‘’Beni yazmaya iten þeyleri seviyorum. Çok sevdiðim bir müziði sonsuza kadar dinleyip daha sonra da sýkýlmak gibi deðerlendirebilirim. Ama
her ne olursa olsun yazmak, okumak ve bir þeyleri anlatmak benim en büyük sýðýnaðým.

Her gece ölüme yatýp
Her sabah dünyaya kalkýyorum…’’(Alýntý)

Tanýþýklýðýmýz ezelden, sevgili bayým tutamaklarda saklýdýr benim iki adým hatta üç artýk her kimse ikileten ismimi bense yaþamla ölüm arasýnda gidip gelen telaþe müdürü.

Zemheri ve de ekvator:

Cýlýz bir iklim kimine göre ve iþte ruhumda saklý gizem dolu nice metafor.

Bir b/ölü iki iken aþk, kasideler boyu sürmanþet aþkýn ruhu ve göðün kodaman kanatlarý bense takriben yirmi beþ yýl pedal çevirdim.

Bir akis ya da bir þerit.

Üstüne dizilesi bir büfe.

Ýz düþümü ömrün kepazesi dünün ve göðün silik neferi:

Batan mehtap bulamacýnda yýldýzlarýn.

Semiren ruhum kucakladýðým ölüm.

Rengimde saklý rakýmým:

Azadesi düþlerin kilit noktasý evrim geçirdiðim benliðin güftesi geçsin tutanaklara ve geçimsiz ruhum arþý alaya çýksýn isyaným, nemalandýðým acýnýn katýrtýrnaðý hicap dolu hayatýn romansý ve göðün öðün atlayan kodaman kanatlý göçmen kuþlarý.

Zemheride asýlý.

Ya da Araf’ta takýlý.

Ýsyanýný bastýramadýðým Yeni Çeri Ocaðý:

Ve iþte otaðý kurduðum, putlarý devirdiðim yetmedi pot kýrdýðým silik bir imza ve akit yüklü ruhum dünde kaykýlan günde unutulan sahi yarýna çýkar mýyým? Ya, kalemim? Ve kalender yüreðim.

Ölümle tanýþýklýðým ve de:

Soy kýrým.

Söz kýrým.

Ýç yýkým.

Kýyýya vuran diðer yarým.

Yarýladýðým ömrün yâdýnda saklý tümden gelen hüküm.

Neþri dünün.

Þimdimden yoksunum.

Azadesi sözcüklerin ve iþte her birine kulp taktýðým tutulan nutkumda saklý hatýrý sayýlýr kaygým ve kalemimin devreye girdiði ömürde verdiðim her mola aðýrdan aldýðým kadar hayatý namým da aldý yürüdü mademki izafidir ismim ve iþte sadýk kaldýðým sýfatým ve her kim dediyse:

Aðýr yürü de molla desinler.

Teftiþe çýktým yeri göðü.

Bir punduna getirdiler ki hüznü:

Sarkacým da kayýp sarnýcým da:

Yoksa çok mu ayýp yazdýklarým?

Bir minvalden ölüme seken.

Sondan baþa zikreden.

Fikren özdeþ zikrimde saklý turuncu güneþ.

Acýmýn otaðý kurduðu ve açýða alýndýðým bir günün sonunda geceye sarkan ilhamým günden ayrý yaþayan karanlýk dimaðým:

Köpüren öfkem.

Muþtalanan benliðim.

Beden dilim ne ki kalem kükremedikten sonra?

Yasým.

Yâdým.

Yakardýðým.

Yansýmam.

Yanýltan insan nasýl da yaman bir derya adýna sevda konan.

Ve de ruhuma konan göçmen kuþ.

Afalladýðým kadar yazmadýðýmda.

Üstümden tanklar geçen.

Ruhumda çalan melodiler.

Kumpasa geldiðim:

Ah, keþke kurmaca olsaydý hayatým ve de kurguladýðým kadar duygularý ýþýk hýzýnda sevdiðim kadar nasýl da aþkla çarpýldým.

Nasýl sevdiðini ve nasýl öldüðünü açýklayamaz insan. Ben bilinemez olanýn ardýndan gitmek istiyorum. Nasýl sevdiðimi düþünerek nasýl öleceðimin ipuçlarýný da bulmuþ olacaðým. Niçin sevdiðimi bilmeden.

Sürtüþmeden evvel kendimle, bilemezdim kendimsiz bir dünyaya meylettiðimi: ýþýyan sesinde aþkýn ve künefe tadýndaki özlemin þaþkýn ve berduþ himayesindeydim de yalnýzlýðýmýn.

Hem miðferi yoktu hem de minderi aksine yumuþak bir rotada yumuþak sesinde saklýydý aþkýn hem de tüm aðýrlýðýnca ve kanaviçelerle eþleþen yolculuðumun da tek lüksüydü:

Cam kenarýnda yolculuk edip canýmdan da can giderken canýmdan çok sevdiðim o minvalde seken bir kör kurþun gibi kör noktasýnda lanetin, aþkla eþleþen yolunda da özlemin:

Önce kurmaca bir öykü.

Derken kurgulu bebek misali zikrime denk düþen fikrimde kayýtlý iken o gaipten gelen sýzý ve de yüreðim sýzýntýsý, ses etmeden sevdiðimi bahþeden idi mademki yüce Tanrý ve tüm albenisiyle hüzün çöreklenirken önce sevdim sonra ç/aðladým aþkýn hüneri nasýl ki özlemdi canhýraþ kýrýlmalarýmý büyük bir özlemle taþýdým tekil haneme tekelinde iken aþkýn tünediðim yalnýzlýðýn da ilahi rakýmý iken sevmek ve Ýlahi Ateþi tüm hücrelerimde hissetmek ve alabildiðine yanmak oysaki…

Ben sevmeyi, ben aþký sen sanýp da kaybolmuþtum akabinde yakalandýðým rüzgârýn beni hem tahliye hem de tasfiye edeceðini bilmeden sükûnete odaklanýp sular seller misali çaðladýðýmdan da öte hem yüreðim hem de kalemim ender bulunan bir sebil gibi ve afalladýðýmýn ertesi nihayet kavuþtum diri ve dingin bir bedene ve huzurlu bir ruha hem de ölmeden evvel kaderin bana yaþattýðý bu kurguyu þükür ki Huda gerçek kýlmýþtý…