Gönlümdeki Sönmeyen Yangýn

Bilir misiniz, bazen içinizde öyle bir yangýn olur ki, söndürmeye çalýþtýkça daha da alevlenir. Ýþte benim gönlümde de böyle bir yangýn var þu aralar. Gönlümdeki yangýna bir taþ su dökmeni beklerken, sen benzin döktün gidiþinle ey vefasýz. Hiç mi sevmedin beni o bakýþlarýnla? Bu sözler, dilimden döküldüðünde bile içim acýyor, kelimeler benim gibi kývranýyor. Nasýl oldu da buraya geldik? Daha dün gibi hatýrlýyorum, gözlerinin içine baktýðýmda gördüðüm o ýþýltýyý. O bakýþlarda aþký, sevgiyi, geleceði görüyordum. Þimdi düþünüyorum da, belki de sadece görmek istediðimi görmüþüm, galiba öyleydi, ben kendim gibi bildim seni, sen ben gibi seven çýkmadýn...

Senden beklediðim neydi? Sadece biraz anlayýþ, biraz þefkat. Ýçimdeki bu yangýný söndürecek küçük bir çaba. Ama sen ne yaptýn? Çekip gittin. Hem de öyle bir gidiþ ki, sanki arkanda býraktýðýn acýyý daha da alevlendirmek istercesine. Vefasýzlýk... Ne aðýr bir kelime. Ama maalesef tam da yaþadýðýmý anlatan bir kelime. Vefa, sadece iyi günde yanýmda olmak deðil ki. Zor zamanlarda da el ele tutuþabilmek, birlikte mücadele edebilmek demek. Sen ve o bakýþlarýn... Hala gözlerimin önünde. Bana öyle bakýyordun ki, dünyada baþka kimse yokmuþ gibi hissediyordum. O bakýþlarda sevgi vardý, diye düþünüyordum. Þimdi soruyorum kendime: Gerçekten var mýydý? Yoksa ben mi hayal ettim tüm bunlarý?

Biliyorum, aþk her zaman güllük gülistanlýk olmuyor. Bazen acýtýyor, bazen yakýyor insaný. Ama senin yaptýðýn, içimdeki ateþe benzin dökmek oldu resmen. Gidiþinle birlikte sadece sen gitmedin, güvenim de gitti, umutlarým da. Þimdi bu yangýnla baþ baþayým. Her gün, her saat bu ateþle mücadele ediyorum. Seni unutmaya çalýþýyorum, ama anýlar peþimi býrakmýyor. Sokakta gördüðüm her çift, bana seni hatýrlatýyor. Belki zaman geçtikçe bu yangýn sönecek. Belki bir gün gelecek, adýný duyduðumda yüreðim bu kadar acýmayacak. Ama þu an için, bu yangýnla yaþamayý öðrenmeye çalýþýyorum. Çünkü biliyorum ki, bu acý beni daha güçlü kýlacak.

Ey vefasýz, keþke anlasaydým beni, bir gülüþünle dünyamý þen etseydin ne kaybederdin? Keþke gönlümdeki yangýna bir taþ su dökseydin gülüþünle gitmek yerine. Ama yapmadýn. Þimdi ben bu ateþle dans etmeyi öðreniyorum. Ve kim bilir, belki de bu yangýndan, küllerinden yeniden doðan bir Anka kuþu gibi çýkacaðým. Yine de soruyorum: Hiç mi sevmedin beni o bakýþlarýnla? Cevabýný bilmiyorum, belki de hiçbir zaman öðrenemeyeceðim. Ama bildiðim bir þey var: Ben sevdim. Hem de öyle bir sevdim ki, þimdi bu yangýnla baþ baþa kaldým. Senin de piþmanlýkla yanarak dönmeni beklemeyeceðim artýk, sen benden esirgedin ya, benden sana kocaman bir elveda…

Mehmet Aluç