Renkli bir sarnýç mý yoksa nöbete kalan bir yalvarýþ mý her düþüp de yere vidaladýðým ayak izim renk vermeden sevebilseydim keþke ve iþte dürtülerin tek sakýncasý gözümle gördüðüm kadar ben en kabul görmemiþ gerçeðim.

Sözcüklerim.

Duygularla eþleþen her biri.

Duyulmasa da iç sesimin yankýsý ve kalemin sýrdaþlýðýnda dikilesi söküklerim.

Bazen bir cendere bazen bir kaçýþ ve racon kesen duygular varsýn olsun sevmeler de bir aldanýþ.

En renkli duyguyla ördüðüm ilhamýn uçuþan perdelerine konan gönlüm ne kelebek ömürlü ne de s/onsuzluða kanat açan sadece vakur ve þükür iken hayatýn hazinesi bilinmezle kucaklaþan.

Kanamalý sözcüklerden kestim ümidimi sadece kaybolmak istiyorum yoðun temposunda bulutlarýn ve ruhuma yaðan nurun peþi sýra göçmek ve çekip gitmek bu dünyadan.

Serbestesi sözcüklerin ve yazdýðým serbest þiirler ve nasýl da aþikâr serbest olmadýðým tutuklusu olduðum duygularýn hazzýnda haizi olduðum hüznün menþei ve sadece yok olmak bir yýldýz olduðum gerçeði ile kayýp gitmek mademki insan ismiyle yaþar ismimle de ölmek istiyorum.

Boþa düþen bir vatandaþ hüviyeti ile sýðýndýðým baba evim.

Baþa aldýðým hikâyemin özünde saklý iken hem közüm hem ilhamýn ayak sesi.

Boþ veremediðim kadar dünyaya boþluðunu doldurmanýn her adýmýnda atýlasý bir gol elbet kendi kaleme ve kalemimle sektiðim bir yer bir gök bir sað bir sol ve asla ortalayamadýðým duygular hele ki yok mu o kesif sessizlik…

Hicranýn prensesi.

Pres olmuþ yüreðim.

Yazýlasý nice hüzün dilekçesi.

Efkârýn kofu.

Efkârýn küfü.

Efkârýn mutluluða ihaneti.

Ederim var ya da yok:

Belki de atýfta bulunasý bir kabrim bile yok iken…

Ve yatak döþek yatan duygular, havadan nem kapan mizacým namým da almýþ yürümüþken hüzünle ettiðim dansta illa ki ayaklar altýnda ezildiðimi görmek isteyenlerle çevrili iken dünyam.

Mim çekilmiþ iken gözlerime ve miller aþsam bile bir arpa boyu yol alamadýðým.

Mimlenmiþ iken yüreðim bir mim sanatçýsýndan da yok iken farkým:

Hüzün de benim neþe de.

Umut da benim ölüm de.

Ölürcesine sevdiklerim ölümsüzlük dilediðim genç yaþlarým ve iþte yaþýtlarýmdan hayli farklý bin yaþýnda bir çocuk olmayý saklý tuttuðum kadar acýmla yaþamayý kolaylýkla baþardýðým.

Ýndinde cihanýn.

Ýnhisarýnda aþkýn.

Ýnme indi mi de kaleme.

Ve iþte kale duvarlarýnda yazýlý alýn yazým elbet baþým gözüm üstüne elbet baþ göz ettiðim hayallerim ve çalýnmýþ mutluluðum elimden kayýp gidenlerle tescilli el ayak da çekildi mi de ayak izimi aradýðým ruhumu taradýðým ve gövdemden ayrý düþtüðüm bazense bir aðaaaç kovuðunda sýkýþýp kaldýðým ve iþte o devasa aðacý gagaladýðým týpký on yýldan fazladýr kalemimle yol alýp da kalem-kakan ruhumla izdivacýna talip olduðum duygularým ve rüyalarým çalýnmýþ olsa bileee hayallerim sil baþtan yeni hayaller kurduðum.

