Recai’nin Denklemiyle Kýrýlmamýþ Eklem Kemiði

Perakende hayatlarý vardýr hani insanlarýn. Küçük ambalajlarda, paket paket olanlardan. Oysaki toptancýlýk, eyyamcýlýktýr asr-ý sefahatte (genellikle lüks, debelenme ve aþýrýlýkla dolu bir dönem anlamýna gelir. "Eyyamcýlýk" ise, bu dönemde, geçim saðlamak için baþkalarýnýn hayatýna müdahale eden ya da bunu sömüren kiþiler anlamýna gelir. Dolayýsýyla, "eyyamcýlýktýr asr-ý sefahatte" ifadesi, lüks içinde yaþanan bir zamanda, bu yaþam tarzýndan menfaat saðlayan veya bu dönemin olumsuz etkilerinden yararlanan kiþiler hakkýnda kullanýlmaktadýr-Kaynak: Google amca sað olsun). Davulu nümayiþçiler çalar; zurna oportünistler de(fýrsatçý)… Her neyse azizim. Yalnýz çatal dilli cümlelerle yazýlmaz, yabancýsý olduðumuz hayatýn alt yazýsý.(Sönmez Korkmaz-Müslüman Mahallesinde 12 Takside Salyangoz- eserinde)

Haydi, öyleyse motuuur:

Film Baþlýðý: “Recai’nin Denklemiyle kýrýlmamýþ Eklem Kemiði”

Recai, küçük bir kasabada yaþayan sýradan bir adamdý. Adamlýkta üstüne su dökülmezdi ama dökenler yokta deðildi, ritmik adýmlarý sayarak adým atmakta üstüne yok iken, koþarak zafere ulaþmak ona banal geliyordu Her sabah erkenden kalkar, bakkal dükkânýný açar ve müþterilerini beklerdi. Beklemek onun için çok sýkýcý gelmiþ hayatýn bu itici motorunun suyu kaynamaya baþlamýþtý. Þöyle yeni çýkan elektrikli motorlarda gözü kalmýþtý, almaya az ramak kalmýþtý. Ancak Recai’nin içinde fýrtýnalar kopuyordu. Hayatýnýn monotonluðu onu boðuyordu. Bir gün, kasabanýn meydanýnda büyük bir gösteri düzenleneceðini duydu. Gösterinin yýldýzý, kasabanýn en ünlü davulcusu ve zurnacýsýydý. Gösteri günü geldiðinde, Recai meydanýn ortasýnda durdu ve davulun ritmine kapýldý. Zurnanýn sesi, içindeki tüm duygularý dýþa vurmasýna neden oldu. O an, Recai hayatýnýn en büyük kararýný verdi. Artýk sýradan bir bakkal olmayacaktý. Hayatýný deðiþtirecek, kendi filmini çekecekti. Ünlü bir oyuncu olacak, oyunlar kuracaktý. Baþkalarýnýn yazdýðý oyunlarda oynamadan sadece kendi yazdýðýnda oynayacaktý. Yüreði kýpýr kýpýr kaynarken ocaktaki demlikte ki kaynayan su gibi… Optimist bakýþlarýn (iyimser) yerini, oportünist (fýrsatçý) bakýþlarla her aný fýrsata çevirecekti artýk. Dað baþýnda yanýk yüreðinin sesiyle türkü söylemek yerine, onun yerine söyleyecek sanatçýlarý getirterek sesine ses olacaklardý. Birazda yorgundu aslýnda…

Recai, kasabanýn meydanýnda yüksek sesle baðýrdý: “Yakýnda herkesi þaþkýn býrakacak bir eserimle karþýnýzda olacaðým, az sonra!” Herkes þaþkýnlýkla ona bakarken, Recai sahneden indi ve yeni hayatýna doðru adým attý. Recai, kasabanýn meydanýnda yüksek sesle baðýrdýktan sonra, herkesin þaþkýn bakýþlarý arasýnda sahneden indi. Ýçinde bir özgürlük hissi vardý, ama ayný zamanda büyük bir belirsizlik. Ne yapacaðýný tam olarak bilmiyordu, ama artýk sýradan bir bakkal olmayacaðý kesindi.

Recai, kasabanýn dýþýndaki ormana doðru yürümeye baþladý. Ormanýn derinliklerinde, eski bir kulübe buldu. Bu kulübe, yýllar önce terk edilmiþti ve þimdi Recai’nin yeni hayatýnýn baþlangýç noktasý olacaktý. Kulübeyi temizledi, onardý ve kendine küçük bir atölye kurdu. Burada, çocukluðundan beri hayalini kurduðu ahþap oymacýlýðýna baþladý. Ulan Recai hani oyuncu olacaktýn ne çabuk vazgeçtin öyle? Ses yok!

