Gülümseten Kelimelerim, Birer Birer Dökülürken Ayaklar Altýna

   Gün, güneþin ilk ýþýklarýyla aydýnlanýrken, içimdeki heyecanla ona doðru yaklaþtým. Gözlerimdeki parýltý ve dudaklarýmdaki gülümsemeyle, “Bugün nasýlsýn? Hayat nasýl gidiyor?” diye sordum. Sözlerim, içimi ýsýtan bir sýcaklýkla dökülüyordu dudaklarýmdan. Onun da bu sýcaklýðý hissedeceðini umuyordum. Ancak, beklediðim o sýcak bakýþlar yerine, buz gibi soðuk bir ifade ile karþýlaþtým. Gözlerindeki o donukluk, içimdeki gülümsemeyi bir anda söndürdü. O an, kelimelerim havada asýlý kaldý, anlamýný yitirdi. Ýçimdeki sevinç yerini derin bir üzüntüye býraktý. Gülümseten kelimelerim, birer birer dökülürken ayaklar altýna, onun soðuk bakýþlarý altýnda ezildim. Hayal kýrýklýðý, kalbimde aðýr bir yük gibi oturdu. O an, içimdeki tüm güzel duygularýn yerini, derin bir hüzün aldý.

   Belki de, onun da içinde fýrtýnalar kopuyordu lakin o fýrtýnalarýn esmesine sebep ben deðildim ki. Belki de, benim bilmediðim bir acý taþýyordu yüreðinde, taþýma karþýsýndakine böylesine davranmasýný gerektiyormuydu lakin o… Ama o an, sadece kendi üzüntümü görebildim. Gülümsememin ardýndaki hüzün, gözlerimden okunuyordu satýr satýr hece hece ne acý deðil mi? O anýn aðýrlýðý altýnda ezilirken, içimdeki umut kýrýntýlarýný toplamak için derin bir nefes aldým. Belki de, onun soðuk bakýþlarýnýn ardýnda saklý beni beðenmeme vardýr! Belki de, benim bilmediðim baþka bir þey vardý yüreðinde lakin benimle paylaþmak yerine böylesine saldýrganlýðý seçmesi beni derinden yaraladý ve yýktý. Bu düþünceyle, ona bir adým daha yaklaþmak yerine iki adým uzaklaþtým

“Bir þey mi oldu?” diye soracaktým vaz geçtim, daha fazla kelime söz ve heceleri yaralamak istemiyordum, içimdeki endiþeyi gizleyemeyerek tüm gözlerimden ona fýþkýrmasý onu yakmasý için sonuna kadar açarak yakmasýný istedim lakin vaz geçtim, onun gibi olmak istemedim, bir farkým olsun istedim. Gözlerim, onun gözlerinde bir cevap arýyordu. Ancak, o hala sessizdi. Bu sessizlik, içimdeki meraký ve endiþeyi hiç arttýrmýyordu çünkü kýrýlmýþtým ama o bunun farkýnda bile deðildi.

   Bir süre sonra, derin bir iç çekiþle konuþmaya baþladý. “Hayat çok zor inanki,” dedi, gözlerindeki donukluk yerini hafif bir hüzne býrakýrken. “Bugün, içimde taþýdýðým yükler beni çok yoruyor.”

  Onun bu itirafý, içimdeki üzüntüyü bir nebze olsun hafifletti mi hayýr. Anladým ki, onun soðuk bakýþlarýnýn ardýnda benden sakladýðý paylaþmadýðý saklý bir dünya vardý. Bu dünya, belki de benim anlayamayacaðým kadar karmaþýk olamazdý anlatsaydý paylaþarak çözüm bulabilirdik.. Ama yine de, onun yanýnda olmak ve onu anlamaya çalýþmak istedim lakin uzaklaþtým.

“Anlýyorum,” demek, sesimdeki samimiyeti hissetmesini ummasýný beklemek boþtu. “Bazen hayat gerçekten zor olabiliyor karþýmýzdakilerin umursamaz tavýrlarýyla. Ama unutmayalým ki, her zaman yanýnda bir dostun vardýr o da karþýndakidir, eþindir, dostun, arkadaþýndýr lakin böylesinden bir süre uzak durmakta fayda vardýr diyorum

  Bu sözlerimle, onun yüzünde hafif bir gülümseme belirmesi belki zaman alacak o zamana kadar bu sýkýcý anlamsýz ortamda durmak yerine kendimi dýþarýya atarak doðanýn kucaðýnda yatarak uyumayý seçtim. Belki de, içimdeki karanlýk bulutlar biraz olsun daðýlýrdý. O an, içimdeki hüzün yerini bir nebze olsun umuda býrakýrdý.

