‘’Kadýnýn gittiði yazýn bittiðidir, her yerde
yaz biter kadýn giderse, bunun sonu þiirdir,
yazýn sonu þiirdir, þiirdir aþkýn sonu.
Þehir her semtiyle yazýn peþine düþse
yaz uzar bundan ve aþklar da nasiplenir,
yazýn peþinde þehir, kadýnýn peþinde þiir
eylülün semtine kadar böyle gidilir
bir gecede gittimdi hazirandan eylüle
eylül yazdan terkedilmiþti, þiirse haziranda
kadýn tarafýndan terkedildi o söylenceye:’’(Alýntý)

Önce þehirdim sonra Haziran: gücüme gidendi Haziran baþýnda gözümü açmýþlýðým hayata ne de olsa þehre geç gelirdi kýþlar bense beklemeye aldýðým kadar çocukluðumu büyümeyi reddettiðim bir kýþ akþamý doðdu içime ilham.

Hem…

Hem babadan tembihliydim:

‘’Asla göz s/üzme asla ses etme.

Kayýþýný baðladýðýn gemilerin kaptanýsýn sen

Seferisi yalnýzlýðýn

Ve ben sana temiz kalmaný emrediyorum.

Ne Nisan ne Haziran

Yeter seni anlatmaya

Bir kýþ gecesi düþtü içime devran

O devran ki

Devri-daim yapan öðütlerin mekâný

Kýrýk olsa bile tekeri

Sen özelsin ve benim göz bebeðim…

Yastayým, þimdi þair seni babam bildim tasasý da bana düþtü kelimelerin hem ben erkenden âþýk oldum ýþýk hýzýnda sevdim sonra topraðýn göbeðine düþtüm ve o göbek baðým ki:

Meylettiðim hüzün

Mealim sonlanmak bilmeyen

Mizacýmsa düþkün sevdaya

Aþk mektebi deðilmiþ þu yalan dünya.

Þüheda düþlerin esintisi:

Sözcüklerin olmadýðý kadar yabanisi

Ve ben birkaç kere þair olmaya meylettim öncemde:

Öncesinde bir ilkokul çocuðu, cebimde bilgi ve kalem ve nemalandýðým ay ýþýðý unutulmuþluðumun ertesi düþecektim oysa yola.

Unuttular bense unutamadým:

Unumu gencecik yaþta eleyip de çekildiðim inzivadan þiir çýkardý beni.

Bir keresinde daha yazmýþken üç beþ þiir sonra nöbete kaldýðým kýþ akþamlarý ve iþte hayatla savaþmaya azýcýk geç kalýp kalemi de kýrmýþlýðým.

Beylik deðildir hem benim yüreðim içimde biten ot deðil sadece þiir bitmek bilmeyen Hüsniye tim.

Kýraç topraklarýn deðil.

Kutuplarýn hiç deðil.

Ekvatorda saklý bir yabani çiçek.

Güleç yüzümden dökülen nurun isyaný ve hizaladýðým duygular üstünü örttüðüm kadar da vardý hani:

Kar yaðarken peçeme.

Perçemimde saklý gün ýþýðý.

Kaným çekilirken ölüm öncesi.

Kardýðýmsa Yýldýz vasfýmla beni çaðýran Samanyolu ve gözyaþý.

Misafirliðe gelmiþken öncemde: notalar ve rakamlar, harfler ise daha sonra ve kýymete bindiðimi kadar attan inip eþeðe bindiðim kimse nifak sokan arama devridaim yapan iç sesim.

Kimi insan nur dolu.

Kimisi kancýk, esaretinde kinin kan çýkardýðý bir kavga gibi ve ben þehrin matemiyle içli dýþlý:

Hem þiir hem kadýn hem þehir.

Çocuk olmam d/okunmuþken çoðu insana ve iþte terbiye ettiðim nefsim boyumu aþan neyse engebelerde aslýnda kendimle yüzleþtiðim.

Uzaðýmda iken kendim.

Uzadýðým kadar arþý alaya.

Uzamýnda evrenin ve devre arasý yalnýzlýðým kilit noktamsa gizem ve þiir.

Bir minvaldir ki týrnaðým olamaz kaç ölgün imge.

Bir satýrdýr ki: iki yakamýn bir araya gelmediði ve hatmettiðim nice bilgi.

Çorabý kaçan ay ýþýðý.

Kuyruðunu kaptýrmýþ bayan yýldýz.

Samanyolunda seken sözcükler.

Bakracý kayýp bekasý satýlýk geceler.

