‘’ben hiç terk edilmedim

ben hep yok edildim

baðýrdým aðzýmý elimle kapatarak

keþke doðru yaptýklarýmdan deðil,

yanlýþ yaptýklarýmdan piþman olsaydým

kimse tarafýnda alkýþlanmayan bir meziyetse bu

size adres sorduðumda tereddütsüz söyleyin

elli metre ileri git, saða dön ve

asla bir daha geri gelme

ne kalacaksa yaþadýðým bunca çýldýrmaktan geriye

vaktinde gelmeyen her þey kadar haindir’’(Alýntý)

Tereddütsüz sevdiðim günlerin yalancýsýyým belki de tekil münferit benliðimle kendime düþman ölüme eþ düþtüðüm aþký iz bildiðim ve göðsümün geniþliðinde, dar cepheli bir binanýn kýrýk canýyým: camdan gözlerinde Azrail’in, salkým söðüt serildiðim ve iþte elim tetikte yüreðim aðzýmda, serkeþ yalnýzlýðýmýn gölgesinde büyütmeyi reddettiðim hem çocukluðumun hem de çocuksu sevdamýn neþrinde yazmaya durduðum bir þiirin hikayesi bildiðim aþkýn nesrinde küpeþtesinde sözcüklerle avuturken ruhumun miçosu kadar saf ve yalnýz ve temiz ve duayen bir aþkýn, kaptan köþkünde yaþamaya ant içmiþ sarhoþ bir keþiþ misali kaptan vasfýmla yan b/astýðým yolun da yabancýsýyým ve neyse ki: heyhat, ruhumun tarla faresi ve heyhat soytarý nefsimin kulu kölesi iken sen, ey, aþk…

Þiarýmsýn sen, sefil yabancý.

Diyezinde þarkýlarýn ödediðim diyet misali çemkiren her nakarat, nazlý aþkýmýn gölgesine bandýðým bir çardak misali sere serpe uzandýðým yolun þüheda aþýðý.

Külliyen de yalaným, hani en çok da kendime yalanlar söylediðim kör sabahlarýn kordan sevdalarý…

Külliyemde çýkan yangýn ve iþte yangýndan ilk ve de tek kurtardýðým, kalemimin yabancýsý iken bir ömür ve genç yaþýmda inzivaya çekildiðim metruk yollarýn münferit tekil savaþçýsý ve ruhumda çýkan þark çýbaný bandýðým kadar yüreðimi önce garbý aþkýn sonra Rönesans’ý þaþkýn varlýðýmýn külyutmaz yetilerinde bir Hammurabi Kanunu iken sevebildiðimin hem göstergesi hem güncesi en çok da þahlandýðým, yüce Rabbin, ‘’sev’’ emriyle yola çýktýðým…

Yoldan çýkmamak adýna kendime þarladýðým.

Nasýl ki yolcu yolunda gerek gel gör ki kaçýrdýðým hem trenin son vagonu hem de yelken açan geminin küpeþtesinde bronzlaþan kalemimin kara teninde saklý acý gibi en çok da kendimden ve hüznümden nemalandýðým görkemli aþklarýmýn þah damarýna olan yakýnlýðý ile hem kendimden kaçarken hem de Rabbime yanaþýrken istifli duygular külliyesinde künyemden deðil kusur bilinen yalnýzlýðýmdan aldýðým tadýn damaðýmda kaldýðý çürük bir diþin aðrýsýnda büyüyen yüreðimin kordan sevdasýnda illet bir hane iken yerküredeki çoðunluk ve azýnlýðýn dahi azýmsandýðý zaman tünelinde anbean eksilen bir kum saati misali varsa yoksa alarmý hüzne kurduðum seferi ruhumun çölyak niyetinde bozguna uðradýðým ziyafet sofrasýndan doymadan kalktýðým ne ki doymaz nefislerin güncellediði týknefesinde özlemin ve iþte þiarým iken yenilmelere doymayan kalemimin sýnýrlarýndan geçen kafileler misali belki de sýra dýþý bir kavim iken yüreðimde saklý imkânsýz aþkýn solduðu zemheride nöbete kalan bir asker misali…

Öncemde saklý.

Anda konuþlu bir zafer misali…

Yarýnlarý öteleyen yalanlarýn da düþmüþken maskesi.

Ve iþte o soykýrým.

Ve iþte ruhumun kýyýmý.

Bense aþkla umutla ve inançla kýyama durduðum kadar kýymetimin bir gün anlaþýlacaðýndan emin, ha babam yazmakla iþtigal belki de aþkýn ve edebiyatýn silik ve ölü bir neferiyim.

Heyhat!

Geçen zaman.

Geçkin hayaller mezarlýðý.

Duraðan kabrim.

Duayeni yenilgilerin.

Aþksa duman duman.

Seremonisi özlemin sevecen rüzgârýn eþelediði topraðýn da altýnda kalmak ne ki aþkýn aðýrlýðý altýnda ezildiðimden de öte hem kendime düþman hem kendime dost hem de kendimsiz bir dünya hayali ile garbýnda hayatýn þarkýnda ölümün ve çekincelerimi kurutup da çamaþýr ipinde en sevdiðim iken ruhumu daraðacýnda sallandýrdýðým da öte içimdeki çocuða yaptýðým eziyeti af eylesin yeter ki yüce Rabbim.

Hüzün iken gark eden.

Aþk iken solumdaki amblem.

Ve ruhumun çözeltisi en çok da tortu misali özlemi duyumsayýp da kalbimden ötenazi yaptýðým þiirlerimden derlediðim hikâyeler misali öncemi teselli etmek adýna ansýzýn da tecelli edecekmiþçesine tüm mucizelerin Ýlahi boyutunda boyumu aþan duygular nasýl ki afaki ve iþte dalga boyu aþkýn kuramýnda soluk almayý sonlandýrýp beklerken de sonumu, sonlanmaya müsait her þiirin bam teline de basarken iklimin ve iþte göðün sarkacý ve iþte yerkürenin sarnýcý misali sancýlandýðýnda kalemim sanrý eþiðinde neyse artýk algý düzeyim ve alýntýlar iken cýngýlým ve sözcüklerin kordan hecelerinde gömülü bir aþký ve umudu yüzeye çýkartmanýn verdiði huzur ve hoþ görü ile sahiden de müptelasýyým aþkýn en çok da imkânsýz addedilen ve kendimle yüzleþtiðim s/onsuzluk coðrafyasýnda c/esaret bulduðum kadar kendi sonumu yazmaya hevesli…

En deli þairiyim evrenin.

Þiirim nasýl ki hüzün…

Mademki ‘’sev’’ emrini verdi yüce Rabbim…

Ve iþte eþleþtiðim kadar ruhumla eþelediðim topraðýn da her zerresinde saklý iken duygularýmýn örüntüsünde varsýn bir görüntü ihlali addedilsin beden dilimden dökülen ne ise çocuk yüreðimde saklý tuttuðum kadar hayatýn ve geçmiþimin tüm güzelliklerini ve kýrýk tahtýmda oturup da acýsýný çýkardýðým kadar bahtýmýn her kum zerresinde aðýrladýðým kadar içimde büyümek bilmeyen o yetim çocuðu…