Ölümü gör, azize ya da boþ ver sadece bak ruhumdaki aynaya ve tarttýðým duygulardan çýkýp da yola var sadece var, benim varamadýðým diðer o sisli puslu ve daðýnýk yakaya.

Aþký makber beller mi insan yoksa ruhundaki mahþeri kalabalýðý tek kiþiye indirgeyebilir mi?

Ah, be azize ne cildimdeki ýþýltýdýr tekil hanemdeki güneþ ne de ciðerimdeki yangýndýr özdeþ görmediðim kadar çoðu insaný ve iþte tutulan nutkumun zirve yaptýðý bir d/aðdýr da ulaþýlmazlýðýn coþkusu.

Ah, be seyyah sevdam!

Ah, be koruyucu güneþim!

Sen ve tüm yanýlgýlarýmla özdeþtir sözcüklerim ve bakir yalnýzlýðým.

Tülünü örttüm ruhumun tünediðim koltuktan kalkmamacasýna þerh düþtüm tahtýma ah, bir de anamýn babamýn yapamadýðý bahtýma bir tüfek inþa ettim ve iþte ruhumdaki kara delik ve iþte soy aðacým ve iþte arkama eklenen nice vagon salkým söðüt sevdalarýn deðil salamadýðým kadar içimdeki hasreti ve öldürürcesine boðazýna sarýldýðým ruhumda saklý o yetim çocuðu.

Çorap söküðü gibi de geldi nicesi vazgeçemediðim kadar insanlardan ve iþte ve iþte nihayetinde kendimden vazgeçtim.

Cafcaflý duygularým vardý bir zamanlar ve ben aþka hep inandým.

Dýþ cephesi pembe ruhumun da izafi zaferleri ile yanan da nurumla narýmda doðan yankýmla ve diz dize yaþadýðým dizelerimi de çayýra saldým.

Ne þiirden geçtim ne yazmaktan.

Ama kendimden vazgeçtim insanlarý seve seve ve yana yana yaðmalanmýþ duygularýmdan filan da medet ummuyorum artýk.

Disipline ettiðim iç sesim ve nefsim ama bilemezsin son zamanlarda nefsime kolay kolay söz geçiremiyorum ve kendimi kendi ölümüme o denli yakýn hissediyorum ki:

Misal, geçenlerde yolum düþmüþken hastaneye bir de kendim için uðradým acile ve baþýmýn dönmesini geçiremediðim kadar da tansiyonuma söz geçiremezken ve de paylaþtým sonrasýnda sevdiðim bir yakýnýmla.

Kadýn ne dese, beðenirsin?

‘’Amma da þýmarýksýn ve sözüm ona hasta herkesin tansiyonu var bu muydu derdin?’’

Eh, be azize dün bir bu gün iki ben insan deðil miyim ve de hasta olmama da mý izin vermiyorsunuz?

Geçtim, be azize ondan da geçtim bundan da ama bir sevgimden bir umudumdan bir de inancýmdan vazgeçemedim.

Ruhumdaki valör.

Ýçimdeki aslan.

Bedenimdeki emareler.

Benim de ölmeye hakkým var!

Ve de dublör kullanmadýðým acýlarým ve hüzün bahçem hüzünlü lehçem.

Ne çok insan kapý duvar yetmedi…

Set çekenler ruhuma rest çekenler sevgime rast geldiðim yabancýlarýn dahi daha da anlayýþlý olduðu.

Bilumum duyguya ev sahipliði yapan kalender çýrpý bacaklý kalemim ve nidalarý o da annem gibi durgun o da annem gibi duygusal o da annem gibi aslýnda benim, annemin küçük annesi ve þevkle sevdiðim þevkle yaþadýðým baþým gözüm üstüne payýma düþen neyse baþým gözüm üstüne annem için gereken her ne ise.

Dert dinlemiyor insanlar aslýnda sen de öylesin.

Yorgunluðumun üstüne inþa ettiðim kadar sevginin ve kederimin güncesinde saklý bir gizsin aslýnda sen aslýnda ben de gizemliyim içime inþa ettiðim hayal kýrýklýklarýndan çýkýp da yola, yazýyorum ve çýkýp çýkýp kendimden yine ve ansýzýn kendime varýyorum.

