Renkli bir düþ’ üm belki de içime düþtüðüm saçaklarýna takýlýyým aklýmýn zemheride sönmeye yüz tutmuþ bir yangýn olabilseydim keþke.

Yaðmalandýðým kadarým ve yaðmadýðýmda yaðdýrana duyduðum ihtiyaç ve þükrümle yenik düþsem bile insan iklimine sebilde saklý bir damla olduðumun da bilinciyle…

Ve evet, ben bir damlayým da aslýnda misal gözüme damlattýðým damla yakarken canýmý sýðýndýðým kadar Rabbime sýnandýðýmýn da bilincinde en çok sevgiyle iþtigal sadece kendime öfkeli bir o kadar ruhumu kucaklayabilmenin verdiði hoþ görü ve huzurla geçiyorum ben de bu þehirden bu dünyadan geçmediðim kadar kendimden geçmiþimle yüzleþip an’ ýmý yaþamanýn verdiði binlerce duyguyu yýðmakla iþtigal þu beyaz þu bakir boþ sayfaya.

Boþ bir sayfa dediðime de bakmayýnýz asla: boþa düþtüm misal yýllar evvel yaþadýðým evi boþaltýp anneme sýðýndýðýmda oydu beni baðrýna basan hep de olduðu üzere ve ikametgâhýma þerh düþüp de nüfuz sayým memuru yeniden kazandým ben kimliðimi ve evimi ve ruhumu.

Bir bilinmez iken gark eden.

Bense garbýndayým cihanýn ve þark’ ýnda ölümün çalan þarkýlara sevdalýyým ve uzun süredir dinlemediðimi fark ettiðim kadar þarkýlarý aslýnda bilmezler içimde çalan þarkýnýn adýnýn ne olduðunu.

Sandýk dolusu aný.

Andaki mevcudiyetim ve yarýnlara dönük yüzüm ve ikbalim ve ihmalim ve imtihaným ve ibraz ettiðim.

Göðün Meftun esi.

Yerkürenin dirayeti.

Ait olmadýðým cihan aidiyet duygumu sorguladýðým ve ihlasla sevdiðim ve aþkla yazdýðým kadarým bazen kararsýz ama asla mesnetsiz deðil ve miracým ve mizacým.

Yarýladýðýmdan öte ömür.

Yarý yaþýmda çocuklarýmýn olma ihtimalini çoktan es geçtiðim ve tamamlayamadýðým vardiyam dinmeyen rüzgârým ve mesaim sonlanmayan ve insanlara mesafeli olmadýðým kadar da saygý duyduðum öyle ki kolaylýkla sevdiðim yüreðimde aðýrladýðým.

Metruk binalar.

Ýçinde yaþayan meczup insanlar.

Ya da yaþamayan.

Yaþamý sorguladýðýmdan fazla sorgulandýðým ve ucu yanýk mektuplarým:

Seslendiðim nice insan: hayal ya da gerçek.

Bazen hafýz.

Bazen muallim.

Bazen azizim…

Bayým, deyip de uðramadýðým yüreklere kolaylýkla baðdaþ kurup insanlarý sevebildiðim kadar kendimle barýþýk olmak adýna…

Yaðdýðým.

Yazdýðým.

Yalnýzlýðým.

Ve ruhumdaki izdiham.

Bir düþ kovuðunda saklýyým belki de ve men ettiðim kadar kendimi tüm çekincelerimden mazhar olduðum hayat ve yarýna meyyal bir iklimde bir gün içinde devinip sayýsýz iklime tekabül ettiðim kadar bana kimse ikileten sevgiyi itiraz etmeden sevebildiðim öyle ki kimse haset olan bense sevgiye hasret alabildiðine uzak olsam da sevgisiz yüreklerden onlarý dahi bir çýrpýda sevebilmenin verdiði huzur ve özgüvenle pekiþen iç sesim ve kalemim bana yoldaþ solumdaki devasa tuzak aþkla içtiðim sözcükler ve devasa bir asa misali asil ruhumla asi kalemimle eþleþtiðim kadar mutluyum ben.

Her þeyin de farkýndayým.

