Bir Rüya Gibi

   Çocukluðum bað ve bahçelerin olduðu bir mahallede geçti. Her aným o bahçelerde, akan derelerin þýrýltýsý sesini dinleyerek, içinden yüzerek, o yemyeþil aðaçlarýn gölgesinde dinlenerek geçti ve bir gün nasýl olduysa her þey yok oldu. O günlerde, güneþ parýldarken, bahçelerde çocuk sesleri yankýlanýyordu. Arkadaþlarýmla birlikte, aðaçlarýn arasýnda saklambaç oynuyor, derelerin kenarýnda su içine girerek þakalaþýyor ve yüzüyorduk. Su, parmaklarýmýzýn arasýnda kayarken, gülüþmelerimiz havada uçuþuyordu. O anlar, hayatýmýn en güzel anlarýydý. Ama bir sabah, uyandýðýmda her þeyin deðiþtiðini hissettim. Bahçeler, birer birer boþalmýþ, aðaçlar kesilmiþ, dereler kurumuþtu sanki, ben hepsinden uzaklaþmýþtým. Gözlerim, çocukluðumun neþesini kaybetmiþti. O yemyeþil alanlar, þimdi gri bir hatýra olarak kalmýþtý. Arkadaþlarým da gitmiþti herkes baþka bir yere taþýnmýþ, o güzel mahalle bir sessizliðe bürünmüþtü. O gün, o eski bahçeye gitmeye karar verdim. Yavaþ adýmlarla yürüdüm, her adýmda kalbimde bir yara açýlýyordu. Aðaçlarýn kesildiði yerlerde sadece kütükler kalmýþtý. Derelerin kurumuþ yataðýnda, kurumuþ otlar rüzgarla dans ediyordu. O an, çocukluðumun kaybolduðunu hissettim.

    Sanki zaman durmuþtu. O güzel günlerin anýlarý, aklýmda bir film þeridi gibi geçiyordu. Su sesi, gülüþmeler, oyunlar... Hepsi bir hayal gibi uzaklarda kalmýþtý. Gözlerimdeki yaþlar, içimdeki boþluðu daha da derinleþtiriyordu. Ama o an, bir þey fark ettim. Çocukluðumun anýlarý, içimde yaþamaya devam ediyordu. Belki bahçeler yok olmuþtu ama o anlarýn sýcaklýðý, kalbimde bir yerlerde saklýydý. O gülüþmeler, o su sesleri, beni asla terk etmemiþti. Bir gün, belki yeniden o bahçeleri kurabilirim. Belki de o anýlarý yaþatmanýn bir yolunu bulabilirim. Doða, kaybettiklerimizi her zaman geri getirmez ama hatýralarýmýzda yaþatýr. O yüzden, çocukluðumun izlerini takip ederek, yeni bahçeler hayal ederek yaþamaya çalýþtým. Belki de bir gün, o eski yerlerde yeniden gülüþmeler yükselecek, dereler yeniden akacak. Hayallerimle, kaybolan her þeyi yeniden bulacaðým bu yaþýmýn ilerlemiþ haliyle.

   Ýþte ben uzun zaman öncesinde çocukluðumda akan berrak derenin o sakin suyun, akýþýyla o sesini yakýndan duymak istiyorum. O güzel ýrmak var ya, akýntýsýna kapýlarak oraya doðru yürümek istiyorum. Doðayla iç içe yaþamak, aðaçlarýn arasýnda kaybolmak, kuþlarýn cývýltýsýný dinlemek... Ne güzel olurdu… Hayal ediyorum, yeþillikler içinde yürürken ayaklarýmýn altýndaki topraðý hissetmek istiyorum. Su sesi, beni çaðýrýyor gibi. O ýrmaða girmek, serin sularýnda yüzmek, belki de biraz oturup düþünmek çok güzel olurdu benim için... Doðanýn kollarýnda kaybolmak, tüm dertleri unuttururdu tüm karmaþýklýklarý, insanýn nefretini, kinini, bencilliðini…

  Her þey çok güzel, çok huzurlu olurdu. Doðayla bir bütün olmak, o aný yaþamak istemek. Güneþin ýþýklarý yapraklarýn arasýndan süzülürken, rüzgârýn hafif hafif esmesi, içimi ýsýtmasý. Belki de bir gün, o ýrmaðýn kenarýnda bir piknik yaparým sevdiklerimle birlikte oturup sohbet ederim. Küçük bir ateþ yakarýz, etrafýmýzda gülüþmeler, kahkahalar yükselir. Doðanýn sesleri arasýnda kayboluruz, yýldýzlarýn altýnda geceleriz. O an, hayatýn ne kadar güzel olduðunu hatýrlatýr bana. Bir gökyüzü düþün, mavi ve bulutsuz. Kuþlarýn özgürce uçtuðu, aðaçlarýn dans ettiði bir yer. Orada olmak, sadece doðanýn tadýný çýkarmak deðil, ayný zamanda ruhumu dinlendirmek demek.