Ýki yakamdan da düþmüyor hüzün ve de belirsizlik.

Uykularým çalýnsa ne ki hayallerim çalýnmýþken?

Tüm ömrüm çalýnmýþ olsa ne ki defalarca annem kayýp gidecek olmuþken ellerimden?

Üstüm örtülü deðil çünkü annem örtmüyor örtemiyor üstümü.

Ama yüreðim de üþümüyor çünkü ben üþenmeden delicesine sever ve dua ederken annemin tek gülücüðü ve gözündeki pýrýltýyý görüyorum ya ve iþte yeniden defalarca doðuyorum annemin nurlu çehresinden nurlu yüreðinden ettiði dualarla ve de benim onun adýna ettiðim dualarla yüce Rabbim yeniden hayat veriyor anneme.

Soðumasýn diye elleri.

Soðumasýn diye bedeni.

Kimseler de çalmasýn diye benden annemi yirmi dört saat nöbetteyim ve uykum aðýr iken öncemde annemin yataktaki kýmýltýsýnýn sesine dahi kulak kesilip tüm benliðimle tarýyorum annemi.

Hüzün devasa bir dalga bense ufacýk bir damla.

Anne sevgimse ruhumdaki þelale.

Ve þükür.

Ve sabýr.

Ve insan sevgim…

Ve iliþkisini kesen nice insan hem benimle hem annemle.

Azizem…

Düþ eþim.

Azizem, hayali fenerim…

Azizem þanlý sevgim.

Azizem keþke gerçek olsaydýn.

Azizem dünde kalan þen sesim.

Ve yuvam.

Ve hanem.

Ve havsalamdan taþanlar.

Ýksiri hayallerin ve umut dünyam.

Aþkýn neferi iken yüreðimdeki seyyah ve aþktan da insanlardan da ümidimi kessem bile her yeni gün yeniden baþlýyorum yaþamaya ve de Rabbim yaþatsýn diye tüm sevdiklerimi.

Bakma sen sakýn gözümün sönen ferine.

Bakma sen, kendime aldýrýþ etmediðime.

Ya da bak bakýver tuttuðum aynaya ve aynada gör kendini ve aynada gör içimdeki çocuðu.

Bir örüntü ise duygular.

Bir görüntüden de ibaret deðilken insan.

Renklerin haþmeti.

Yalnýzlýðýn þerbeti.

Ve umut teknem.

Daha bu sabah fýsýldadý kader kulaðýma:

‘’Sen ki gemini terk eden kaptan; sen ki ruhundaki sandala dahi sahip çýkamamýþ sefil bir miço iken…’’

Seferisi yüreðimin ve iþte içimdeki mizansen.

Hazan öncesi yaz mevsiminden de sýdkým sýyrýlmýþken ve ben dört gözle bekliyorum güz mevsimini ve bilsem de üzüleceðimi yaðacak yaðmura sevdalý bekliyorum göðün ç/aðlamasýný.

Azat edilemediðim þu sürgünlere sürülen kalbim.

Ýhya edemediðim nice insan.

Ne soyut ne somut aslýnda bir varsayým iken mutluluk…

Hidayete ulaþmaktan geçer de Ýnþallah yolum ve iþte tutulan nutkuma ses olan iç sesim ve kalemim…

Sahi, yolun düþer miydi bizim oralara?

Terk edilmiþliðin zikrinden tek ziynetim sevgimle süslediðim kalbim ve hayallerim…

Ya da; boþ ver gitsin, be azizem aþkýn renkleri solmuþken ruhumdaki uçurtma çoktan vurulmuþken ve de mutluluk iken bana lüks gelen bir duygu yine de mutlu günlerimi yâd edip þükür duygumla mutlu olabilmeyi baþarýyorum ama an geliyor birileri illa ki nifak sokuyor hayatla arama hatta kendimle arama:

Etme bulma dünyasý be, azizem.

Bir varmýþ bir yokmuþ mademki insan…