Düþlerim terli ve ýslak ve mavi: açýk ara farkla düþ gördüðüm de deðil tek gerçek, kendimi tek geçtiðim ýslah olmaz sezilerimin dýrdýrý ve iniltisi.

Öykündüðüm ise ne þiir ne þehir öldüremediðim kadar iç sesimi.

Maðlup geldiðim öykülerim: hani, onlarcasýný yalaným yok yüzlercesini yastýk altý yaptýðým bir kehanet olmasa gerek gerçi mutluluk iken en endamlý rivayet ve iþte þiirin izdivacýna talip þehrin en sergüzeþt yýldýzý, sözcüklerin efendisi bekârlarýn güncesinde saklý iken aþkýn alfabesi.

Bir riya iken hâsýl olan içimin ürperdiði ve gözbebeklerimin ýþýdýðý sözcüklerin ansýzýn yankýlandýðý en sevmediðim iken verilen komutlara uymamýn istendiði ve iþte uyuþamadýðým iþ hayatýnda gözümü dikmiþ olsam da en yüksek makama…

Kasýtlý kasýtsýz da insan kendini ihbar etti mi yakýnýnda uzaðýnda kim varsa hele ki tutamayýp da dilini içini açtý mý yorgun ve eski bir kilim gibi ve de tahmin edemedi mi bozuk kimyasýný yakýn ve dost bildiklerinin.

Þiir yazmadýðým yýllardan arda kalan yenilgilerim ve de yanýlgýlarým:

Ýhtimamla okuduðum mekteplerin deðil iþ dünyasýnýn beni aforoz ettiði.

Ne þiir iken umurumda ne de þehri Ýstanbul nerede ise her gün þehri adýmladýðým, bindiðim vapurlarýn ve ölü iklimlerin henüz yasýný tutmadýðým ve de henüz yaþ almadýðým yýllarýn özlemi mi var içimde yoksa hörgücü mü sýrtýmda konuþlu?

Gel-geç aþklarýn henüz yaþanmadýðý yýllar iki binli yýllarýn sonunda bazen eþikte kala kaldýðým bazense beþiðimde bebekler gibi uyuduðum o sessiz güzelim çocukluk yýllarýmýn özlemi halen saklý iken içimde.

Þiirler ve þiir gözlü insanlar.

Aþklarýn dumura uðramadýðý.

Bir çaðýltý.

Bir çýðlýk.

Bir haykýrýþ.

Yerin göðün birbirine kavuþmadýðý.

Sözcüklerse rakamlarla dans ederken en sevdiðim mali tablolar ve kambiyo iþlemleri ve ben tüm iþ dosyalarýný kucaklayýp da masa baþýnda geçen uzun saat dilimlerini mutlulukla eþleþtirirken.

Ýnsaný kendini tanýmaya görsün hele ki bir de yanlýþ tanýmýþsa.

Ýzahý olmayan hatalar duraðýnda sektiðim ve duraða gelen her otobüse izin almadan ve de nereye gittiðini bilmeden bindiðim.

Ufkuma bandýðým hayal kýrýklýklarý da yok iken.

Umarsýzca yaþadýðým kadar uyruðumun tek ibaresi iken nüfuz cüzdanýmda saklý ne var ne yok kabullendiðim ve de asýl uyruðumun þiir olduðunun bilincinde deðil þiirsiz geçen hayatýmý sadece dünüme mal ettiðim.

Ve de aþaðýdaki metne rast geldiðimde…

‘’Bir þair hayattayken çoðu zaman en yakýnlarý bile bilmez þiir yazdýðýný. Bilenler de pek umursamaz bunu doðrusu. Eðer þair þiirinden kazanmýyorsa… Oysa en çok saygýyý þiir hak eder. Þiir dilin avlusudur. Þiir olmasaydý belki yazý vücut bile bulamayacaktý.’’(Alýntý)

Þiirden ve þairlerden bihaber geçip giderken ömrüm ve yaþým kemale ermiþken kalemi henüz elime alýp sözüm ona þiir yazdýðýma inandýðým þiirle dolu dolu gönlü mürekkebe bandýðým ve dünümü esefle anýp þiirle gözümü açýp yine þiirle günümü ve gözümü kapattýðým…

Edebiyatýn ilk duraðý þiir ve ulaðý ve ulemasý ve de postacý kuþlar size her gün þiir diye sunarken hayatý ve iþte hayattan kazandýðýnýz ve de kaybettiðiniz ne varsa þiirle ve kalemle uzlaþýp da cebinizdeki çakýl taþlarýný döker gibi ve de eteðinizdeki taþlarý ve iþte þiirle ve hüzünle beslenen yüreðinizi altýna tepside sunduðunuz dizeler…

Gönül isterdi ki: þiirle önceden tanýþsaydým ama belirtmem gerekir ki hayatý ben zaten þiir gibi yaþayýp mesleðimin raconu deðilken kesilen aslýnda býçak gibi de bilemiþken iç sesimi yaþadýðým kadar sustuðum ömre paye vermez iken insanlar ve iþte þiirlerle hayatýn ufkun resmini çizdiðim üzerinde yürüdüðüm çizgidir de.

Dünyanýn tüm þiirleri tüm þairleri…

Baþýn sað olsun, ey þiir gözlü adam ey þiir bakýþlý kadýn.

Sen çocuk: asla býrakma annenin elini ve þiir solu büyüdüðün kadar büyüttüðün kadar da insanlarý gözünde aklýn varsa büyüme çocuk:

Dünyanýn en güzel þiiri, baþýn sað olsun!

Ýyi de bakalým, henüz yazýldý mý dünyanýn en güzel þiiri?

Henüz yazabildim mi en muhteþem þiirimi?

Ya da þiirlerle bezeli hayatýn ve þiirle geç tanýþýklýðýmýn intikamýný mý alýyorum hayattan ya da kendime yine mi çok yükleniyorum?

Varsýn olsun tüm yüküm þiirden ibaret.

Varsýn olsun sinsin üstüme þiir ve rehavet.

Racon kesen kalemim deðil elbette ama ben illa ki racon kesmeliyim ki kesiyorum da ne zamanki konu hassasiyet ve umuttan ve aþktan açýlsa ve iþte açtým kollarýmý:

Sana koþuyorum þiir elbet bana da konuþlu iken þiirler ve hayaller duraðýnda kendimi kucaklamak ve sevmek adýna bir yanlýþ yola girmediðim de ayan beyan ortada ve iþte tüm sitemim de kendime iken hele ki insan en çok sevdiðine sitem ederken:

Demek oluyor ki: ufaktan sevmeye baþlamýþým kendimi belki de alabildiðince tek sitemim kendime tek derdim de kendimle ve þiirle iken…

Seni seviyorum þiir ve sevgili kendim…