Göðün mantalitesi:

En sevdiðim gök kuþaðý.

Uçuþan bulutlarýn akça pakça teninde saklý ruhumun titri:

Alabildiðine beyaz.

Alaþaðý edilmiþliðimle tecrit edildiðim dünyanýn tarlasýnda sadece bir tohum adayý olsam bile ekin vakti de geldiðinde topraðýn içine iyice gömülüp gün ýþýðýndan mustarip ruhumdaki o kara delikle taziyelerimi sunduðum hem bedenim hem ruhum hem yüreðim ve iþte o müthiþ üçleme:

Umut ve sevgi ve inancýn kollarýnda açan çiçeklerim açan ruhum yeþillenen gözlerim yaþlý yüreðim yaslý bedenim yâdýnda dünüm yakardýðým sadece ulu Rabbim ve yandýðým ve yaðdýðým aralýksýz yaðmalandýðým kale duvarlarý dik kalemse aþýlmaz bir rüzgâr kale alýnmasa da varlýðým kilit vuramadýðým ruhum ve yüreðim ve sevgim.

Bir mizansen iken içimde saklý belki bir milat.

Miadý dolmuþ cümleleri çöp bildiðim ve yeniden kuram dýþý bir izlek bilip de boþ beyaz sayfayý kurallara riayet ettiðim kadar kuralsýz sevmenin kitabýný kolaylýkla yazabilirken kuralsýz nefret edenlere duyduðum öfke ve hicran iken kabir yaram hüzün iken kabrim ve anne sevgimin boyut ve ölçek tanýmadýðý kadar aþikâr iken kolaylýkla sevip de yüreðimde taþýdýðým insanlardan yana iken de derdim.

Tembihli olduðum kadar babadan.

Tasvir ettiðim kadar bol keseden.

Taziyelerimi sunduðum dünüm varsýn olmasýn malým mülküm ve iþte cenk ettiðim arena.

Bir cihat.

Bir cinnet.

Kolaylýkla cennete çevirebildiðim.

Sözcükler kusursuz addedilsin diye yazdýðým yüzlerce sayfayý tek tuþla tek kalemde silip de üþenmeden baþa döndüðüm.

Bir görüntü ihlali iken yaþam.

Bir örüntü iken kalem.

Bir özveri.

Bir önsöz.

Ýpe sapa gelmez duygularýn sonlanýp da haþmetli esrarlý ve asil bir rüzgâr ile esen içime ta derinime.

En derin.

En ulaþýlmaz.

Belki de asla var olmamýþ ve içine girdiðim her uðraþ.

Nokta benliðim.

Nokta koymayý sevdiðim kadar hayata nokta özürlü kalemime eþlik eden üç noktanýn peþi sýra aslýnda kendimden kaçýp kendimi kovaladýðým.

Bir rivayet olsa bile mutluluk hatta bir þehir efsanesi…

Mutlak duygulara eþlik eden tutuklu sözcüklerimden cesaret bulup da cihanýn esaretinden arýnýp cinnet gecelerini cennete çevirebildiðim ölçüde ben de bu âlemin ben de bu cihanýn bir yolcusuyum: kabul görsem de görmesem de mademki Rabbimdir bana bu hüzünlü hayatý bahþeden baþým gözüm üstüne, ey cihan umarým ki aziz olurum her iki cihanda da azizesi olduðum kadar yalnýzlýðýn ben ki ümmetime sevdalý ben ki; sonsuzluðun sýrça köþkünde sonlanma ihtimali ile hayatýn varsýn bir soykýrým olsun bana yaþatýlan ben ki soy aðacýmdan sorumlu olup olmamaktan ziyade söz konusu iken hayatý layýðý ile yaþayýp sorumluluklarýmý sýrtýmda taþýmak hele ki ruhumun dalyasý iken sözcüklerin b/aðrýnda açan her çiçek her þiir…