Her ne kadar dýþarýdan ve yorumlara olan cevaplarýndan çok soðuk, ciddi ve mesafeli görünsen de insan içini açtýðý zaman anlýyor aslýnda ne kadar nazik ve centilmen biri olduðunu. En azýndan ben öyle görüyorum. 

Hal hatýr mevzusuna gelince iyi kötü idare ediyorum. Klasik gündelik iþler. Herkeste olduðu gibi yine bir macera içindeyim, bu kaosla beslenen hayatýn içinde. Neyse beni geçelim sen nasýlsýn? Ýþlerin nasýl, hayatýn nasýl? Umarým her þey yolunda gidiyordur. Her þeyden önce insan önce kendini beslemeli bu hayatta. Mesela geçen bahsettiðin gibi gençliðin hiç de iyi bir yere gitmediði bir yerde hala güvende olabilmek bir mucize gibi bir þey çünkü her ne kadar sen ve sizler de bu durumun farkýnda olsanýz bile ben de farkýndayým. 

Geçenlerde bir arkadaþýmla karþýlaþtým. Ortaokuldandý kendisi ve oldukça samimi biriydi. Benimle de samimiydi. Tam böyle selam verecektim kafasýný çevirdi ne olduðunu anlamadým öylece gitti. Ýþin kötü tarafý asla býraktýðým gibi masum ve normal deðildi. Daha açýlmýþ ve gevþemiþ gibiydi. Burunda hýzma, kolda dövmeler.. Ben arkadaþlýk edinirken dýþ görünüþe çok nadir önemli veririm. Özellikle þu devirde insanlarla göz göze bile gelemezken benim için en önemli olan iç görünüþ oldu artýk. Lakin bu kadar serbestlik ve cývýklýk gerçekten haddinden fazla.. 

Her zaman Kayseri'yi merak ettim biliyor musun? Her ne kadar uzak olsam da, hayatým boyunca sadece bir defa görsem de merak ettim. Hatta bir ara oraya nakil aldýrmayý bile düþündüm de nasip deðilmiþ. Özellikle ilk dönem okulumla ilgili çok sorunlarým oldu. Nakil aldýrma, uzak mesafe, aile özlemi vesaire. Ama bir seçme þansým olsa Kayseri'de okumayý seçerdim. Benim ortaokulumdan rehberlik öðretmenim Banu Hocam da oralý ve orada görev yapýyor. Oranýn eðitiminin yüksek olduðundan bahseder hep. Sahi oralar nasýl? Öðretmenimin dediði gibi sakin bir yer mi yoksa sanýlanýn aksine yüksek binalarýyla yalnýzca tehlike mi üretiyor? 

Abi, kardeþimin kalbinde delik çýktýðýnda Kayseriye gitmek zorunda kalmýþtýk, tedavisi için. O binalar neydi öyle? Tabiki þehir merkezini tam görmedim ama üstün körü baktýðýmda gerçekten baya uzunlardý ve çok büyüklerdi. Özellikle 6 Þubat depreminden sonra daha da sorun oldu bende bu binalarýn yüksekliði. Tabiki milletimiz gereði anca baþýmýza gelince akýllanýyoruz. Keþke tüm insanlar da benim gibi bu tür þeylerden korksalar da böyle ölümler olmasa. Aslýnda benim hissettiðim bu korkunun bir damlasý bile olsa herþey düzelecek gibi.. 

Gerçi insanoðlu bu, her þeyden korkar. Eminim ki o depremde de herkes korktu ve bir þeyler yapmaya çalýþtý ama nafile. Ýþ iþten geçmiþti artýk. Bundan yaklaþýk bir ay önce " Felaket Ýnsanlar " yazýmda da bahsettiðim gibi. "Biz sadece yaþadýklarýmýzdan piþman oluyoruz. Eðer bu zamana kadar yaptýklarýmýzdan piþman olsaydýk düzeltmek için elimizden geleni yapardýk. En azýndan yapmaya çalýþýrdýk.. Biz sadece yaþadýklarýmýzdan piþman oluyoruz o da ölüm korkusu var diye. " Yedinci sýnýfta otuz yaþýndaki Ýnkýlap Tarihi öðretmenim:

- Ben üniversitedeyken Türkiye geliþmekte olan bir ülkeydi þimdi de geliþmekte olan bir ülke.

derdi. Korkarým hala da öyle kalmaya devam edecek. Bu anca takdir ilahiye býraktýðýmýz zihniyetsizliðimizle devam edecek.. 

Satýrlarýma son verirken nezih gönlüne çokça sevgilerimi yollar, selamlarýmý iletirim abim. Baþka satýrlarda, bambaþka yerlerde en güzel þekilde buluþmak üzere. Sevgilerimle...