‘’Hayatýmla ve kadýn oluþumla ilgili çözemediðim bazý meselelerim var. Bütün bunlar yokmuþ gibi davranýp kitabi þiirler yazamam. Þiirlerim ütüsüz ve buruþuk gezdirdiðim ruhumun diyeti bence. Bu yüzden hepsi benden parçalarla dolu. Bu yüzden, biraz kadýnsý, durup dururken baðýran þiirler.”

“Niçin þiir yazmaya baþladýðýmý düþündüðümde þunu fark ettim: O dönem þiir bana, herkesten ve her þeyden çok özgürlük vaat ediyordu. Yaþlanmak da benim için bir özgürlük vaadi aslýnda. ‘’(Didem Madak)

Sevgili Didem, arayýþýmýn imgesidir þiir ve de sen sadece sen, ç/aðlayan yorgun ve süzgün ve diri suretinde mi saklýdýr yoksa mevsim?

Bir þiirden çaldým ben sesimi.

Bir þiiri giyindim gecenin pervazýnda.

Bir þiirin bitiminde öldüm ve kurdum saatimi:

Sadece bir þiire daha meyletmeliydim mademki

Ve mademki þiir idi düztaban yalnýzlýðým

Dikilesi bir aðaç gibi

Öncemdeki hortum

Ruhumdaki yangýn

Ýçine düþtüðüm kâbuslarýn üstümü örttüðü

O dalgýn bakýþlý kadýn.

Acýmdý istimlak edilen ya da günümüzün tabiriyle bir dönüþüm, kentsel bir hüzün ve arayýþ nasýl ki Ýstanbul idi göbek baðým ve þiirler adresim ve annemin tatlý sesinde meleklerin yeryüzüne indirdiði cenneti þiirle ve umutla tek solukta içime çekmiþim…

Anneme çekmiþ miydim sahiden?

Büyük ihtimalle hayýr!

Yâdýnda dünün babadan kalan mirasýn güdümü ne de olsa sefasýný süremezken ömrün ve iþte kulaðýma küpe nice nasihat ve öðretmen bir babanýn kýzý iken içinde saklandýðým o saçma sapan çeyizin sarmalýnda tek hazinem iken umudum ve sevgim ve yalnýzlýðým ve kalemim.

Tükenmek bilmeyen bir coþku…

Bazense söndüðüm.

Turuncuya kaçan göðün örtülü yüzü:

Ne de olsa güneþin çekincelerini öldürüp yýldýz kimliðimle sektiðim Samanyolunda yorgunluðumun da mürþidi iken iç sesim…

Kanadýðým.

Doyamadýðým.

Kandýðým ve de:

Ne kadýn ne soytarý ne çocuk ne mutlu ne çoðul ne de susmayan çýðlýðým…

Ve de:

Ýçimin harabesinde söndüremediðim cafcaflý yangýn ve yakarýþým…

Maðdur ve de maðlup geldiðimse hayat denen çetrefilli oyun bense oyunbaz ve kalbim dilbaz ve ruhum geniþ hacimli hem vazgeçtiðim hem de vazgeçemediðim hayat ve kendime esaretim…

Tütün kokan gecelerin Mihriban’ý.

Yosun tutan dizelerin ihbarý.

Yeþile çalan gözlerimde ç/aðlayan tutkularým ve de sýrlarým:

Kendime dahi itiraf edemediðim.

Ýsyaný bastýran bir yeniçeri misali belki de yaygara koparan aslýnda isyaný yayan iken ve iþte o hengâmede sürtüþtüðüm dünya ve kalabalýk bense alayýna kafa tuttuðum kadar maruz kaldýðým alaylara raðmen dimdik ayakta ve teyakkuzda ve kim bilir kaç cephede verirken savaþýmý iðne ucunda saklý ömrün bas sesinde hüznün ve gamlý notalara verip veriþtirdiðim ve iþte asýlý kaldýðým o þahsýna münhasýr münferit tek hece:

Askýda aþk.

Askýda hüzün.

Askýda bulut.

Askýda mutluluk.