   Zamaný insanýn edepsizce kirleterek kirlettiði o anlardan uzaklaþarak, sadece anýn yaþandýðý bir yer. Doðanýn sunduðu güzellikleri görmek, hissetmek ve bunlarý içimde taþýmak istiyorum. Belki de o ýrmak, beni bambaþka yerlere götürür; yeni hayaller, yeni umutlar getirir. Doðayla iç içe olmak, sadece bir kaçýþ deðil, ayný zamanda kendimi bulmak demek. O ýrmak, beni bekliyor. Doðanýn içinde kaybolmak, belki bana her zaman yeni þeyler öðretir. Aðaçlarýn kökleri, topraðýn derinliklerine uzanýrken, gökyüzünün maviliðiyle birleþirken. Belki de o ýrmaðýn kenarýnda otururken, bir an için dünya ile baðýmý koparýp, sadece doðanýn sesine odaklanabilirim. Bazen bir çiçeðin açýþýný izlemek, bazen de bir kuþun uçuþunu seyretmek, içimdeki huzuru artýrýr. O anlarda, hayatýn ne kadar karmaþýk olduðunu unuturum. Sadece o anýn tadýný çýkarýrým. Bir sabah, güneþin doðuþunu izlemek için erkenden kalkarým. Gözlerimi ovuþtururken, yavaþça doðanýn uyanýþýný hissederim. Kuþlar, sabahý selamlamak için cývýldarken, rüzgâr hafifçe esmeye baþlar. O an, içimde bir þeylerin deðiþtiðini hissederim.

    O ýrmak, bir rüya gibi gelir bana. Suyun akýþý, beni sarhoþ eder. Belki de orada, geçmiþin yüklerinden kurtulabilirim. Doðanýn sunduðu bu huzur, ruhumu besler. Aðaçlarýn gölgesinde oturup, hayallerimi düþünürken, geleceðe dair umutlarým yeþerir. Bazen, doðanýn derinliklerinde kaybolmak, kendimi bulmak için en iyi yol gibi gelir. O ýrmak, beni çaðýrýyor. Haydi, yürüyelim! Doðanýn kollarýnda kaybolalým, yeni hikayeler yazalým. Doða, sadece dýþarýda deðil, içimde de bir yolculuk baþlatýr. Her adýmda, ruhumun derinliklerine inmeye baþlarým. Aðaçlarýn gölgesinde otururken, hayatýn anlamýný sorgularým. Belki de bu sessizlikte, kendimi bulmanýn yollarýný keþfederim.

   Bir gün, o ýrmakta kaybolduðumda, suyun akýþýnda hayatýn döngüsünü göreceðim. Her damla, bir anýyý, bir hayali taþýr. O an, geçmiþimle yüzleþip, geleceðime dair umutlarýmý yeniden þekillendirebilirim. O ýrmakta yürürken, etrafýmdaki her þey beni etkiler. Bir çiçeðin rengi, bir yapraðýn hareketi, hatta suyun sesi bile. Her bir detay, doðanýn ne kadar zengin olduðunu gösterir. Bu güzellikleri görmek, bana ilham verir. Hayatýn karmaþasýnda kaybolmuþken, doðanýn sunduðu bu basit ama derin güzellikler, ruhumu besler.Belki de o ýrmaðýn kenarýnda, bir gün oturup yazacaðým. Duygularýmý, hayallerimi, doðanýn bana hissettirdiklerini kelimelere dökeceðim. O an, doðanýn bir parçasý olduðumu hissedeceðim.

   Aðaçlarýn nasýl kök saldýðýný, rüzgârýn nasýl esip gittiðini, suyun nasýl akýp gittiðini izlerken, hayatta kalmanýn sýrlarýný öðrenirim. Her þeyin bir yeri ve zamaný vardýr. Belki de bu, hayatta kendimi bulmam için gereken derslerden biridir. Bir gün, o ýrmakta otururken, bir balýðýn suyun yüzeyinde zýpladýðýný görürüm. O an, hayatta bazen risk almanýn ne kadar önemli olduðunu hatýrlatýr bana. Balýk, suyun derinliklerinden çýkarak, özgürce dans eder. Bu, hayatta cesur olmanýn ve fýrsatlarý deðerlendirebilmenin bir simgesi gibi gelir.

   Sonbahar geldiðinde, doða bir baþka güzellik sergiler. Aðaçlarýn yapraklarý sarýya, turuncuya, kýrmýzýya dönerken, o ýrmakta yürümek ayrý bir keyif olur. Yapraklarýn hýþýrtýsý, rüzgarýn melodi gibi sesi, içimi ýsýtýr. Sonbaharýn getirdiði bu renk cümbüþü, bana hayatýn geçici olduðunu hatýrlatýr. O gün, belki de bir yapraðýn düþüþünü izlerken, geçmiþin yüklerinden kurtulmayý öðrenirim. Her düþen yaprak, bir veda, ama ayný zamanda yeni bir baþlangýçtýr. Doðanýn bu döngüsü, bana umut verir.

  Kýþ geldiðinde, doða bambaþka bir yüzle karþýmýza çýkar. O ýrmak, bazen donmuþ bir yüzeye bürünür. Kar, her þeyi kaplarken, sessizlik hâkim olur. O an, içimde bir huzur bulurum. Kýþýn getirdiði bu sakinlik, ruhumu dinlendirir. Beyaz örtüyle kaplý doðada yürümek, adýmlarýmýn sesini daha da belirginleþtirir. Her adýmda, karýn altýnda gizli kalmýþ hayatlarý düþünürüm. Belki de doða, kýþýn soðukluðunda bile yeni bir yaþam için tohumlarýný topraðýn içinde saklar.

Mehmet Aluç