Düþ tekkem arzý endam edense kimi zaman derinde telaffuz edilen bir sitem.

Bir duyum.

Bir sanrý.

Acý kahvenin acýttýðý gidenler kýrk yýl da koynumda beslediðim yalandan sevenler.

Menþei idim dünün öykümse sürgün edildi.

Latif bir esintiyi aþk b/elledim ve günbegün eklendi renkler.

Aþkýn þatosu iken gök kubbe yerle yeksan edilmiþ þiirler ve mevsim ve metruk düþlerde unutuldum unutmayý denesem de binlerce kere ben aslýnda içimdeki saf, ahmak o yetim çocuðu uyuttum.

Hibe ediyorum ruhumu:

Alýn sizin olsun.

Heba ederken hayatý:

Yaþaran gözlerimden de pul pul dökülüyor ahvalim.

Bir menkýbe bilmiþken mevsimi tereddütsüz aþ erdiðim.

Bir meal iken içimi ters yüz edip de hani olur da kendime ererim.

Varsýl bir ikametgâh iken þiir ve aþkýn þivesi iken özlem þiar edindiðimse gezindiðim il il mensubu olduðum göðün fermaný dikiþ tutmayan varlýðýmýn isyaný ölümcül bir taarruz yoksa gölgeler midir izbede bekleyen o ölü sevicileri gidenlerin ardýndan ruhlarýný þapýrtýdan hüznüme yük olduklarý nefretleri.

Ýnsan.

Ýnsancýl.

Ölü bir iklim iken de insanlýk.

Buseler konan alnýma, saf tuttuðum s/afiyet ve ahmak sözcükler ruhumun sözlüðünden sökün ederken bir de diþlerimi yerinden söken.

Bir saka imiþim meðerki önceki hayatýmda.

Seken bir pul gibi mars yaptýðým ruh eþim.

Ýkiletmeden sevmenin de kitabýný yazdýðým ve iþte kitabýn altýna düþtüðüm anekdot:

Acým büyük açým sönük arazi oldu hayallerim ve içine düþtüðüm kuyu kaç beden büyük geliyorsa artýk günahlarým.

Recim edilen bir cümle ve de ahkâm kesen:

Aþk, diye yola çýkýp da aþ erdiðim.

Enkazý kayýp bir mimari bestesi unutulmuþ iken yüreðin de seyrüseferi ve cürüm iþleyen ve cümle yutan ve cümleten kýrgýn olduðum ruhumun da dipçiði iken kalem ve yaza yaza y/andýðým hem dünüm hem yarýným ve iþte anda saklý mevcudiyetim.

Dünümü öðüttüm dün gece gördüðüm rüyada ve finali endamlý finali hüzünlü bir sevda masalýnda aslýnda kendi öykümü resmettim saatlerce süren rüyamda.

Ardýmdan gelen siren sesi.

Uykumu bölüp de defalarca annemin nefesini kontrol ettiðim.

Düþmemek adýna da dara geniþ cepheli bir binadan hayatý çizdiðim.

Ne öncem ne sonramdýr kabul görmesi an meselesi belki de ansýzýn ölmek adýna þerh düþtüðüm o idam mangamdýr sere serpe üstüne serildiðim ve idam sehpamda aðýrladýðým celladým düþmaným tüm sermayeyi de kediye yükleyip ithaf ettiðim aslýnda içimde saklý o devasa yaradýr.

Ýyi ki Yaratan var.

Ýyi ki kader var.

Ýyi ki ölüm var.

Ýyi ki saklý tutulasý o tek hece ile sekiyoruz bir bilmeceden diðerine.

Zamansýz olsa bile gidiþ dikiþ tutturamadýðýmdan mý nedir yazdýðým o sergüzeþt güfte aþkýn boyumu aþtýðý þaþkýn ruhumla telaþla sevip telaþla yaþayýp da nokta koymaktan aciz bir fermandýr içliðimde saklý hiçliðim ve iþte dýþ sese aldýrýþ etmeden verdiðim fetvalar ruhumun sarmalýnda iðne oyasý iken imgeler ve þerrinden tüm canlýlarýn sýðýndýðým da yüce makamdýr.

Zemheride doðar mý çiçek?

Sýcak coðrafyalar da yanmaz mý ateþ?

Ýrdeleyemediðim kadar ölümü ilgi alanýmda mýdýr ölümcül güneþ hani gökte deðil hani yerde deðil hani içimdeki mevcudiyet dillere destan bir aþk hiç deðil belki de unutulmakla özdeþ ve iþte çapsýz ruhlardan ve iþte çapkýn yüreklerden ve iþte çapaðýnda unutulmuþ bir rüya iken gözümün de feri sönmeden baþa aldýðým hayata raðmen hep mi imkânsýzdýr dokunmak en tepeye hep mi pervasýzdýr yürek aþký men etsem de kendimden aþk deðil mi ki bileðini bükemediðim ve iþte elini öpüp de baþýma koyduðum nazenin bir yürek iþçiliði ile Ýlahi Ateþe soyunduðum…