Geçkin söylem katýrtýrnaðý ve ebegümeci esintiler.

Narin bir rüya.

Naif bir nota.

Nankör beþer.

Ve de kýrýk teker.

Þahikasý göðün þimendiferi kör düðümün.

Þehla gözlerinde yalnýz iklimin ve evet, ben Haziranda doðdum ama kýþtýr kýyamettir içimden eksik olmayan ritim.

Haz etmediðim kadar yazdan ve bir yazýn macerasý iken kalemin nidasýnda sürüklendiðim kadar veda edemediðim yazýn dünyasý ne de çok eda saklýdýr kalbimde ruhumda.

Gel-geç deðil ki gönlüm.

Gergin bir ipte yürüdüðüm müdür tek temennim?

Tepe üstü düþsem bile yeniden ayaða kalkýp dirildiðim ve kim bilir kaç bin öðün öðüt saklýdýr duygularýmýn menüsünde hep mi gaipten gelir coþkum ve açlýðým ve iþte þahlandýðý kadar duygularým þah damarýmdan yakýn olanla hasbýhalim.

Bir öyküm yok nicesi saklý:

Naftalinli düþlerimin de perde arkasý.

Nice öykü nice nesir.

En çok da þiirlere hikâye olanlarý sevdim.

Ruhumun külü.

Yüreðimin gülü.

Sözcüklerse yalnýzlýðýmýn kürüdür:

Kükreyen cihana deðil donuk bakýþlarým kümelediðim kadar benliðimi ve tünediðim bir dürtü bir aðaç dalý ýsrarla gagaladýðým kadar sözcükleri ve iþte kalem-kakan mizacýmdan sökün eder nicesi öncemden deðil sonramdan hiç deðil ansýzýn hâsýl olan bir mucizenin esintisiyle yazdýðým kadar yaralýdýr kalbim yamalý duvaðý çocuk gelinin ve hüznü misafir eylediðim sair takvim sair imge.

Ýmleci kayýp.

Ýbresi kýrýk.

Ýbaresi tek hece.

Ýsyaný kilitli bir çekmecenin derininde.

Ýtibar ettiðim kadar hayata.

Ýnkâr edemediðim kadar hem mutlu hem yasta.

Varlýðýn hikmeti sözcüklerin külfeti yeter ki baþýný b/aðlayayým kalemin.

Ne þiir ne kadýn ne þiar edindiðim ve iþte þiarým tekmilinin tekbir sesleri.

Kimin gücü yetiyorsa diðerine eðer ki kadýnsa acý veren açmadýðý kadar aðzýný çenesi düþüp de zehir püsküren ve bu yüzden ben kadýn olmayý reddettim reþit olsam da eþit olamadýðým kadar cihanla eriþkin bir seste deðil çocuksu bir coþkuyla yaþýyorum.

Ýhmal ettiðim sadece kendimi ihbar ettiðim de ve yine tüm kötülüðü kendime ettiðim varsýn sökülsün omzumdaki apoletlerim.

Hýçkýran bir son deðildir meylettiðim.

Ne de hacizlidir ruhum.

Kýtalar aþtýðým þiirlerin engebeli rakýmýnda saklý rüzgâr gibi gök gibi son gibi sonsuzluk gibi ben Hazirandan hiç mi hiç haz etmediðim burcuma dahi ihanet ettiðim ve karanlýk kýþ gecelerinde huzur bulurum sadece yeter ki kýysýnlar bana yeter ki kýrpsýnlar kuyruðumu yoksa nasýl kýyama dururdum bir ömür varsýn kýymet bilmesinler varsýn gýybetin en demlisini derlesinler dertlensinler.

Bir yazýn daha sonuna geldiðim aslýnda bir yazýnýn daha sonuna:

Kalemin gücü tükenene deðin ömür yettiði kadar sadýk olduðum kadar kýþ akþamlarýna yeter ki Hazirandan da bu dünyadan da bir an evvel göç edeyim gücüme gittiði kadar yaþamak güç bulduðumdur hüzünlü mizacýma yakýþan en endamlý duygu elbet Ýlahi Aþkýn rüzgârý ile uçuþa geçtiðim diðer âlemin çaðrýsý ve yeniden doðabilmenin o mucizevi coþkusu:

Dedim ya:

Bir kadýn desinler ya da sadece þiir belki de þehre sevdalý çehremde oynaþýrken gölgeler hem gül dökerim hem kül hem de uçuþan tülün ardýna saklanýrým mademki yüce Mevla’m bunu öngördü.