‘’her þeyim olduðun yerdeyim,

fakat hiçbir þeyim yok. .

öyle pür-sükût hâldeyim ki;

üzerime þehir yýkýlsa çýtým çýkmaz.

söylemediðin bir hoþ cümle kadar aðýr deðil zira

hiçbir enkaz.

hissizlik, dizlerimden gözlerime kadar,

caný olmayan gölge gibiyim.

dilimde bir intihar þarkýsý,

zamanýn nafile bir yerindeyim.’’(Alýntý)

Hiçliðimin öyküsündesin zinhar bir düþ budaðý þehla gözlü yaþam savaþý mecrasýnda ölüm kokan bir derviþin sadakasý aþkýn ihaneti özlemin dirayeti ve sözcüklerin cumbasý sensizliðe resti çektiðim ölüm urbasý.

Bir kentin bir kalenin bir de esaretin yaftasý.

Aþkýn þüheda gülüþünde devrik bir tahtý

Onarmakla iþtigal kalbi kanadý kýrýk bir padiþah

Oturamadýðým taht kadar bahtýma

Hem sevdalý hem yaralý

Yâdýnda dünün özü ömrün

Ölüden bozma simasý þehrin

Ve iþte þiire nidalar ektiðim

Hazanýn ortasýna tekabül etse de rüzgâr

Ben Eylülüm Eylül:

Bitik bir kentin ölüden sevi dilinin neyse dilediði

Tanrýdan öncem yok mademki rengimle sürgün edildiðim

Bilinmezin coðrafyasý…

Hoyratça ayaklar altýnda çiðnenmiþ bir yapraðýn öyküsüyüm bu aralar…

Alabildiðine üzgün þerh düþmek adýna ölüme gücüm tükenirken de günbegün ve iþte Eylül dimaðýmda ve iþte hazan akarken damarýmda, þahlanan sözcüklerden uyarlamak adýna bir þiire daha düþmeden yolum hiç öne düþer mi baþým ve sevdanýn pazarýnda tezgâhýnda özlemin, münferit bir hece iken aþk ve mütereddit kimliðimden doðmasýný beklediðim yeni gün yeni mevsim ve Eylül.

Ritmini yitirdim sözcüklerin en çok da kalbimin.

Bir beyit olma arzum ile beyaz bakir sayfaya konup sayfalarca yazýyor olabilmek iken de tek lüksüm ve yaktýðým tütsümle yaþaran gözlerimle ismimin filan da verecek deðilim hakkýný ne de olsa ben güze ben hüzne sevdalý fevri bir mevsimim demlendiðim kadar hazanda kýþýn da kýrýntýlarýný taþýrken cebimde cenk ettiðim mahrem kalemde kalemimle verdiðim komutlara hükmeden duygularýn da elden geldiðince kotardýðý.

Önce hüznümü öptüm sonra annemin elini.

Önce aðladým sonra kim varsa dünde kalan anýlarýmda aðýrladým.

Aðladým da anneme çaktýrmadan.

Aðýtlar yakmýþken annem gidecek diye gelenlerden sordum ikbalimi ve neþreden hasretime dualar ekledim kalemimle yeni bir cübbe dikiverdim ve de en dik kaleyi inþa ettim yüreðimin tam da ortasýna ve ezan vaktini umut belledim aþk diye de dilimledim.

Öznemdi kayýp olan gerçi þimdi de.

Ölümdü erken olan bense geç kalmýþken kendime.

Örtündüðümdü gizem gizil bir öfkenin nezdinde.

Sür-git hayal dünyam:

Ah, azýcýk da ait olsaydým ya þu yalan dünyaya?

Dünyalardý örüntü ve üzerinde yaþayan beþerler adeta gaipten gelen birer örüntü:

Ne çok sima ne çok çehre bilemedim de geride sakladýklarýný ve izini sürdüm insanlarýn ve pekiþti rehavetim ve yýkýldým nasýl da yýkýldým ne de olsa güvendiðim daðlara hem kar hem hüzün hem de þiir yaðmýþtý.

Yaðmalandý þehir.

Yâd ettim dünde yazdýklarýmý.

Yaren bildim kalemi.

Yaðmur bildim yaþlarýmý.

Dualarým ve ufacýk dünyam ve hasretini çektiðim.

Çimenlere bastým ve soldum.

Suyu açtým ve boþaldým.

Seyrinde kâinatýn bir mizansen saklý iken derinde ve iç âlemimden firar eden yongalarýn nezdinde nice yangýna mahal verdi iç âlemim bazen bir kývýlcým bazen bir avuç su en çok da Rabbin rahmetiyle hem ihya oldum hem ýslandým asla da kaybetmedim ümidimi.

“Çoðu zaman delirmek için yaþýyorum ben. Yaþamak baþlý baþýna bir yük.” Diyordu yine þair bir satýr arasýnda.

Yeltendiðimden de fazlasýymýþým meðer cenk etmek adýna çýktýðým bu arenada kimse sollayan ruhumu kimse sallayan dünyamý kimse bir sarkýt misali ya da bir dikit ve iþte meftun kalbimin de yorgunuyum aslýnda yazmaya durduðum tüm þiirlerin imlasýnda saklý bir yanýlgý bir hatayým dudak büktüðümse sadece yazdýklarým ve burun kývýrdýðým ve kimse birbirini aðýrlayan kimse artýk körlerle saðýrlarýn birbirini aðýrladýðý ve iþte aðýrdan aldýðým kadar hayatý aðýr olduðum kadar da ismimin baþýna eklenendir: ‘’Molla’’

Bir düþüm ben.

Bir de hümayunu yorgun sözcüklerimin.

Bir günüm ben yirmi dört saatin yetmediði.

Bir hüzünüm ben en muteber duygu en þatafatlý yalnýzlýk hem de cihanýn beni sevmediði beni arasýna almadýðý oysaki bir çocuk gibi pür-neþe kucaklamýþken de âlemi ve iþte ruhumun dilemmasý katran karasý gecelerin de ulaðý bir bitimse gece bir yazýt ise þiir ve diken üstünde yaþadýðým sair gün koca bir ömür.

Kocamýþtýr benim yaslarým.

Kodamandýr benim hayallerim.

Ve kendime sadece kendime geç kaldýðým…

Hüzün bataryam tükenmek bilmeyen ve ilham manyaðý kalemim en çok da sürtük imgelerden çektiðim yoksa nasýl þiir bilirdim hayatý yoksa nasýl aþk bilirdim ölümü…