Günler geçtikçe, Recai’nin eserleri kasabada ün kazanmaya baþladý. Ýnsanlar, onun yaptýðý ahþap heykelleri ve mobilyalarý görmek için ormana geliyordu. Recai, artýk sadece bir bakkal deðil, ayný zamanda bir sanatçýydý. Ancak, içindeki huzursuzluk hala tam olarak dinmemiþti.

Bir gün, kasabaya yeni bir öðretmen geldi. Adý Zeynep’ti ve kasabanýn okulunda çocuklara ders veriyordu. Zeynep, Recai’nin eserlerini duydu ve onlarý görmek için ormana gitti. Recai ile tanýþtýðýnda, onun içindeki sanatý ve tutkuyu hemen fark etti. Ýkisi arasýnda kýsa sürede güçlü çelikten kopmaz sarsýlmaz, bir bað oluþtu.

Zeynep, Recai’ye hayatýn sadece sanattan ibaret olmadýðýný, Recai’nin Nümayiþle dolu hayatýnýn çekiciliði çekmiþ, ayný zamanda paylaþmak ve sevmek gerektiðini öðrenmiþti. Recai, Zeynep’in yanýnda kendini daha huzurlu ve tamamlanmýþ hissetmeye baþladý. Artýk sadece bir sanatçý deðil, ayný zamanda sevgi dolu bir insandý.

Recai ve Zeynep, kasabanýn dýþýnda, ormanýn derinliklerinde birlikte yaþamaya baþladýlar. Zeynep, kasabanýn okulunda öðretmenlik yaparken, Recai de ahþap oymacýlýðýna devam ediyordu. Ancak, ikisi de hayatýn sunduðu yeni maceralara atýlmak için sabýrsýzlanýyordu.

Bir gün, Zeynep okuldan dönerken elinde eski bir harita ile geldi. Harita, kasabanýn yakýnlarýndaki bir maðarayý gösteriyordu. Efsaneye göre, bu maðarada eski bir hazine saklýydý. Recai ve Zeynep, bu maceraya atýlmaya karar verdiler.

Ertesi sabah, yanlarýna gerekli malzemeleri alarak yola çýktýlar. Ormanýn derinliklerine doðru ilerlerken, birbirlerine hayatýn kesiþme yönlerinde kesiþen hayatlarýnýn parýldayan gözlerindeki anlamý manayý anlattýlar ve kahkahalarla güldüler. Yolculuklarý sýrasýnda, karþýlarýna çeþitli engeller çýktý. Bir nehir geçmek zorunda kaldýlar, dik bir yamaç týrmandýlar ve sonunda maðaraya ulaþtýlar.

Maðaranýn giriþinde, eski bir kapý vardý. Kapýyý açtýklarýnda, içeride karanlýk bir tünel gördüler. Tünelin sonuna doðru ilerlediklerinde, büyük bir odanýn içine girdiler. Odanýn ortasýnda, eski bir sandýk duruyordu. Sandýðý açtýklarýnda, içinden parlayan altýnlar ve deðerli taþlar çýktý. Ancak, Recai ve Zeynep için en deðerli þey, sandýðýn içinde bulduklarý eski bir günlük oldu.

Günlük, yýllar önce bu maðarayý keþfeden bir kâþifin yaþanmýþlýðý anlatýyordu. Kâþif, hayatý boyunca birçok macera yaþamýþ ve sonunda bu maðarada huzuru bulmuþtu. Recai ve Zeynep, kâþifin yaþanmýþlýðýndaki ýkýnmalarýn, sancýlarýn verdiði yan desteðin kýrýlmamasý için, bir yan destekle çalýþmasýný anlatan hayatýný okudukça þaþýrdýlar elbette ki.

Kasabaya döndüklerinde, Recai ve Zeynep’in bu yolculuðu hýzla yayýldý. Artýk sadece bir sanatçý ve öðretmen deðillerdi; ayný zamanda kasabanýn kahramanlarýydýlar ve zengindiler. Ýnsanlar, onlarýn cesaretini cömertliðini takdir ediyordu. Altýnlarý tüm mahalleye daðýttýktan sonra, ellerinde son bir tane kalmýþtý. Recai onu Zeynep’e uzatarak “Al bu sende kalsýn, sana layýk caným benim”

Recai ve Zeynep, maðaradan döndükten sonra, kasabanýn meydanýnda büyük bir kutlama düzenlendi. Herkes onlarýn macerasýný dinlemek için toplanmýþtý. Recai, sahneye çýkýp yaþanmýþlýðýn parýldayan gözleriyle sözleriyle anlatmaya baþladý.

Recai: “Arkadaþlar, maðaraya girdiðimizde karþýmýza kocaman bir kapý çýktý. Zeynep, ‘Recai, bu kapýyý nasýl açacaðýz?’ dedi. Ben de, ‘Kapýyý çalalým, belki açarlar,’ dedim. Zeynep bana öyle bir baktý ki, sanki kapýyý çalýnca gerçekten açýlacakmýþ gibi!”

Herkes kahkahalarla gülerken, Zeynep söze girdi.

