Aþkýn Ahengi

Bazen aydýnlýk, bazen karanlýk; gören göz veya iþiten kulak bazen duymuyor… Göðüs kafesinde olan kalbimiz hisleri ve duygularý ahenkle her büzülüp geniþlemesi ahengiyle içten içe süratle deðiþtiriyor ve hâlden hâle döndürüyor hele etrafýný birde aþk sarmýþsa, o duygu ve hayallerin hissiyatýna doyum olmuyor, bu doyum bildiðimiz doyumlara asla benzemiyor, anlat deseniz anlatamam anlatýrken kelimeler kifayetsiz kalýyor benim gibi…

Her nefes alýþýmda, varlýðýmýn derinliklerinde bir deðiþim hissediyorum, bu deðim beni benden alýp baþka bir ben yapýyor ve bu ben benden baþka bir ben oluyor, bazen o oluyor. Sanki her soluk, beni yeniden þekillendiriyor, ruhumu yoðuruyor. Kimi zaman bu deðiþim öyle hýzlý, öyle ani ki, kendimi tanýyamaz hale geliyorum. Bir an önce neþeyle dolup taþarken, bir sonraki an hüznün koyu gölgelerine bürünebiliyorum. Gözlerim bazen aþkla bakmayýnca en parlak ýþýðý bile algýlayamýyor, kulaklarým en gür sesi bile duyamýyor. Sanki dünya ile aramda görünmez bir perde var, beni dýþ gerçeklikten ayýran ince bir zar. Bu anlarda, içime dönüyorum. Kalbimin ritmine kulak veriyorum. Her atýþýnda farklý bir hikâye, farklý bir duygu barýndýrýyor aþkla…

Göðsümün içinde, kalbim aþkla beraber olunca adeta bir orkestra þefi. Duygularýmý, düþüncelerimi, hatta fiziksel varlýðýmýý bile yönetiyor. Büzülüp geniþledikçe, sadece kaný deðil, sanki tüm varoluþumu vücudumun her hücresine pompalýyor. Bu ritimle birlikte ben de deðiþiyorum, dönüþüyorum, aþkýn etrafýnda bir kelebek gibi. Baazen bu deðiþim o kadar hýzlý oluyor ki, kendimi bir duygu girdabýnýn içinde buluyorum, þaþýrýyorum oysa aþk olmadan önce böyle þeyler yoktu kalbimin içinde vardý da ben mi fark edemedim? Evet, ben fark edemedim kesin... Sevinç, keder, öfke, þefkat hepsi bir arada... Hepsi birbiri ardýna geliyor, beni sarýp sarmalýyor. Her biri bana farklý bir pencereden dünyayý gösteriyor. Kimi zaman bu hýzlý deðiþim beni yoruyor, kimi zamansa hayatýn muhteþem çeþitliliðini kutlamamý saðlýyor. Aydýnlýk ve karanlýk, týpký nefes alýp veriþimiz gibi, hayatýmýn doðal bir parçasý haline geliyor. Birinin varlýðý diðerinin kýymetini artýrýyor. Karanlýkta kaldýðýmda, içimdeki ýþýðý daha çok fark ediyorum. Aydýnlýða çýktýðýmda ise, geride býraktýðým gölgelerin bana öðrettiklerini hatýrlýyorum, týpký bir okul gibi, týpký bir öðretmen gibi, kulak verince, dikkatli dinleyince insan öðreniyor ve hayatýna uyguluyor.

Bu sürekli deðiþim, bu duygusal gel-gitler, bana insan olmanýn ne demek olduðunu hatýrlatýyor. Sabit kalmamak, sürekli deðiþimle, her an yeni bir 'benden kurtulup ”o” olmak, yârin sevdiði âþýk olmak…' Ýþte yaþamýn özü bu sevmek. Kalbimin her atýþýnda, nefesimin her alýnýp veriliþinde, kendimi yeniden aþkla keþfediyorum. O zaman anlýyorum ki, bu deðiþim sadece bana özgü deðil, aþkla olan herkes için ayný. Herkes, her an, kendi içinde bu dönüþümü yaþýyor lakin aþksýz bu dönüþüm insaný insanlýktan çýkarýrken, aþkla önce insan sonra yakarak kul ediyor Rabbine. Belki de bizi birbirimize baðlayan, anlayýþlý ve þefkatli kýlan þey de bu ortak deneyim ve paylaþým, yaklaþým... Hepimiz ayný ritimle dans ediyoruz hayat sahnesinde, kimi zaman uyumlu, kimi zaman uyumsuz, ama aþkla olunca her zaman canlý ve dinamik kalabiliyoruz.

