Men ettim solumu kendimi sevmekten hele ki þifresi da anahtarý da bende iken sevginin…

Edimlerde büyüdü hayallerim ve omzumda asýlý heybem.

Ýstikrarla sevdiðim kadar âlemi infazým da kendi elimden ve iþte haykýrýyorum doðama ant içtiðim Kutsal Kitaba ve ar bildiðim neyim var neyim yok doldurdum torbama.

Misal.

Yüksek sesle gülmem sokak ortasýnda.

Sevdiklerimi usulca severim ve de uzaktan.

Un ufak edilmiþ iken yüreðimin na’þý ve kabri ve telaþý kaya gibi de saðlamdýr hani iradem.

Telaffuz dahi edemezken ölümü bir zamanlar þimdi nöbetteyim elbet yakýndýr gözlerimi kapayacaðým günün laneti deðil sadece çekecek gücüm kalmadý gidecek olanlarýn deðil gitmeye müsait bir hedef tahtasý iken kendimi hedef aldýðým varsýn olsun son gücüm dinmeden ölümle dansý nasip etsin Rabbim bana.

Dualarým sonsuz.

Duvakla kapadýðým rüyalarýmsa uykusuz.

Ve sözcüklerim cilasýn.

Kalemse itirazsýz yazarken bazen ilham perim gelmeye de yeltenmezken yollara düþüp de dört gözle yolunu beklediðim geçen uykusuz gecelerim meðerse neler çalmýþ benden hýrsýz gibi hizaya gelsin diye tüm gölgeler ben aþkla þevkle yazmaya meyledip kendimi hýrpaladýðým o uzun geceler o uzun mevsimler ve seneler.

Gardýmý alsam ne ki bu saatten sonra?

Sönsem ne ki kavrulduktan sonra?

Kendimi kendimden men etmekse varsýn kalsýn baþka bahara.

Huzur uzak bana.

Ruhumda fink atan nidalarsa yalan artýk bu saatten sonra.

Sessizlikle dönendiðim eksenim sevip de sevgi dilendiðim sevdiklerim asla da var olmamýþken ve iþte Kutup Yýldýzý ve iþte nar kýrmýzýsý ve iþte turuncu güneþin rahmeti elimde kalem dikmek ne kelime söküklerimi?

Ruhumun dinmez mesaisi.

Uzamýnda sevginin ve annemin tek temennisi.

Þimdilerde dilime sakýz dünlerde kerelerce kaykýlmýþ ve iþte idam mangam ve iþte idam sehpam telaffuz edilesi deðildir de sadece hüzün taziyelerimi sunduktan sonra yaþayamadýðým hayatýmý ve mutluluðu kimse gözüme soka soka beni rencide ettiklerine kani bense kale dahi almazken zalimin küf kokan nefesini ve iþte idare amiriyim hayatýmýn ve yongamýn ve kýzýlca kýyamet kopsa dönüp de gitmezken arkamý.

Daðým.

Çýnarým.

Saðdýcým.

Umudum.

Ýlahi Rüzgârým…

Bir elimde kalem bir elimde annem ve iþte rüþtünü ispatladýðým sevgim, annemin tek tebessümüne tav olup þükre doyamadýðým yeter ki…

Yetmese bile yetinmekle iþtigal.

Yetemesem bile cihana yetebildiðim kadar da kendime…

Rengine müptelayým, anne yeter ki siyaha öykünme yeter ki meyletme gitmelere sitemim sana sevdam sana sýzan sevgimle özlemim yine sana koyulduðum bu yolda ruhumu koyultan serzeniþlerine insanlarýn tahammülüm olmadýðý kadar da yalancý ve yalan söyleyenlerin hýrpaladýðýndan öte ruhum hazmedemediðim tutarsýzlýklarý ve kaprisler yaný baþýmda sözüm ona tutacaklardý hani elimizden ve þimdi tutanaklara geçsin seyrelen asla da var olmamýþ sevgiler menþei bu yüreðin, senden öðrendiðim ve cýlký çýkan aþklarýn adeta anýt mezar yorgunluklarýmdan s/üzülen yaþlarýma ve senle dahi arama nifak sokanlar…