Durdurmak Ve Gidermenin Elimizde Olmadýðýný Anladýðýmýz Anlardan Bir An Diyelim

  Düzce’nin sakin sokaklarýnda, hayatýn zorluklarýyla boðuþan Mehmet, bir gün beklenmedik bir olayla Allah’ýn rahmetinin büyüklüðüne tanýk olur. Bu an Mehmet’in küçük bir çocuk olan Ali ile karþýlaþmasý ve birlikte verdikleri mücadeleler sayesinde hayatlarýnýn nasýl deðiþtiðini anlatýyor. Allah’ýn rahmetinin ve dostluðun gücünün, en karanlýk anlarda bile nasýl bir ýþýk olabileceðini sizlerde okurken hissedeceksiniz, vesselam.

  Günlerden bir gün sýradan bir gün. Mehmet, Düzce’nin sakin sokaklarýnda usul usul kendi halinde yürürken, içinde hissettiði gidermediði dur diyemediði huzursuzluðu bir türlü dindiremiyordu/gideremiyordu. Durdurmak ve gidermenin elimizde olmadýðýný anladýðýmýz anlardan bir an diyelim. Ýþini kaybetmiþ, ailesiyle arasýndaki baðlar zayýflamýþtý. Her þey üst üste gelmiþ, hayatý bir çýkmaza girmiþti. Düþünceleri onu çýkmaza sürüklemiþ, çýkacak bir kapý yol bulamamýþtý. Bilirsiniz bulmak için kaybetmek ve aramak içinde yola çýkmak gerektiðini, iþte öylesi anlardan bir andý.

  Ýþte o gün bugündü, yaðmurlu bir sabah, Mehmet evinden çýkýp sahil kenarýna doðru yürümeye karar verdi. Yaðmur damlalarý yüzüne çarparken, içindeki onu çýkmaza götüren düþünceleriyle boðuþuyordu. Tam o sýrada, sahilde küçük bir çocuk gördü. Çocuk, ýslanmýþ ve üþümüþ bir halde, çaresizce etrafýna bakýnýyordu.

  Mehmet, koþarak bir çýrpýda çocuðun yanýna yaklaþtý ve ona yardým etmeye karar verdi, onu nasýl tek baþýna býrakabilirdi ki? Çocuðun adýný sordu, çocuk “Ali” dedi ve ailesini kaybettiðini, kimsesinin kalmadýðýný(çocuk aklýyla söylüyor, kimsesizlerin kimsesi Rabbim var biliyoruz). Mehmet, Ali’yi kucaðýna aldý evine götürdü, hemen ocaktaki çorbayý ýsýtarak ona çorbayý hazýrladý önüne verdi. Ali’nin gözlerindeki sýcaklýk sahip çýkmasýndan dolayý duyduðu minnettarlýk, Mehmet’in kalbinde bir þeylerin deðiþmesine o an neden oldu. Birisi kalbine dokunmuþtu o an.

  Ali, Mehmet’e ailesini bir trafik kazasýnda kaybettiðini ve sokaklarda yaþamaya baþladýðýný anlattý gözyaþlarý içinde. Ali’nin gözyaþlarýný sildi, kucaðýna ardý onu sarýldý. O sýcak kucaklamanýn sýcaklýðýyla günlerdir uyumayan Ali bir anda uyumaya baþladý, onu kanepeye yatýrarak üstünü battaniye ile örttü. Mehmet’in içindeki onu çýkmaza götüren duygu ve hisleri düþünceleri bir anda yok olmuþtu, þaþýrmadý deðil, þimdi ise o düþüncelerin yerini umut dolu duygular ve düþünceler vardý.

  Bir gün, Mehmet ve Ali, birlikte sahilde yürüyüþe çýktýlar. Güneþin batýþýný izlerken, Mehmet içinden, “ Rabbim Allah’ým rahmetin çok büyük” diye düþündü ve derin bir düþünceye daldý. Ali’nin yaþadýðý onca acýya raðmen, hala Allah’ýn rahmetine inanmasý, Mehmet’in kalbinde büyük bir deðiþime uðrattý.

  Mehmet, Ali’nin hayatýný deðiþtirmek için elinden geleni yapmaya karar verdi. Onu okula yazdýrdý, ihtiyaçlarýný karþýladý ve ona sevgi dolu bir yuva saðladý. Ali’nin gözlerindeki mutluluk, Mehmet’in hayatýna anlam katmýþtý. Bir gün bir telefon geldi, arayan arkadaþý Ahmet’ti ona tecrübelerinden dolayý þirketinde ihtiyacýnýn olduðunu gelip yardým ederek kendisiyle çalýþmasýný teklif etti. O an dünyalar onun oldu, þaþkýndý, hayata küsmüþ gibiydi, oysa…

  Bir gün, Mehmet ve Ali, Düzce’nin yakýnlarýndaki bir ormana piknik yapmaya gittiler. Ormanýn derinliklerinde birlikte el ele yürüyüþ yaparken, Ali birden durdu ve Mehmet’e dönerek, “Mehmet amca, seninle burada olmak bana mutluluk veriyor mutlu olduðum ailemi hatýrlatýyor. Sen benim için çok deðerlisin,” dedi. Mehmet, Ali’nin bu sözleri karþýsýnda duygulandý gözlerinden iki damla yaþa akýtarak ona sarýldý. “Sende bana, aile olmanýn gerektiðini hatýrlattýn kaybettiðin birçok þeyi bulmama vesile oldun Ali’m”.

Mehmet Aluç