Çok yalnız kaldım bu sıralar,
Gölgemden ziyade dostum yok.
Geceler uzun, sabaha varmak zor,
Sanki çıkılmaza saplanmışım gibi...
Sokaklar sessiz, şehir desen yorgun,
Çiçekler bile kokmuyor bahçemde.
Yankılanırken, her adımım boşlukta,
Bir tek ses var, o da içimde...
Bir zamanlar kalabalık olan dünya,
Şimdi boşlukta bir yankı gibi.
Mutluluk hayal, yaşamak rüya
Bir gün düzelir diye umut ettik güya.
Kendi kendime konuşur oldum,
Her kelime bir düğüm boğazımda.
Bir zaman çevremde gülen yüzler,
Artık ziyadesiyle uzağımda.
Gözlerim ufka dalar her akşam,
Belki bir yıldız parlar diye.
Ama gökyüzü bile sessiz,
Bulutlar bile yalnız şimdi.
Bir bardak çay, bir eski şarkı,
Yetmiyor bu boşluğu doldurmaya.
Her notada bir sızı bir acı,
Gizlenmiş derinlerde, suskun bir yara.
Ama bilir misin, yalnızlık da bir dost,
Kendini tanımanın sessiz yolu.
Bir gün bu sessizlik çözülür elbet,
Karanlığın ardında saklı, aydınlık yolu.
Çok yalnız kaldım bu sıralar,
Ama bu da geçecek biliyorum.
Her karanlık gecenin ardında,
Bir güneş doğacak, bir umut parlayacak biliyorum...
16.08.2024
(
Çok Yalnız Kaldım Bu Aralar başlıklı yazı
Berfe Huseyn tarafından
16.08.2024 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
