‘’Unutma ki, ‘ hiçbir aþk düþünceye uzak deðildir /hiçbir yýldýz göðe.'(A.Sayar)

Ýnsaný kendi çukurundan çýkaracak olan kendi umutsuzluðudur…”(Alýntý)

Sadýk bir teni var göðün, saldýrýlarýna maruz kalsa da bulutlarýn nakþý özlemin sesi var yaðan yaðmurda ve tebessümler yüklü bir kâinat bahþetmiþken Yaratan kullarýna…

Semazen imgeler taarruzda.

Mevla’ya olan sevgisi Mümin’in ve yaþadýðý kadar yaþattýðý umudunu, aþkýný o yaldýzlý yolda…

Semada raks eden bir yýldýz olmak da var/mýþ hani kýpraþan her uzvunda yerin göðün ve iþte saklý sandukasý renklerin de en haþmetlisi ile sarýp sarmalanmýþken masumiyet.

Mevsim suskun.

Yaþantýlar yaþananlar hem ölgün hem þaþkýn.

O minval ki:

Kalemin sektiði bir yere konan bir göðe d/okunan þairin naif yürek sesi.

Kaskatý kesilmiþ bir cümbüþ hercai gülüþ ve yamalý güneþ yâdý dünde saklý mevsimin ve insan olmanýn asla deðil haþmeti bilakis aciz varlýklarýna konan kuþlar misali sere serpe duygular bir serenat adeta mehtabýn doðuþu ve yýldýzlarýn aþkla þevkle özlemle göðe d/okunuþu.

Bir servet ki sonsuzluðun muadili olan umut ve hayaller.

Bir meal ki onsuzluk:

Yoktan var edene müteþekkir her canlý hatta cansýz varlýklar bile Rabbini zikredip de atom tanecikleri ile dönenirken inancýn kucaðýnda niyazlarýn bucaðýnda.

Hüzün bazen kasýtlý bazen kasýtsýz.

Sersem sepelek uzanmýþ kimi ihtiras yüklü benlikler asla da yerçekimine karþý gelemeyen gel gör ki: ihlaslý ruhlar ve müþfik dokunuþlar her zaman yerçekimine karþý gelen ve iþte kâh tevazu kâh tevafuk yüklü her Mümin’in de ayaklarý kesilirken yerden sevecen ritmi ile inancýn ve bulduklarý huzura kefil doya doya da yaþarken cenneti adý dünya olan o izafi durakta nasýl da meyleder ruhlar sonsuzluða ve Ýlahi Aþkýn kývancýyla da zikrine denktir fikri her insanýn ve bir derviþ edasýyla salýndýklarý kadar da alýnmazlar asla savrulan namlarda savrulan zanlarda soluksuz dönüktür ruhlarý yüce Mevla’nýn Makamýnda saklýdýr dualar ve niyazýna sadýk Müminler.