Kalbe Karabulutlarý Getiren Düþünceler

Ayþe, kalbinin üzerine çöken karabulutlarý getiren düþüncelerle gönlünü karartýnca aniden irkildi. Her bir nefesini bu karanlýðýn içine hapsetmemek için kendini þehrin sokaklarýna attý. Adýmlarýný hýzlandýrdý; ayak sesleri, yalnýzlýðýnýn yankýsý gibi caddelerde kayboluyordu. Sokaklar, insanlarýn telaþlý adýmlarýyla doluydu ama Ayþe, etrafýndaki kalabalýðý hissetmiyordu. Ýçinde bir boþluk, bir kaygý vardý; sanki karanlýk düþünceler onu yavaþça boðuyordu. Derin bir nefes alarak, doðanýn güzelliklerini aramaya baþladý. Bir parka ulaþtýðýnda, aðaçlarýn gölgesinde derin bir nefes aldý. Hava, taze ve ferahlatýcýydý. Kuþlarýn cývýltýlarý, ruhuna dokunan bir melodi gibi çalýyor, karanlýk düþüncelerini yavaþ yavaþ daðýtýyordu.

Gökyüzü, mavi ve bulutsuzdu; güneþ ýþýnlarý, aðaçlarýn yapraklarý arasýnda dans ediyordu. Ayþe, bir bankta oturdu ve gözlerini kapattý. O an, içindeki karanlýkla yüzleþti. Gözlerini açtýðýnda, bir grup kuþun gökyüzünde süzüldüðünü gördü. Onlarýn özgürlüðü, içindeki karanlýðý biraz daha aydýnlatýyordu. Bir an, kuþlarýn neþesiyle birlikte uçmak istedi; özgürlük duygusu, kalbindeki aðýrlýðý hafifletiyordu. Bir süre sonra, yanýna bir çocuk yaklaþtý. Çocuk, elinde bir avuç ekmekle geldi. "Bunlarý kuþlara vermek ister misin?" dedi gülümseyerek. Ayþe, çocuðun masum bakýþlarýnda bir þeyler buldu. Ýçinde bir sýcaklýk hissetti; paylaþmanýn mutluluðu, karanlýk düþüncelerini daha da uzaklaþtýrýyordu. "Tabii ki," diye yanýtladý. Çocuk, ekmek parçalarýný avucundan dökerken kuþlar etrafýnda toplandý. Ayþe, bu anýn güzelliðine hayran kaldý.

Kuþlar, ekmek parçalarýný kapýþýrken, Ayþe'nin kalbindeki karabulutlar yavaþça daðýlmaya baþladý. Gözleri, kuþlarýn neþesiyle parýldýyordu. Ýçinde bir mutluluk, bir huzur oluþtu. "Hayat, bazen karanlýk gibi görünse de," diye düþündü, "mutluluk küçük anlarda saklý." Bu düþünce, ona umut verdi; karanlýðýn ardýndan gelen aydýnlýðý hissetti. O an, Ayþe fark etti ki, karanlýk düþüncelerine kapýldýðýnda bile, doðanýn ve yaþamýn sunduðu güzellikler her zaman yanýndaydý ve bunlarý fark edemiyordu. Kendini yeniden bulmuþtu; doðanýn kollarýnda, kuþlarýn melodisiyle huzur bulmuþtu. Ýçindeki karanlýk, yerini umut dolu bir aydýnlýða býrakmýþtý. Paylaþmanýn getirdiði mutluluk, onun ruhunu canlandýrmýþtý; artýk yalnýz hissetmiyordu.

Yeniden baþlamak istiyorum, yüreðimin elinden tutup, yavaþça insanlara karýþarak. Üstelik çok da hissediyorum; aþkla hissederek mutlu olacaðýmý. Kalbimi sol yanýmda taþýyorum; ondaki yalnýzlýðý içine dolduran benden baþkasý daha iyi bilemez, biliyor ve kanýyorum kendimi, bir daha yalnýzlýkla içini dolduran beni. Kendimi gereksiz, anlamsýz cümlelerle artýk meþgul etmeyeceðim. Þimdi kalbime aþký cümlelerle cesaret toplasýn diye ona fýsýldýyorum usul usul. Artýk yorgunluk onu sýnýrsýz uçurumlarýn içine doðru çekerken, elinden tutarak benim elimden tutmasýný saðlayacaðým çünkü kalbim çok yorgun düþtü.

Mehmet Aluç