Online Üye
Online Ziyaretçi
Kara bulutlar çöker sofraya ağır ağır,
İnce bir tül gibi serilir ıspanak,
Yeşil yeşil önümde salınır.
Ona küsmüşüm yıllar evvel bir akşam,
Ama açlık bastırınca,
Taş olsa yer insan,
Kör bir kuyu değil mi boğaz sonuçta?
Yeşilin rengine kin güdülür mü hiç?
Tatlı mı gelir tatlı gelir sen acıktın mı hiç?
Yumurtayla yoğurt yakışır ona,
Ne garip!
Bir anda tüm kin biter,
Kaybolur sevmeme ve inat.
Bir lokma alırım,
Sanki deniz kokusu,
Bir anda değişir dünyanın yönü,
Damak zevkimin sonsuz ufku.
Düşünüyorum da bazen:
Dünya düz mü yoksa?
Bu kadar mı değişebilir,
İnsanın bakışı ve zevki aynı tabakta?
Ah ıspanak!
Bir yolculuktur bu tuhaf halin,
Kimi zaman soğuk,
Kimi zaman sıcak bir sahil.
Yemem seni derken bir koca açlıkta,
Bazen yutar insan anlamını,
Damak tadında.
Kırgınlıklar da böyle değil mi zaten?
Bir gün affedilir,
Bir başka gün çözülüverir tüm neden.
Seninle barışırım her açlığımda,
Dünya düz mü kalsın,
Döner mi böyle bir sofrada?
Sonunda anlarım ki her şey geçici,
Bir tabak yeşil ot,
Belki sonsuzluğu seçici.
Sever miyim seni tam anlamamışım,
Ama bazen de tattığında anlıyor insan,
Açlığında farklı, tokluğunda farklı hani.