Ak Kalemi ile Gönlüme Desenler Çizene

Tarifsiz olan neydi, aradým durdum? Tarifi ile beni tamamlayacak sorularýma cevap verecek olaný aradým. Bu kadar anlatýlarak sonuna ulaþýlmayan olan, yanýnda olana yakýþan neydi? Sonunda buldum bir gülüþün içinde! Aðzým açýk þaþkýnlýk içinde, gökyüzünü dolduran gülüþünde bulmuþtum aþký, o anda. Bende onunla birlikte yeryüzünü gülüþlerle doldurmanýn peþinde iken, belki de olmayacak bir isteðin peþindeydim.

  Gönlümle onun gönlüne girerek içinde gezmek istiyordum, aylarca içinden çýkýlmaz bakýþlarýmla bakýþlarýna baktým, bakýþlarý benimle iken ben sanki uzaklardaydým ya “sevmiyorum” der ise ben ne yapacaktým bilmiyorum. Ak kalemi ile gönlüme desenler çizene “seni seviyorum” diyemedim! Lakin bahar gelmeyince güller açmazmýþ, benimde gönül bahçemde açan güllerim soldu kaldý benimle beraber.

Al dedim seni bende

Ne haldeyim gör sen gidende

Lal olmuþ dilim neden yaþadým bunu

Kaldým biçare bu aþkýn içinde

Kaldým iþte ben böyle avare

Veremedim gönlüne güllerden bir demet

Bu nedenle ne olursun beni af et

Konuk oldum sensizliðe

Misafirim ol artýk son ver bu sessizliðe

Her gece yazmak onu anlatmak, bu kanayan yarama merhem oluyor, tarifsiz olaný anlatmak ve anlamak bu akýlla olacak iþ deðil, gönlümün kýr atýna binerek, ovalara, çöllere onu anlatarak yoluma devam ettim, anlamak yerine hasreti ile yaþamayý seçtim, o benden uzakta onu sevdiðimi, onunda beni sevip sevdiðini bilmeden, divane halimle yaþamaya devam ediyorum vesselam.

Mehmet Aluç