Yazdýklarým sadece bunlarla sýnýrlý deðil bir o kadar azýmsansam da.

Bir o kadar hor görseler de.

Demezler mi ki hele?

Sen sadece þiirle hayallerinde siftinen bir zavallýsýn.

Gülüp geçmekten öte ben zaten kendimi bilmenin verdiði huzurla bilirim de bilediðim kalemin rüzgârýnda nasýl da dokunulmazdýr benim yüreðim benim tek ziynetim benim Allah ve insan sevgim.

Kara gece karanlýkta yürüyen kara karýncanýn ayak sesini duyan Rabbime nasýl tapmam nasýl O’na koþmam?

Ölümle yarýþan bir rüzgâr iken annem kayýp da gidecekken ellerimden kaç kere kaç bin kere adaklar adamadým mý ben?

Öyle ki kuþ gibi çarpan zayýf yüreðinde kolaylýkla alýp veremediði nefese raðmen ben kestim mi ümidimi hiç yüce Rabbimden?

Ey, güzel Allah’ým, Sensin Sen yoktan var eden.

Sensiz Sen, var olup da en üstün kendini gören kim ise Sensin Sen imtihan eden.

Ýmtina ettiðim kadar olumsuz duygulardan ve nefretten ve kinden saf tuttuðum kadar s/afiyet dolu iklimde nasýl da doludur yüreðim nasýl da doludur içim nasýl da doludur gözlerim içime akýttýðým yaþ ve yas öyle bir hale bürünür ki ve iþte yasa bellediðim kâinatýn kurallarý ve sevgiye düþkünlüðüm ve yüce Rabbime layýk bir kul olmakla iþtigal anneme layýk bir evlat olmak adýna huzurla bazen kaygýyla korkarak yaþasam da mutluluðum aslýnda sevgimde barýnýr.

Barýnaðým.

Bam telim.

Baðdaþýk durduðum yel.

Baðýþýklýk sistemim.

Ve hayatla olan b/aðým.

Bazen her þeyden uzak ölümü dilediðim.

Bazen mutluluk had safhada coþkumla ve umutla direndiðim cihanýn dehlizlerinden firar edip gök kubbeye çýkarmýþçasýna kanatlandýðým ve kucak açtýðým aþkýn Ýlahi Esintisinde hem Rabbimle hem kendimle buluþtuðum.

Sonlanmayan bir arayýþ ve de.

Sonlanmadan ömür ve hayallerim solumdaki yangýn saðýmdaki kalem ve içinde yaþadýðým kale duvarlarý.

Solan güne.

Salgýn hüzne.

Saðanak iken içime yaðdýðým.

Saðalttýðým acýlarým.

Duyduðum þükür ve yüklendiðim sabýr…

Ve ben bu kâinatta en çok Rabbime layýk bir kul olmak adýna çabalamayý ve sevmeyi sevdim bir de evlat olmayý…

Ey, yüce Mevla’m Sen nelere kadirsin.

Tuttuðum yas ya da yaþ.

Tutamaðým hayata þairin de dediði gibi…

Ve çýktýðým basamaklar insanlýðýmýn doruðunda tüm hiçliðimle arkamý dahi kollamadan ilerlediðim minvalde seviyorum ben semazen yüreðimle en çok da sevgiye ve Ýlahi Aþka pervane olmayý en yakýcý güneþ iken ruhumun feri ve en donanýmlý yüreklere dokunmak belki de ve iþte neferi olduðum sevginin Ýlahi Ýzinde ilerlemek ne güzel ne de huzur verici.

Aþkýn endamýnda.

Yakalandýðým bu saðanakta.

Nasýl da aciz bir varlýðým ve sadece bir zerre bir nokta ve sonlanmayan hayallerim ve yazma aþkýmla noktalamadan da duygularýmý üç noktalý kalemimle selamlýyorum koca kâinatý ve aþ erdiðim huzura kavuþmanýn verdiði heyecan ve umut ve yaþama sevinci ile dolu olduðum kadar hüzünlü kalbimi bilen ve beni koruyan Rabbime ve günüme þükürler olsun…