Aþkýn ahenkle insaný sarmasýndaki o güzelliðe rast gelince hayranlýkla seyrediyorum... Bu öyle bir aþkýn sarýþý ki, gözlerimi alamýyorum. Sanki evrenin en muhteþem týnýsý diyeyim þarkýsýndaki o estetik melodisi kulaklarýmda çýnlýyor ben bu melodinin her notasýný dinlerken mest oluyorum. Aþk, adeta bir ressam gibi, insanýn gönlüne o yârin aþkla bakýþýný çiziyor iþte en canlý renkleri serpiþtiriveriyor. Her þey daha parlak, daha anlamlý görünüyor gözüme, ah aþk sen ne güzelsin böyle anlatýrken kifayetsiz kalýyorum sözler gibi. Ýki insanýn bakýþlarýnda gizlenen o derin baðý gördüðümde, kalbim heyecanla çarpýyor. Sanki zamanýn akýþý yavaþlýyor ve ben, bu muhteþem anýn tanýðý olmanýn ayrýcalýðýný yaþýyorum. Aþkýn dokunuþuyla deðiþen yüz ifadelerini izlemek mimiklerin gülüþünü çiçek açýsýný izlerken adeta bir sanat galerisinde en nadide tablolarý seyreder gibi hayranlýkla seyrediyorum.

Aþkýn ahengi, sadece görsel bir þölen deðil, ayný zamanda ruhun derinliklerine iþleyen bir melodi bir dokunuþ bir ahenk. Ýki kalbin ayný ritimde atýþýný hissetmek, evrenin en kusursuz uyumuna þahit olmak gibi, Yüce Rabbim sen mutlak güç ve kudret sahibisin, bu güzelliði seyrettirirken hissettiriyorsun sana þükürler olsun. Bu ahenk öyle güçlü ki, etrafýndaki her þeyi etkisi altýna alýyor. Sanki çevredeki her þey; aðaçlar, çiçekler, hatta rüzgâr bile bu aþkýn dansýna ayak uyduruyor, zaten Rabbim gül kokulu Nebi hürmetine aþkla yaratmadý mý bu âlemi ve bizleri? Aþkýn insaný sarmasý, týpký ipeksi bir kumaþýn teni okþamasý gibi yumuþak ve nazik. Ama ayný zamanda, fýrtýnalý bir denizin dalgalarý kadar güçlü ve karþý konulmaz kadar güçlü. Bu sarmalýn içinde, insan adeta yeniden doðuyor. Gözlerinde yeni bir ýþýk, yüzlerinde yeni bir ifade beliriyor. Sanki aþk özüne dokunmuþ gibi, içlerindeki en saf, en gerçek halleriyle içimizde hislerin coþkusuyla coþturtuyor. Bu muhteþem tablonun karþýsýnda, kendi içimde de bir þeylerin kýpýrdandýðýný hissediyorum. Aþkýn bu denli güzel, bu denli saf halini görmek, bende de bir uyanýþa sebep oluyor, hatta depreme sebebiyet veriyor tüm hücrelerimle. Ýçimdeki sevgi tohumlarý sulanmýþ gibi, kalbim daha bir coþkuyla atýyor.

Aþkýn ahengine kapýlmýþ çiftleri izlerken, onlarýn dünyasýna gizlice bir bakýþ atmýþ gibi hissediyorum. Gülüþlerindeki içtenlik, dokunuþlarýndaki þefkat, bakýþlarýndaki derinlik o kadar güzel ki anlatamýyorum sadece seyrediyorum... Ýþte aþkla ben, bu âþýklarý gülüþleriyle sessiz bir okuyucusu olarak okurken, insanlýðýn en güzel yanýna tanýklýk etmenin mutluluðunu yaþýyorum. Öyle ki, bu güzelliðe þahit olmak bile insanýn içini ýsýtýyor, ruhunu arýndýrýyor. Aþkýn ahenkle insaný sarmasýndaki güzelliði seyretmek, bana hayatýn gerçek anlamýný hatýrlatýyor. Bu anlarda, tüm zorluklarýn, acýlarýn, kederlerin bir anda silinip gittiðini hissediyorum. Geriye sadece saf bir varoluþ sevinci, hayata ve insana duyulan derin bir saygý kalýyor. Ýþte bu yüzden, ne zaman aþkýn bu mucizevi dokunuþuna tanýk olsam, kendimi adeta büyülenmiþ gibi hissediyorum. Bu güzelliði seyretmek, benim için hayatýn en deðerli armaðanlarýndan biri. Ýþte ben her seferinde, içimde yenilenen bir umutla, dünyanýn hâlâ güzel bir yer olduðuna olan inancým yenileniyor." Þimdi, bu satýrlarý yazarken bile, içimde bir þeylerin deðiþtiðini hissediyorum. Kelimeler düþüncelerimi þekillendirirken, düþüncelerim de beni yeniden bambaþka bir renge ve güzelliðe bürüyerek, hayata daha güzel ve neþeli bakmamý saðlýyor, vesselam.

Mehmet Aluç