Çelimsiz kalemin güçlü ruhunda eþlik eden Rabbin nutkunda serildiðim ve sevgiyi sevgiyle eþleþtirdiðim hatta kötülüðü ve nefreti bile sevgiyle yýktýðým dingin olmasa da ruhum yaza yaza kendimi hizaya getirdiðim ve cafcaflý isyanlarýma benzin döken ilham perim…

‘’  Yüzyýl yetecek çocukluðum,
Ýki muhabbet kuþum,
Biraz da ateþim var.
Dua ediyorum ateþe
vazgeçsin diye beni yakmaktan bu gece
Dünyanýn bütün sabahlarý için iki bilet al maviþ anne
Aman umutsuz bir yer olmasýn!
Ýki kendim varmýþ maviþ anne
Biri benmiþim biri mutsuz
Ben ölürsem maviþ anne, mutsuz için
Dünyanýn bütün sabahlarýna bir bilet al.
Ben ölürsem mutsuza iyi bak!’’(Didem Madak)

Didem, sana sesleniyorum…

Sen ve annen bir bitimin baþlangýcý iken yürek sesindeki betimlemeler ve anne sevginle yoðurduðun sözcüklere nasýl da âþýk baka kaldým sendeki hazineye…

Aslýnda kendime sesleniyorum aslýnda tüm evrene:

Saf tuttuðum s/afiyet ve aþkýn hatýrýna reçinesi eksik sesi hüzünlü bir pantomim sanatçýsý gibi ben aslýnda yüreðimle ve beden dilimle konuþuyorum ve yaþýyorum da:

Panik olduðum kadar telaþýma yenik düþen insanlar nasýl da kutsamakta birbirini ve verdikleri nasihatler iyi de ben sakin ve uysal bir insan olmaya dair bir söz de vermedim Tanrýya ve günbegün büyüyen bir özlemle ve metanetle ve de umutla ben kýrýk sazýmý da çalmýyorum sadece bazen bir ney sesinde bazen bir sökükte gizlenip ve dikmek adýna yaralarýmý elimden geldiðince ve ilham perim kulaðýma fýsýldadýkça yazýyor ve yazýyorum…

Mutluluk belki de rotamda yer tutmayan ama ben kendimce mutluyum.

Ýzahý olmadýðý kadar pek çok þeyin ve hüznün gayret ettiðim ölçüde bir ölüp bir doðuyorum yetmedi annemi doðuruyorum belli zaman aralýklarý ile ve de hastane bahçelerindeki nöbetim esnasýnda baþýmý sadece Rabbime dayýyorum ne de olsa: O, benim ulu ve ulvi Çýnarým.

Baþa aldýðým bir film gibi.

Hangi mertebede olduðumu bilemediðim…

Sonunu yazmaya cesaret edemediðim bir roman gibi iken hayatým ve umutla avuttuðum iç sesim ve içimdeki çocuk asla mertebe kaybetmiyor hatta basamak atlýyor ve iþte sözcüklerim ve iþte yazmaya durduðum þiirlerim aslýnda hayatýn dinmek bilmeyen cýngýlý sadece ve sadece benim duyduðum benim duyumsadýðým ve insanlar da duysunlar diye ara ara nöbet geçirip ara ara yazdýðým belki de hüznün ara namesi iken þiirler ve giymediðim çiçekli elbiseler ne de olsa sesimi duyan çok az insan var maðdur kýlýndýðým halde bir baþýma da olsa ayaktayým…

Senin de dediði gibi, sevgili Didem:

‘’Dünyanýn tüm sabahlarýna bir bilet al.’’

Almalýyým da aslýnda aldým da ve ben asla ölmekten korkmuyorum ama öldüðüm takdirde anneme kim bakacak?

Mutsuza bakacak biri olsa bile Didem sürdüðün hayatýnda aslýnda sonlanmayan hayallerinde…

Yine de rafa kaldýrýyorum tüm olumsuz düþüncelerimi sadece raf ömrü bir gün olan þiirlerimi meze yapýp çilingir sofrasýnda tüm asaletimle su içiyorum ve içimi biçiyorum ve içime ç/ekiyorum da tüm renkleri tüm duygularý ve seni Didem:

Sessizliðin gölgesinde illa ki baþ veren umudumla ve sesleniyorum ara sýra sezilerimde saklý sýzý da dinmez iken yüreðimden sýzan hüzne raðmen kendimce bahtiyarým yol yorgunu hayallerin nezdinde tüm gerçekleri de görebildiðim kadar gerçekçiyim ve de ben bir gerçeðim…

Geçkin ruhlarýn reveransý ile umudumu da referans olarak sunarken hayata…