‘’Dünya, sonra Allah, sonra hiçlik. Yani her þey.’’(Alýntý)

Hangi renklerdi haizi olduðum düþlerden arda kalan…

Israrla resmettiðim ýsrarla þevki destur edindiðim aslýnda rehavet ile üstü örtülü gölgelerin tanýdýklarý imtiyaz hakký.

Örtülü ödenek misali kapýþan nem ve bulut.

Umudun sarkacýnda saklý iken dirayet ve ufuk.

Ve kapkaça uðrayan hayaller adeta bir beþik kertmesi iken hüznün sarmalýndaki o hâkimiyet o mahcupluk o karmaþa ve asýlý kaldýðýmýz göðün zirvesindeki temaþa sanatý adeta önce bir rütbe sonra bir nükte ve dermaný ararken kendimizi bulduðumuz kimyamýzda eksik olan neyse aslýna rücu eden ve gölgelerden ve karanlýktan uzak…

Düþ kesiklerinden ördüm ben ömrü.

Bir kesit bile deðil belki de bir keþif: kim bilebilir?

Terliydi hava ve nemliydi yürek bense sevgiyi taþýdým önce avuç avuç sonra kova kova kovalandýðým minvalde kolaçan dahi etmeden önümü arkamý sobelenmiþ iken sýrtýma geçirdim annemin diktiði mintaný ve þimdi rollerimiz deðiþti:

Ben idim annemin annesi ve o idi, yarým asýrlýk ömrümün hem hâkimiyeti hem meyvesi…

Nesiller aþtým yetmedi.

Nesirler yazdým kalemin coþkusu sönmedi.

Þiirlere konu ettim duygularý ve duygularýma konuk ettim hem þiirleri hem konularý konum attým bir bir duygulara þiarým iken sevmek ve tanýþtým þair yanýmla.

Ben göktüm.

Ben yýldýz.

Ben yeldim.

Ben yerdim:

Yerkürede saklý ve yerdiðim deðil yardýðým hiç deðil belki de ansýzýn yenildiðim sonra ezildiðim sonra fidana dönüþtüðüm ve serpildiðim, sarmalýnda duygularýn filizlenen coþkum ve aþkýn sýnadýðý dirayetim.

Acý koçaný idi ruhumdaki ýslaklýk.

Açýlarýn dem vurduðu üçgen iliþkiler ve duraðanlýk ve açamadýðým bir paket hayli aðýr ve küf kokulu varsa yoksa mazide saklý keramet bir düðüm bir düðün bir de ölüm ve s/üzgün yüreðimin çaðýltýsý ve sözcüklerin çoðaltýþý zýmba misali direndiðim diklendiðim evrenin uzun maratonunda yaya kaldýðým tramvay yolunda vatmanýn sesi çenginin düðünü çalgýnýn ertesi ve Çingene kadýnýn açtýðý falda kendime rastladýðým yokuþ baþýnda yuvarlandýðým yetmedi yuvarladýðým ondalýk sayýlarýn hem na’þý hem dokusu hem de birer virgül noksanlýðýnda üç noktalý duygularýn uzantýsý ve kalemin rövanþý ile kendimi tek geçtiðim yalnýzlýðý bir meþrep bildiðim uyuya kalan prenses ve prensin öpücüðü misali kalem iþledikçe derine kalem battýkça yüreðime demlendiðim bir resim bir hatýra bir de rüzgârýn dinmediði nice kesit nice kesif aþka yakýn kendime uzak bir resmigeçit varsa yoksa ilham perimin büyüsü ve büyüttüðüm gözümde aþkýn küpeþtesinde saklý imgeler ve þiirin baþ koyduðu ölümü dahi es geçtiði sevginin Ýlahi Gücü ve Ýlahi Ateþin kývýlcýmlarýna eþlik eden umudun þevki ve þavký ile kendimi bulduðum önce yolun sonu sonra ömrün baþý kasvetli bir günü þiirle özdeþleþtirip yeniden vuku bulan umudun ve mutluluðun gölgesi dahi yeterken insana…