Bir Aðacýn Gölgesine Oturdum Ve Seni Düþündüm

Karlý bir kýþ sabahýydý, beni terk ederek giden sevdiceðimi rüyamda ormanýn içinde gördüm. Onu aramak için ormana doðru yürüdüm. Yüreðim yerinden sökülecek gibiydi… Ormanýn derinliklerinde, sessizlik vardý. Her yer beyaz bir örtüyle kaplanmýþ, doða adeta uykuya dalmýþtý. Soðuk hava, nefesimi buza çeviriyordu. Aðaçlarýn dallarý, karýn aðýrlýðýyla eðilmiþ, her bir dal, beyaz bir örtüyle kaplanmýþtý. Bu ýssýz ve acýmasýz ormanda, bir mucizeye tanýk olacaktým seni bulacaktým. Þimdi dersiniz karlý havada ormanda ne iþi var diye, onunla böyle karlý havada ormanýn giriþinde gezinirken bulmuþtum, kayboldum demiþti, aldým arabaya evime götürdüm, þöminenin baþýnda ýsýnmasý ve elbisesini deðiþmesi için elbiselerimden verdim… Daha sonra kanepede uymasýný isteyerek ben odama çekildim, o kýþ günü tekrar ormana gidere gezinti yaptýk, ormanda yürümeyi seviyormuþ. Bir hafta sonra sabah kalktýðýmda yoktu gitmiþti, ben ona vurulmuþtum aylardýr hasretini çekerken, bu kýþ günü yine rüyama girdi beni beklediðini söyledi. Rüya iþte peþine düþtüm, belki bir kulübede beni bekliyor diye düþtüm yola. Seninle karþýlaþtým o gün, Eylül. Bir kar tanesi gibi eþsiz ve narindin. Gözlerin, karýn beyazlýðýna inat, derin bir sýcaklýk taþýyordu. Ama bir kar tanesi gibi, erimeye mahkûmdum ve eridim…

Ormanýn derinliklerinde yürürken, aðaçlarýn arasýnda süzülen güneþ ýþýnlarý, kar tanelerini parýltýlý bir örtüye dönüþtürüyordu. Her adýmda, karýn altýnda ezilen dallarýn çýtýrtýsýný duyuyordum. Ormanýn derinliklerinde, rüzgârýn hafif esintisiyle yapraklar hýþýrdýyor, kuþlarýn cývýltýsý ise bu sessizliðe eþlik ediyordu.

Günler geçtikçe, yine onu ormanýn her köþesinde aradým. Her çiçekte, her yaprakta, her kuþun þarkýsýnda onu bulmaya çalýþtým. Onunla geçirdiðimiz o kýsa ama unutulmaz anlarý hatýrladým. Gözlerinin derinliðinde kaybolduðum anlarý, ellerinin sýcaklýðýný hissettiðim anlarý düþündüm. Her þey, seninle daha anlamlýydý. Seninle, ormanýn soðukluðu bile sýcak geliyordu.

Ormanýn derinliklerinde yürürken, bir aðacýn gövdesine kazýnmýþ bir yazý gördüm. “Eylül ve…” yazýyordu. Gözlerim doldu, kalbim hýzla çarpmaya baþladý. Bu yazý, senin hatýranýn bir parçasýydý. O an anladým ki, sen her zaman benimle olacaksýn. Her adýmýmda, her nefesimde, her anýmda seninle olacaðým.

Ancak, ormanýn derinliklerinde bir fýrtýna koptu. Rüzgâr, aðaçlarý savurdu, gökyüzü karardý. Fýrtýna, ormanýn sessizliðini bozdu ve her þeyi alt üst etti. O an, senin kaybýnýn acýsý yeniden yüreðime saplandý. Fýrtýna dindiðinde, orman yeniden sessizliðe büründü. Ama bu sefer, sessizlik daha derindi, daha acý vericiydi. Senin yokluðun, ormanýn her köþesinde hissediliyordu. Ve ben, o an anladým ki, senin hatýranla yaþamaya devam edeceðim. Ama bu hatýra, her zaman bir parça acý taþýyacak.

Fýrtýnanýn ardýndan, ormanýn derinliklerinde bir ýþýk belirdi. Bu ýþýk, senin hatýranýn bir yansýmasýydý. Her adýmda, bu ýþýk beni takip etti. Ormanýn derinliklerinde, bu ýþýðýn peþinden gittim. Iþýðýn sonunda, bir açýklýða ulaþtým. Bu açýklýk, senin hatýranýn en güçlü olduðu yerdi. Burada, seninle geçirdiðimiz anýlar canlandý. Gözlerimden yaþlar süzüldü, ama bu sefer, bu yaþlar hem acýnýn hem de mutluluðun bir karýþýmýydý. Seninle geçirdiðim her an, bu açýklýkta yeniden canlandý. Ve ben, senin hatýranla yaþamaya devam edeceðimi anladým. Her adýmýmda, her nefesimde, seninle olacaðým.

Bu açýklýkta, bir aðacýn gölgesine oturdum ve seni düþündüm. Gözlerimi kapattým ve senin sesini duyar gibi oldum. Rüzgârýn fýsýltýsýnda, kuþlarýn þarkýsýnda sen vardýn. Seninle geçirdiðimiz o kýsa ama unutulmaz anlar, kalbimde bir hazine gibi saklýydý. Ýþte ben, bu hazineyi her zaman koruyacaðým. Senin hatýran, benimle birlikte yaþayacak. Her adýmýmda, her nefesimde, seninle olacaðým.

Mehmet Aluç