  Gün, güneþin ilk ýþýklarýyla aydýnlanýrken, parkýn içindeki bankta oturuyordum. Etrafýmda, sabahýn serinliðinde hafifçe sallanan aðaçlar vardý. Yapraklarýn arasýndan süzülen güneþ ýþýklarý, zeminde dans eden gölgeler oluþturuyordu. Kuþlar, dallarýn arasýnda cývýldayarak yeni bir günü selamlýyordu. Bankýn hemen yanýnda, küçük bir gölet vardý. Gölettin yüzeyi, hafif bir rüzgârla dalgalanýyor ve suyun üzerinde yansýyan güneþ ýþýklarý, göz kamaþtýrýcý bir parlaklýk parýldýyordu. Gölettin kenarýndaki çiçekler, sabah çiðleriyle ýslanmýþ, taze ve canlý görünüyordu. Arada bir, suyun yüzeyinde zýplayan balýklar, sessizliði bozuyordu. Parkýn diðer ucunda, çocuklar oyun alanýnda neþeyle oynuyordu. Salýncaklarýn ve kaydýraklarýn sesi, hafif bir uðultu gibi kulaðýmýza geliyordu. Bu neþeli sesler, içimdeki hüzne raðmen, bir nebze olsun umut veriyordu.

   Gözlerim, onun gözlerindeki hüzne takýlýp kalmýþtý. Ýçimdeki merak ve endiþe, onun sessizliðinde yankýlanýyordu. Onun iç dünyasýnda neler yaþadýðýný anlamak istiyordum ama buna izin vermiyordu. Belki de, benim bilmediðim derin yaralar taþýyordu yüreðinde. O an, içimdeki duygularýn karmaþasýyla boðuþurken, onun da benzer bir mücadele içinde olduðunu fark ettim. Gözlerindeki o donukluk, belki de yaþadýðý acýlarýn bir yansýmasýydý. Belki de, geçmiþte yaþadýðý hayal kýrýklýklarý, onun bu soðuk bakýþlarýnýn sebebi olabilir miydi? Bilemiyorum þu an.

   Kendi iç dünyama döndüðümde, onun anlamaya çalýþtým, anlayamadým. Ben de zaman zaman benzer duygular yaþamýþtým ama karþýmdakini asla kýrmamýþ böyle davranmamýþtým. Hayatýn zorluklarý, bazen insaný derin bir yalnýzlýða sürükleyebiliyor olsa da bu fazlaydý, sýnýrlarý aþmak adýna. Bu davranýþ þekli, insanýn içindeki umut ýþýðýný söndürebiliyordu böylesine. Ýçimdeki kýrýklýklar, canýma batýyordu. Her bir kýrýk parça, kalbimde derin yaralar açýyordu. Onun soðuk bakýþlarý, bu yaralarý daha da derinleþtiriyordu. Ýçimdeki umut ýþýðý, yavaþ yavaþ sönüyordu. Her bir kýrýk parça, içimdeki acýyý daha da artýrýyordu. Ancak, tüm bu acýya raðmen, ona gülümsemeyi baþardým lakin o görmedi! Çünkü biliyordum ki, bazen bir gülümseme, en karanlýk anlarda bile bir ýþýk olabilir. Ýçimdeki kýrýklýklar ne kadar derin olursa olsun, onun yanýnda olmak ve ona destek olmak istiyordum ki… Lakin içimdeki kýrgýnlýða neden olan o isteksiz bakýþýný ve deðersiz sözlerini unutamýyordum. Onun soðuk ve ilgisiz tavýrlarý, içimdeki yangýný söndüremiyordu. Her bir bakýþý, her bir sözü, içimdeki yaralarý daha da derinleþtiriyordu.

  O an, içimdeki acýnýn ne kadar derin olduðunu fark ettim. Onun isteksiz bakýþlarý ve deðersiz sözleri, içimdeki yangýný daha da alevlendiriyordu. Her ne kadar ona gülümsemeye çalýþsam da, içimdeki kýrgýnlýk ve acý, yüzümdeki gülümsemeyi gölgelemeye baþlamýþtý.

“Belki de,” diye düþündüm içimden, “onun da kendi içinde yaþadýðý zorluklar var. Belki de, benim bilmediðim bir acý taþýyor yüreðinde.” Bu düþünceyle, ona daha fazla anlayýþ göstermeye çalýþtým. Ama içimdeki yangýn, her geçen an daha da büyüyordu.

“Nasýl bu kadar soðuk olabiliyor?” diye düþündüm. “Benim içimdeki tüm sýcaklýðý, tüm sevgiyi nasýl bu kadar kolayca yok sayabiliyor?” Ýçimdeki kýrýklýklar, her geçen an daha da derinleþiyordu. Onun soðuk bakýþlarý, içimdeki yangýný söndüremiyordu.

“Belki de,” diye düþündüm, “benim ona gösterdiðim bu sýcaklýk, onun içindeki buzlarý eritebilir. Belki de, zamanla onun da içindeki acýlar hafifler.” Ama bu düþünceler, içimdeki yangýný söndürmeye yetmiyordu. Her bir bakýþý, her bir sözü, içimdeki yaralarý daha da derinleþtiriyordu ve ben artýk susmayý denedim fazla konuþmak yerine suskunluðun susmuþ haline razý oldum en iyisi buydu galiba… Vesselam.

Mehmet Aluç