Aşkın Elbisesini Giyinerek Rengine Ve Kokusuna Büründüm

Çıkardım üstümdeki elbiseleri, aşkın elbisesini giyinerek rengine ve kokusuna büründüm. Karanlıktı gece; gönlüm aydınlığa gark oldu bir anda. Bir Yusuf olamadım, Mecnun, Kerem olmadım. Karşıma bir Leyla, Aslı çıkmadı; arıyorum bulmak için… Aşkın tüm renk tonları üstümde, görür beni Leyla veya Aslı veya diğeri. Gördüğünde anlar o anda, Mecnun ya da Kerem olduğumu… Aşkın rahmet dolu yağmurları altında ıslanıyorum ve bu aşkın kokusu, yağmurla yere damlarken, kokum ve aşkın rengi kapısına kadar akar ve kokusuyla onu sararak bana taşır. Buna inanıyorum; çünkü aşkı veren Rabbim, önüme bir Leyla veya bir Aslı’yı mutlaka çıkarır…

Mehmet Aluç

Ankara Sincan