piþkin piþkin yenilginin hazzýnda coþmuþ baþka kim varsa ona vereyim diye etrafýna hala bakmaktadýr. Birisi çýksa dese ki.

-Sen kimi yazýyorsun?

-Ýnsaný.

Kahkahalar içinde kýçýndan gülerek.

-Peki, sen nesin?

Diye sorsa?

-Þey ben, insaným lakin onlar gibi deðilim, benim pencerem dünyaya ve insana açýlýyor. Dört bir yanýmda nereye baksan insana çýkýyor, onlarla olmanýn hazzýyla adým attýrýyor bana. Bendeki anlam ayrýmý ruhani halimle, ruhumla hareket ederek bana atlas libas yerine bir hýrka giydiriyor, dünyayý ve ahireti içine alan yaklaþýmýmla yaþýyorum ben!

-Peki, peþinden koþtuklarýmýzýn penceresi kime çýkýyor?

-Abovvvv! Haklýsýn!

Rabbim eþit vermesem de siz eþit bölüþün, fazla olaný filan kuluma verdim o hakkýnýzý sizin için size verecek dedikçe, kul” hayýr olamaz, bunlar benim kimseye zýrnýk vermem” diye isyana koþarken, hala cenneti alacaðýnýn ümidiyle, gizlice bunu da istemektedir. Olurda insan nasýl bu kadar hýrsýz olur, bakýn dünyaya Filistin’e bir avuç insan, insanlýða kök söktürtüyor. Ýnsanlar hala, lak luk, cak ,cuk diye protesto ederek seyirci kalmanýn zevkiyle sefasýný sürüyor. Biliyoruz ki bu hayatýn bir sonu ve hesap günü var lakin bilen nerede acaba? Tavla mý oynuyor piþtiye dördüncü adamýmý arýyor belli deðil! Belli olan ölüm ve hesap en zoru da budur… Hayatýn baþýndan sonu daha önemlidir. Anlayamadýðýmý anlatmaya çalýþýrken, anlamsýzlýk içinde kalmadým inþallah, vesselam.

Mehmet Aluç