Zeynep: “Recai, kapýyý çalmak yerine, kapýnýn yanýnda duran büyük taþý kaldýrmayý denedi. Taþý kaldýrýrken, ‘Bu taþýn altýnda kesin bir anahtar vardýr,’ dedi. Taþý kaldýrdýðýnda, altýndan sadece bir fare çýktý! Fareyi görünce, Recai’nin yüz ifadesini görmeliydiniz!”

Kalabalýk kahkahalarla gülerken, Recai devam etti.

Recai: “Fareyi görünce, ‘Tamam, bu iþte bir yanlýþlýk var,’ dedim. Sonra Zeynep, kapýnýn üstündeki yazýyý fark etti. Yazýda, ‘Kapýyý iterek açýnýz,’ yazýyordu. Meðer kapýyý itmek gerekiyormuþ! Zeynep, ‘Recai, sen gerçekten bir dâhisin,’ dedi. Ben de, ‘Evet, ama bu dâhilik biraz geç geldi,’ dedim.”

Herkes kahkahalarla gülerken, Zeynep tekrar söze girdi.

Zeynep: “Maðaranýn içinde ilerlerken, Recai birden durdu ve ‘Zeynep, burada bir hazine var,’ dedi. Ben de, ‘Nereden biliyorsun?’ dedim. Recai, ‘Çünkü burasý çok tozlu, kimse buraya gelmemiþ,’ dedi. Tozlu yerlerin hazine saklamak için ideal olduðunu düþünüyormuþ!”

Kalabalýk kahkahalarla gülerken, Recai ve Zeynep birbirlerine gülümseyerek baktýlar. Onlarýn maceralarý, kasabanýn en komik ve en unutulmaz yaþanmýþlýklardan,yaþanýlmýþ anýn tezahüründen biri olmuþtu.

Recai ve Zeynep, kasabanýn yakýnlarýndaki gölde balýk tutmaya karar verdiklerinde, gölün serin sularý ve çevresindeki yemyeþil doða, adeta bir tabloyu andýrýyordu. Göl kenarýna vardýklarýnda, Recai oltasýný hazýrlarken Zeynep ona takýlmaya baþladý.

Zeynep: “Recai, balýk tutmakta mahir misin? Yoksa sadece kesiþen hayatýn yolunun ortasýnda beklemekle mi ustasýn, beni bekleyerek bulduðun gibi?”

Recai, gözlerinde parlayan bir ýþýltýyla cevap verdi: “Zeynep, ben balýk tutmada bir virtüözüm! Sen sadece izle ve öðren.”

Zeynep, gülümseyerek: “Peki, bakalým. Eðer bir balýk tutamazsan, akþam yemeðini ben seçerim.”

Recai, kendinden emin bir þekilde: “Anlaþtýk! Ama eðer ben balýk tutarsam, akþam yemeðinde senin en sevmediðin sebzeyi yaparýz.”

Zeynep, alaycý bir ifadeyle: “Tamam, ama unutma, ben sebzeleri çok severim!”

Recai oltasýný göle attý ve beklemeye baþladý. Gölün yüzeyinde hafif bir dalgalanma oldu ve Recai’nin oltasýna bir þey takýldý. Heyecanla çekmeye baþladý, ama oltanýn ucunda sadece eski bir ayakkabý vardý.

Zeynep, kahkahalarla: “Vay canýna, Recai! Gerçekten ustasýn, eski ayakkabý tutmakta!”

Recai, gülerek: “Bu sadece bir baþlangýç, Zeynep. Asýl balýk birazdan gelecek.”

Bir süre daha bekledikten sonra, Recai’nin oltasýna tekrar bir þey takýldý. Bu sefer, büyük bir balýk çekiyordu. Balýðý çekerken, Recai’nin yüzü sevinçle doldu.

Recai, zafer dolu bir sesle: “Gördün mü, Zeynep? Ýþte bu gerçek bir balýk!”

Zeynep, gülümseyerek: “Tamam, kabul ediyorum. Sen kazandýn. Ama akþam yemeðinde sebzeli yemek yapmayý unutma!”

Recai ve Zeynep, gölde geçirdikleri bu komik anlarý hatýrlayarak kahkahalarla güldüler. Onlarýn hayatý, her aný dolu dolu yaþayan iki insan olmuþlardý. Film çekmek yerine hayatý film olmuþtu, vesselam…

Mehmet Aluç

Not: Bu eserim Sönmez Korkmaz-Müslüman Mahallesinde 12 Takside Salyangoz- eserini okuduktan sonra gelen ilham ve alýntýlarla eklenerek kaleme alýnmýþtýr. Kardeþim kadar mahir olamasam da karaladým bir þeyler, vesselam.

Bir Not daha: Eserim editör kapsamýnda kapsama alanýnda çekim alaný içinde onun narin parmaklarýnýn dokunuþuyla, ellerinden geçmiþtir bilginize, çünküm ben imla konusunda Fransýz’ým bilirsiniz…