Düþlerimden feragat ettim, zamanýn ninnisinde saklý gözyaþýmý istiflediðim kadar da müþkülümü diyemediðim maruzatýmý.

Öteki yakasý gibi idim þehrin ötesiz berisiz hayallerim.

Göðün kodaman kanatlarý misal hani ruhuma sýzan…

Yerkürenin de katlarý kaç kat dibini gördümse hayatýn sayamadýðým kadar ruhumun katmanlarý.

Çekirdek iken ýsýsý yüksek olan o katman…

Ve çekirdek ailemin günbegün sayýsýnýn azaldýðý.

Afalladýðým da öte afaki bir sevinç gökte saklý kuþ muhabbetleri bense yerküren yetmedi hüznün yerlisi.

Sözüm meclisten içeri ya da dýþarý ne de olsa azat edildim ben insanlarýn kanýksadýðý toplum denen izafi meclisten.

Ben ki radarý olduðum duygularýn uzamýnda…

Ben ki saf temiz yüreðimin verdiði beratta saklý.

Aþkýn kod adý iken sevgi ve sevginin katlarý.

Annemin cýlýz sesinde saklý huzur gel gör ki acýsýnýn dinmediðinden öte direttiðim mutlu mesut hikâyeler ve önem arz eden mevzular.

Bir bitim bilmiþken o günü.

Yitimi huzurun güdemediðim kadar sürüyü.

Ne çobaným ne koyun.

Ne köylü ne muhtar.

Kentli bir buhran þehrin taþkýn ruhundan kaçar firar eden hayaller.

Ben þehre sevdalý.

Þehirse iki yakasýna.

Mademki benim de Ýstanbul’un da iki yakasý gelmiyor asla bir araya

Uzun bir maraton bellemiþken mutluluðu benimkisi kýsa sürdü ve uzun bir maratona yeni baþ koymuþken bilemedim de sevdiklerimle delicesine sýnanacaðýmý.

Çeyiz sandýðý hüznün.

Uçuþan peçesi günün.

Çayda çýra oynayan ömrün sonlanmayan vardiyasý.

Azadesiyim sözcüklerin ve mýzrabým kýrýk.

Afaki varisiyim imgelerin ve çat kapý þiir çat kapý hikâye çat kapý da hüzün.

Kanayan satýrlarýn kancasýna takýlý aklým ama yetmez.

Kandýðým kadar nerede ise tüm cihana kanadýðým kardýðým da yetmez.

Üstüme düþen neyse birincil çaðrý merkeziyim kapýmý çalmayanlarýn.

Yetim ruhum yatýya kalan dünüm ve sonlanmayan rüyalarým yetmedi kâbuslar gördüðüm yetmedi ansýzýn bastýran fýrtýnada verdiðim mücadele ve sürgün edildiðim yalnýzlýk denen coðrafyanýn da maðdur neferiyim.

Üstümdeki ölü topraðýna dahi razýyým yeter ki hanemden uzak olsun ölüm ve hüzün…

Düþ takvimleri b/elledim o çýlgýn çýðýrtkan mimozalarý aþk diye soktum haneme yüreðimden firar ederken renkler ve sözcükler ve iþte asýlý kaldýðým bulutla hemhal bazen bir þiire meylettim bazen bir hikâyeye.

Randýman alamadýðýmdý mevsim hem de sahte ve uyduruk sezilerinden tat alamazken hayatýn tadý damaðýmda kalmýþ aþkýn kýrýk mýzrabý eyledim evreni.

Çaldým.

Oynadým.

Söyledim de.

Hem çalgýsý hem çengisi düþlerin papatyalardan fal tuttuðumun ertesi af dilerken Tanrýdan biliyordum ki solumdaki kýrýktan haberi yoktu ahvalimin.

Endamlý bir hüzündüm ben.

Efkârýmý damýtansa rüzgâr.

Göðe konuþlu asalak bir kuþ.

Devrelerim ise çoktan atmýþken…

Fabrika ayarlarýma dönemediðim kadar kendimden uzak.

Bir o kadar hüzne acýya tutsak.

Avare idi yüreðim azap dolu.

Ardýç kuþu bildiðim kalemim ve oylumu aþk dolu.

Hem hazandým hem ilkbahar.

Hüznüme sadýk bir minvalde saklý.

Mehtaba sevdalý bir yýldýz göðün tembihli ve yaðýþkan bulutlarý.

Kök hücremde saklý bolca diyez bolca diyet bolca dehliz:

Önüm ve arkam ve saðým ve solumda yatýya kalansa bol miktarda aþk ve hüsran.

Mýhlandýðým iken aþk bense beyhude bir rüzgâr.

Meylettiðimse yarýnlar tevazu yüklü yüreðin ikbali.

Zanlardan deðil zarlardan hiç deðil attýðým iken yek bense bir baþýma.

Zamlarýn ýþýðýnda eriyen.

Zemheride ölüveren.

Ziynetim ise sadece sevgi ve umut ve ufka bandýðým özlem gönlün loþu yüreðin boþa düþtüðü sözcüklerinse týnýsýnda kaybolduðum yandan çarklý bir vapur misali.

Miadý dolmuþken pek çok duygunun.

Mizacýma yenik düþtüðüm kadar gözüm açýk gördüðüm düþlerim.

Düþlediðimse yine ve yeniden ve sadece kendim: neresinde baksan bir on yýl önceme meylettiðim ve öykündüðüm.

Ve de dünde kalan bir þarký:

Nasýl ki kundurama kum dolmuþtu ve iþte kum döktüðüm ve iþte kýrýk sarkacým zamaný donduramadýðýmsa yakan neresinde baksan boþalmýþ bir kum saati.

Ve zamaný baþa aldýðým.

Ve uyuya kaldýðým bir ömür:

Hali hazýrda küçük bir çocuk yüreðinde saklý masumiyeti.

Ýsli yollardan sisli ruhlardan da artýk medet ummadýðým.

Karartma gecelerinde sabaha çýkacak mýyým diye kendimi sorguladýðým.

Ýmlecim yok ayracým yok.

Ve verdiðim o devasa Es mutlak kaygýlardan uzak unutulmuþ her sus payý söylemse bir þiire denk.

Ýmha edemediðim kadar kötülüðü zulme karþý durduðum ne ki ben de bir mazlum ki yüreði kýrýk dolu ve o can pazarýnda saklý umudum yüreðin tarhýnda donup kaldýðým bir öyküden medet umup ansýzýn bir þiire doðduðum.